இந்த கதைகளை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை தெரிவிக்க [email protected] -க்கு மெயில் செய்யவும்.

சென்னை நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷன். ஸ்டேஷனின் தென்கோடியில் உட்கார்ந்து நான்கைந்து பெண்கள் பூக் கட்டிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். ஒருத்திக்கு 35 அல்லது 36 வயதிருக்கலாம். கருப்பானாலும் அழகி. கன்ன எலும்புகள் மேடிட்டு, கனத்த முலைகளும் சிறுத்த இடுப்புமாய், பெருத்து விரிந்த குண்டியும் பருத்த தொடைகளும் என ஒரு வடிவுக்கரசி அவள். அவள்தான் சிலுக்கு.

ஒரே நேரத்தில் இரண்டு ட்ரெயின்கள் வந்து நிற்கின்றன. அதனால் ப்ளாட்பாரத்தில் கூட்டம் நெரிகிறது. ஒரு ட்ரெயினில் இருந்து இறங்குகிற ஓர் இளைஞன் கூட்டத்தில் புகுந்து தெற்குமுகமாக நடக்கிறான். அவன்தான் கோபி. இன்னொரு ட்ரெயினில் இருந்து ஜப்பான் பொம்மை போல இறங்குகிற ஓர் இளைஞியும் அதே திசைக்கு நடக்கிறாள். அவள் பெயர் சீனா. அவளின் பொம்மை முகத்துக்குச் சற்றும் பொருந்தாத கர்ப்பிணி வயிறு அவளை முந்திக்கொண்டு நடக்கிறது.

சிலுக்கு பக்கத்தில் ஒரு 30 வயதுக்காரி. கர்ப்பிணி. அவள் பெயர் மங்கா. அவள் சிலுக்கின் இடுப்பில் இடித்து, ‘அங்கெ பாரு!’ எனக் கண்ஜாடை காட்டுகிறாள்.

அங்கே, அந்த இளைஞன் கோபி வந்துகொண்டு இருக்கிறான். அவனைக் கண்ட மட்டில் சிலுக்கு, விசுக்கென்று எழுந்து, ஒரே பாய்ச்சலில் அவனை எட்டி அவன் சட்டையைப் பிடித்து உலுக்குகிறாள். “ஏன்டா, தேவ்டியாப் பையா, என் கூதி பத்தலையா உனுக்கு? கன்னி கழியாத்த சின்னுதாக் கேக்குதா உம் பூலுக்கு?”

உடனே அவர்களைச் சுற்றி ஒரு கூட்டம் கூடிவிடுகிறது. ஒன்றும் புரியாத அவன், பேசவும் வாய்வராமல், விழி பிதுங்கித் தடுமாறுகிறான். அப்போது, கூட்டத்தை விலக்கிக்கொண்டு அங்கே வந்து, அந்தக் கர்ப்பிணி இளைஞி சீனா அவர்களைப் பிரிக்கிறாள். “அம்மா, மானத்த வாங்காதே! அவரெ வுடு!”

சீனா கோபியை இழுத்துக்கொண்டு அப்பால் நகர்கிறாள். சிலுக்கு, கோபத்தால் முகம் கனல, நின்ற இடத்திலேயே நிற்கிறாள். கூட்டம் கலைகிறது.

தூரமாய் இட்டுக்கொண்டு போகிறாள் சீனா. “இன்னிக்குத்தான் வந்தீங்களா?”

“ஆமா, ஆனா இது?” சீனாவின் கர்ப்பிணி வயிறு பார்த்துக் கேட்கிறான் கோபி.

அப்போது தெற்குமுகமாய் ஒரு ட்ரெயின் வந்து நிற்கிறது. அவள் அவனை அதன் உள்ளே தள்ளுகிறாள். “மாம்பலத்துல நில்லுங்க! வந்து சொல்றேன்.”

2

மாம்பலம் ரயில்வே ஸ்டேஷன். ஓரமாய் ஓரிடத்தில் நின்றுகொண்டு இருந்தான் கோபி. அப்போதுதான் வந்துநின்ற ஒரு ட்ரெயினில் இருந்து, பூக்கூடையுடன், வடிவழகுத் தேவதையாக இறங்கினாள் சிலுக்கு. சும்மா வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு நின்ற கோபி, அவளைப் பார்த்ததும் தன்னை அறியாமலே, காந்தத்தால் இழுக்கப் பட்ட இரும்புத் துண்டு போல, அவளைப் பின்தொடர்ந்தான்.

அடுத்த ப்ளாட்பார்மில், ‘கடற்கரை’ நோக்கிப் போகிற ட்ரெயின் ஒன்று வந்து நின்றது. அவள் அதில் போய்ப் பெண்களுக்கான பெட்டியில் ஏறினாள். அவன் அடுத்திருந்த ஆண்கள் பெட்டியில் தொற்றிக்கொண்டான்.

கோடம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷனில் அவள் இறங்கி வெளியேற, அவனும் இறங்கிப் பின்தொடர்ந்தான்.

ஒரு தியேட்டர் வாசலில், ‘என் தொடைகளைப் பார்!’ என்று காற்றில் பறக்கிற துணியை அழுத்திப்பிடித்து நின்றிருந்தாள் நடிகை சிலுக்கு. அவன் சற்று நின்று அந்தப் போஸ்ட்டரை ஆவலோடு பார்த்தான்.

“டைம் இன்னா?”

