டாக்டர் ஆக இத முதல்ல கத்துக்கணும்டி!

இந்த கதைகளை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை தெரிவிக்க [email protected] -க்கு மெயில் செய்யவும்.

நான் டென்டல் இரண்டாமாண்டு படிக்கும் போது பேயிங் கெஸ்டாக சென்னையில் ஒரு வீட்டில் தங்கியிருந்த போது நடந்த சம்பவம். சில வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த இன்பமான நினைவுகள் இன்று நினைத்தாலும் மனசுக்குள் சில்லென்று சுகமான கீதமாக இசைக்கிறது.

நான் தங்கியிருந்த வீட்டின் சொந்தகார தம்பதிகள் இருவருமே டாக்டர்கள் தான். தனியார் மருத்துவமனையில் பிஸியாக பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தார்கள். நான் டாக்டர் என்பதால் மட்டுமே நம்பி என்னை பேயிங் கெஸ்டாக அவர்கள் வீட்டில் தங்கிக் கொள்ள அனுமதித்தார்கள். நானும் அந்த நம்பிக்கையை காப்பாற்ற முட்டி மோதிக் கொண்டிருந்தேன். காரணம் அவர்களின் ஒரே செல்ல மகள் சரண்யா. அவள் அப்போது பிளஸ் டூ படித்து கொண்டிருந்தாள். வீட்டிற்கு ஒரே செல்லம் என்றாலும் அவளை கொஞ்சக் கூட அப்பா அம்மாவுக்கு நேரமில்லை. அவ்வளவு பிஸி.

அவள் பள்ளிவீட்டு வரும் மாலை வேளையில் தான் அவர்கள் மருத்துவ தொழிலும் பிஸியாக போய் கொண்டிருக்கும். காலையில் அவள் கிளம்பும் போது ஹாய் சொல்லிக்கொண்டு அவர்களும் கிளம்பி போய் விடுவார்கள். மதியம் வந்து உணவருந்து கொஞ்சம் ஓய்வெடுத்துவிட்டு மாலையில் அவள் பள்ளியிலிருந்து வருவதற்குள் பணிக்கு சென்று விட்டு பின்பு அவள் படுத்து உறங்கிய பின் தான் வீட்டிற்கு வந்து குட்நைட் கூட சொல்லமுடியாமல் இருவரும் களைப்போடு தூங்கப் போய்விடுவார்கள். இந்த தினச்சக்கரத்தில் பருவ வயது தாண்டிய சரண்யாவுக்கு வேலைக்காரி தான் எல்லாமே.

இந்த சூழ்நிலையில் மருத்துவ தொழிலில் விடுமுறை என்பதே மிக அரிது என்பதால் கிடைக்கும் ஓய்வு நேரத்தில் மகளை டாக்டராக்கும் கனவையும் தாங்கள் சுமந்து கொண்டு மகள் மீது சுமத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். மருத்துவ நுழைவுத் தேர்வுக்கு அவள் பள்ளியில் பயிற்சி அளித்தாலும் கூடுதல் பயிற்சி கொடுத்த நினைத்தபோது மாடியில் குடியிருக்கும் என் நினைவு வர என்னை வீட்டிற்கு அழைத்து மகள் சரண்யாவுக்கு மருத்துவ நுழைவு தேர்வுக்கு தினமும் தயார் படுத்த உதவ முடியுமா என்று கேட்டார்கள். அவர்கள் என் மேல் கொண்ட நம்பிக்கையை மதித்து நானும் சரி என்றேன். அவர்களுக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சி. நான் மாதம் தரவேண்டிய வாடகை பணத்தை கூட அதில் கழித்துக் கொள்ளச் செய்து இலவசமாக தங்கி கொள்ள அனுமதித்தார்கள். அப்போது எனது வீட்டுச் சூழலுக்கும் அது உதவியாக இருந்ததால் நானும் முழுமனதோடு சம்மதித்தேன். ஆனால் அவர்களிடம் போட்ட ஒரே கண்டிஷன் டின்னருக்கு மேல் அதாவது இரவு 8 முதல் 10 மணி வரை தான் தினமும் சொல்லித்தரமுடியும். எனது படிப்பு முடிந்து வெளியில் மருத்துவ பயிற்சி முடிந்து தினமும் வர இரவு 7 மணி ஆகிவிடும். அதை அவர்கள் புரிந்து கொண்டதால் இரவு வேளையில் சரண்யாவுக்கு நுழைவுத் தேர்வுக்கு தயாராக பயிற்சி வகுப்பை ஆரம்பித்தேன்.

தினமும் இரவு வேலைகாரி எங்களுக்கு டின்னர் சமைத்து பறிமாறி விட்டு வீட்டுக்கு சென்றுவிடுவாள். நான் சரண்யாவோடு சேர்ந்து அவள் வீட்டில் டைனிங் டேபிளில் சாப்பிட்டுவிட்டு ஹாலில் அமர்ந்து அவளுக்கு கிளாஸ் எடுக்க ஆரம்பித்து விடுவேன். சில நேரம் அவளுக்கு குறிப்புகள் கொடுத்து எழுத சொல்லிவிட்டு நானும் எனது கல்லூரி பாட வேலைகளை முடித்துக் கொள்வேன். 10 மணிக்கு முடித்தாலும் டாக்டர் தம்பதிகள் இருவரும் வேவ்வேறு காரில் 11 மணி அளவுக்கு தான் வீடு திரும்புவார்கள். கார் சத்தம் கேட்டதும் நான் தான் கதவை திறந்து விடுவேன். ஆனால் சரண்யா களைத்து போய் சோபாவிலேயே படுத்து தூங்கி விடுவாள். பின்பு அவளை அம்மா எழுப்பி அவள் அறையில் படுக்க அழைத்து போவார்கள். அவர்கள் என்னை நன்றியுணர்வோடு குட்நைட் சொல்லி வழியனுப்பி வைப்பார்கள்.

சரண்யாவோடு ஆசிரியர் மாணவ உறவில் எனது பொறுப்பை உணர்ந்து தான் நானும் அவளுக்கு பாடம் சொல்லி கொடுத்து கொண்டு இருந்தேன். ஆனால் சங்கீதாவின் பருவ வயதை அவள் அணியும் ஆடைகள் என்னையும் அவ்வப்போது ஆட்டுவித்து கொண்டிருந்தது. நிமிர்ந்த பார்த்தாலே அவளது கைக்கு அடக்கமான எலுமிச்சை முலைகள் எனது இச்சைகளை எழுப்பிவிட்டு பேண்டுக்கள் என்னவனை பலமுறை நிமிரச் செய்துவிடும். குட்டை பாவாடையில் அவள் போட்டிருக்கும் பேண்டி கலர் என்னவென்று நான் தெரிந்து கொள்ளாமல் தூங்கப் போனதே இல்லை. எனக்காக என்று இல்லை அவள் வீட்டிற்கு செல்லமகள் என்பதால் அவளது எந்த விருப்பத்திற்கும் பெற்றோர்கள் குறுக்கே நிற்பதில்லை. அது மட்டுமல்லாமல் அவளோடு அருகில் இருந்து ஆலோசனை சொல்லும் தகுதி இல்லை என்கிற குற்றவுணர்வும் காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால் அப்படி ஒரு நிலை எந்த குழந்தைகளுக்கும், பெற்றோருக்கு வருவது ஆரோக்கியமானதல்ல. நானும் ஒரு டாக்டர் என்பதால் எனது எதிர்காலத்துக்கும் எச்சரிக்கை மணியாக அந்த வீட்டு வாழ்வியியல் எனக்கு பாடம் நடத்தி கொண்டிருந்தது. பணமின்றி வாழ்க்கையில்லை ஆனால் பணமே வாழ்க்கையில்லை என்பது பாலபாடம் என்றாலும் மறக்க கூடாத பாடம் தான்.

பெரும்பாலும் டைட் பனியன், ஒரு குட்டி டிரவுசர் அல்லது ஷார்ட் ஸ்கர்ட், என்று தன் வனப்பை வெளிப்படுத்தி காட்டும் உடைகளையே சரண்யா வீட்டில் அணிந்து கொள்வாள். நான் அவளோடு நெருங்கி பழக ஆரம்பித்த போது கொஞ்சம் தயங்கிய படி அதை கூற ஒரு நாள் ஸ்கூல் யூனிஃபார்மோடு டிரஸ் சேஞ்ச் பண்ணாமல் எனக்காக 8 மணி வரை காத்திருந்து

“சார் உங்களுக்கு தான் வெயிட்டிங்…நீங்களே என் வார்ட்ரோபுல இருந்து இன்னைக்கு என் டிரஸை செலக்ட் பண்ணி கொடுங்க. அதை தான் போடுவேன்” என்று என் கையை புடித்து அவள் அறைக்குள் இழுத்துச் சென்று அலமாரியிலிருந்த அவள் ஆடைகளை காண்பிக்குமாறு அடம்பிடித்தாள். நானும் பொறுப்போடும் தேடி தேடித் பார்த்தேன் பழைய நைட்டி மட்டும் தான் கிடைத்தது. அது கூட அவள் முட்டிவரை தான் பத்தும். நான் சிரித்துக் கொண்டு

“இதெல்லாம் உங்க அப்பா அம்மா கிட்டே சொல்லிட்டு இருக்காதே. இதுல நான் தலையிடவும் கூடாது. என் வேலை மட்டும் நான் பாக்குறேன்” என்று எஸ்கேப் ஆகி ஹாலுக்கு வந்து விட்டேன்.

ஆனால் அவள் ஏதோ தேடிப்பிடித்து ஒரு லூசான டாப்ஸையும், முக்கா பேண்டையும் போட்டு வந்து கிண்டலாக

“இது எப்படி இருக்கு சார். டீசண்டா? என்று கேட்க நான் அவள் அக்கறையை உதாசீனப்படுத்தாமல்

“சரிம்மா உனக்கு வசதியா இருந்தா போட்டுக்கோ. ஆனா அப்பா அம்மா வந்து கேட்டா என்ன சொல்லுவ” என்று பயத்தோடு அவளை எச்சரிக்க

“இதப் போடச்சொன்னது நீங்க தான்னு உங்கள போட்டு கொடுக்க மாட்டேன் சார்” என்று உதட்டை சுழித்து உவ்வே என்பது போல் பளிப்பு காட்ட நான் வெட்கத்தோடு தலையை குனிந்து கொண்டேன்.

ஆனால் அந்த டாப்ஸில் நிமிர்ந்து நேராக பார்த்தாலே அவளது பிராவோடு முலைகள் முட்டிக்கொண்டு நிற்பதை கண்டு கிறங்கித் தான் போனேன். இதற்கு அவள் வழக்கமாக போடும் உடைகள் கூட பரவாயில்லை. நிமிர்ந்தால் தான் நிற்கும் ஆனால் இப்போது பார்த்தாலே பரவசமாக அன்று என் பேண்டுக்குள் என் அடங்கா சுன்னி கூடாரம் போட்டு நிமிர்ந்து நின்று ஆடியது. முக்கா பேண்ட் என்பதால் இந்தமுறை இடுப்புக்கு கீழே ஆதாரமும் இல்லை சேதாரமும் இல்லை. ஆனால் அவள் இடுப்புக்கு மேலே பார்த்தபோது என் இடுப்புக்கு கீழே தான் புடுக்கு டுபுக் டுபுக் கென்று துடித்துக்கொண்டு நின்றது. ஒரு முறை அவள் சட்டென்று பார்த்து திரும்பி சிரித்தபடி தலையை குனிந்து கொள்ள எனக்கு கொஞ்சம் ஷாக் தான். “பாத்திருப்பாலோ பாக்காம ஏன் சிரிக்கணும்” அன்று முழுவதும் உள்ளுக்குள் அனத்திக் கொண்டிருந்தேன்.

அன்று எனக்கு விடுமுறை என்பதால் மாலை 6 மணிக்கு சரண்யா மேலே என் ரூமுக்கு வந்து விட்டாள். நான் வெறும் உடம்போடு லுங்கியை மட்டும் கட்டிக்கொண்டு படுத்திருந்தேன். வந்தவள் அப்போது ஸ்கூல் யுனிஃபார்மில் இருந்தாள். கண்கள் கலங்கி வெகுநேரம் அழுதது போல் இருந்தது.

“என்னாச்சுமா ஏன் அழுறே..இன்னைக்கு லீவு தானே. ஸ்கூல் லீவு தானே. ஏன் யூனிஃபார்ம்..அழாதே சரண்யா என்னது சொன்னா தானே தெரியும். வேலைக்காரி திட்டினாளா? என்னாச்சு மா”

“என் பாய்ஃபிரண்ட் கூட இன்னைக்கு பிரேக்அப் ஆயிடுச்சு சார். இன்னைக்கு ஸ்பெஷல் கிளாஸ்னு எப்போதும் போல் வேலைக்காரி கிட்டே பொய் சொல்லிட்டு அவனை பாக்கபோனேன். ஆல்ரெடி சின்ன சின்ன சண்டை போட்டிருக்கோம். அவனுக்கு இப்ப நிறைய கேர்ள் பிரண்ட்ஸ் முன்னாடி மாதிரி பேசாமா அவாய்ட் பண்ணினான். ஏன்னு கேட்டப்பா இனிமே பேச வேண்டாம் பிரிஞ்சிடலாம்னு சொல்லிட்டான்” என்று அழுதபடியே என்னை பார்த்தாள்.

எனக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. சிரிப்பு தான் வந்தது ஆனால் அதை அவள் உணரும் வயதும் இல்லை. இனக்கவர்ச்சியை இன்ஃபாக்சுவேசன் என்று நினைத்து கொண்டு இன்றைய ஆன்ராய்ட் தலைமுறையினர் மட்டுமல்ல அப்போதைய தலைமுறையினரும் மனதுக்குள் அழுது புலம்பி அல்லோலப்பட்டு இருக்கிறார்கள். இது ஹார்மோன்கள் செய்யும் கலவரம், ஆனால் வீட்டில் அன்பும் பாசமும் நிறைந்திருந்தால், பாட்டி தாத்தா என்று கதைசொல்லி கலாய்க்க உறவுகள் உடன் இருந்தால் இந்த இன்பாக்சுவேன் என்கிற பருவ வயது இன்பெக்சன் அவ்வளவு எளிதில் தொற்றுவதில்லை. சிங்கிள் ஃபேமிலி சிஸ்டத்தில் அப்பா அம்மா கண்காணிப்பு இல்லாத குடும்பத்தில் இது எல்லா காலத்திலும் தொடர்கதை தான்.

ஆனால் அது அவளுக்கு எப்படி சொல்லி புரியவைப்பது. அவள் தலையை வாஞ்சையோடு தடவி குழந்தைபோல் நினைத்தும் போது அவள் படாரென்று என் மார்பில் சாய்ந்து இறுக தழுவிக்கொண்டு இறுக்கி கொள்ள நான் இருதலைகொள்ளி எரும்பானேன். அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லவா என்னை கீழே லுங்கிக்குள் ஆட்டுவிக்கும் உருளைக்கல்லுக்கு ஆறுதல் சொல்லவா? யோசிக்கும் கணத்திற்கும் அவளை அணைத்துக் கொண்டு அவளின் பருவ பொக்கிஷத்தை நுகர்ந்து சுவாசிக்க தொடங்கிவிட்டேன்.

பட்டென்று என் அறைக்கதவை சாத்திக்கொண்டு அந்த பருவக் குமரியை என் கட்டிலில் சாய்த்து பல்லாங்குழி ஆட ஆரம்பித்தேன். அப்படி ஒரு அம்மணச் சிலையை அந்த வயதில் யார் பார்த்தாலும் கண்டிப்பாக மேலே படுத்து உரசி சுன்னியை புண்ணாக்கி கொண்டு ஆஹா கல்சிலையாச்சே என்று பின்பு வலியில் கதறி அழுவார்கள். ஆனால் நான் கண்டது கற்புள்ள கட்டுடல் சிலை. சரண்யா என்கிற தேவதையின் முலைபந்துகளை உருட்டிவிட்டு உதட்டில் கடித்து கவ்வி சுவைத்து ருசித்தேன். தொப்புள் குழி கோலிகுண்டு அளவில் உள்ளே குவிந்து குகைபோல் இருக்க அதில் நாக்கை வைத்து சுழற்றி கீழே அந்த மதனராணியின் மந்திர மேட்டில் புசுபுசுவென்று கரும்முடிகள் சூழ்ந்து கொண்டு “என்னையும் கவனிடா” என்று கெஞ்சத் தொடங்க கைகளால் கோதிவிட்டு முத்தமிட்டு, முகர்ந்து மூச்சை உள்ளிழுத்து நாக்கால் நக்கிவிட்டு அந்த பருவ புண்டை பஞ்சாமிர்ததை பதமாக தயாரித்து பக்குவமாக ருசித்து குடித்தேன்.

பருவத்துடிப்பில் சரண்யா “ஆ….ஹ்…வாவ்….சார் சூப்பர்..நான் முடிவு பண்ணிட்டேன். நீங்க தான் என்னோட பாய்ஃபிரண்ட், லவ்வர் அன் ஃபீயுச்சர் ஹஸ்பண்ட்…”

அது நடந்தே விட்டது. அவள் ஆசை நிராசை ஆகுமா. அவளது பெற்றோர்கள் தான் விடுவார்களா? ஆம் சரண்யாவிடம் அன்றைக்கு சல்லாபத்தில் சரண்டர் ஆகி இன்று இல்லறத்திலும் சரணாகதியாகி கணவனாக பதிவியேற்று கொண்டேன்.இருவரும் இப்போதும் டாக்டர் தம்பதிகள்….ஆனால் பணமே வாழ்க்கை அல்ல என்று உணர்ந்த சிந்தனையோடு…

இந்த கதைகளை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை தெரிவிக்க [email protected] -க்கு மெயில் செய்யவும்.