முன்னே போய்க்கொண்டிருந்த பூக்காரியை அருகில் கண்டு, நிலைகுழைந்து, அவசரமாய்ப் பதில் சொன்னான்: “ரெண்டாகப் போகுதுங்க.”

“மாம்பலத்துல இருந்தே என்னெ ஃபாலோ பண்றாப்டியே, இன்னா வேணும்?”

ஒரு படபடப்புத் தொற்றியது. நழுவிவிடலாமா என்று கூட யோசித்தான். ஆனால் அந்த நேரம்பார்த்து அவள் மாராப்பு நழுவி, ஒருபக்கத்து முலை கிண்ணென்று அவனைக் கிறங்கடிக்க, இனி செருப்படி கிடைத்தாலும் பரவாயில்லை என்று ஒரு நிலைபாடு எடுத்தான். ஆனாலும் அவனுக்குப் பேச்சு வரவில்லை.

அவளுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. மாராப்பை ஏற்றிவிட்டாள், அப்படியும் தன் முலையின் திமிரலை அவள் முழுக்க மூடவில்லை. அவன் கண்கள் காய்ச்சல் கண்டு வாய் வறண்டது. அவள் தன் புருவத்தை வளைத்து ‘இன்னா வேணும்’ கொக்கி போட்டாள்.

ஒரு கவர்ச்சியில் வந்துவிட்டான் பாவம், என்ன சொல்வான்? கடைசியில், அவள்தான் பேசவேண்டி வந்தது: “ஒரு டீ சாப்டுவமா?”

3

ஒரு ரெஸ்டோரென்ட்டின் ஃபேமிலி ரூம். தரையில் அவள் கொண்டுவந்த பூக் கூடை. அவளுக்கு, “ஒரு ஆம்லேட், ஒரு பால்,” என்றும்; அவனுக்கு, “ஒரு காஃபி,” என்றும் ஆர்டர் எடுத்துக்கொண்டு சர்வர் வெளியேறினான்.

“படிக்கிறாப்டியா?”

“இல்ல, வேலைல இருக்கேன்.”

“இன்னா வேலை?”

“இஞ்ஜினியர்.”

“நிஜம்மாவா? கொயந்தெ மொகமாக் கீது!” அவள் அவன் தாடையைப் பிடிக்க, அவன் வெட்கப்பட்டான்.

சர்வர் ஆம்லெட்டும் காஃபியும் கொண்டுவந்து வைத்துவிட்டு வெளியேறினான். ஆம்லெட்டை மென்று விழுங்கும் அவளை விழுங்கிக்கொண்டே, கோபி காஃபியைச் சப்பினான். அப்போது அவள் முந்தானை சரிந்தது. இரண்டு முலைகளுக்கும் இடைப்பட்டுத் தெரிந்த பிளவில், அப்படியே சறுக்கி விழுந்து தற்கொலை செய்து கொள்ளலாம் போல இருந்தது. அவன் படுகிற பாட்டை அவள் ரசித்தாள்.

“இன்னா வயசாவுது?” மேஜைக்குக் கீழாக அவன் தொடை மேல் கை வைத்துக் கொண்டு கேட்டாள்.

தொடையிடுக்கில் சூடு கிளம்ப, அவன் முனகினான்: “இருபத்தி ரெண்டு.”

“எனுக்கின்னா வயசிருக்கும்?”

அவளை மேலும் கீழும் பார்த்தான். “ஒரு 25? 26?”

குணுங்கிச் சிரித்தாள். “அப்பொ, உனுக்கு வயசு இன்னா 32-ஆ?”

“இல்லையே, 22 தான்.”

“என் வயசெ மட்டும் இன்னாத்துக்கு பத்து கொறவாச் சொல்றே?”

பிறகும் ஒருமுறை அவளை மேலும் கீழுமாப் பார்த்தான். “நிஜம்மாவா?”

“நிஜந்தான். ஒரு பொண்ணுகூடக் கீது, இம்மா ஒசரம்,” என்று சைகை காட்டி, அவன் தொடையில் அழுத்தி ஒரு பிடிபிடித்தாள். அவன் நெளிந்தான்.

அவன் பார்வை அவள் கழுத்தில் ஊர்ந்தது. கழுத்தில் கிடந்த கருகமணிக் கயிற்றின் நீளத்தை அவள் முலைபிளவுக்கு உள்ளிருந்து இழுத்துப் போட்டாள். தாலி. இரட்டைக் காசுமணித் தாலி.

கம்மிய குரலில் மிக எச்சரிக்கையாகக் கேட்டான்: “உங்க வீட்டுக்காரர் என்ன பண்றார்?”

“அந்த ஆளெ இன்னாத்துக்கு இப்ப ஞாபகப் படுத்துறே? என்னமோ பண்றாரு வுடு, இப்ப எங் கூட இல்ல.”

“ஏன், உங்களுக்கு என்ன குறை?” அவன் பார்வை அவள் முலைவீக்கத்தில் தங்கியது.

அவளும் அதைக் கவனிக்கத் தவறவில்லை. அவனைச் சீண்டினாள். “பெருசு பெருசா இருந்ததுனா உனுக்குப் புடிக்குமா?”

அவனை மீறித்தான், அந்த வார்த்தைகள் நழுவிவிட்டன: “யாருக்குத்தான் பிடிக்காது?”

அவள் சிரித்தாள். அப்புறம் கிசுகிசுத்தாள்: “புடிக்கும்னா, புடிச்சுத்தான் பாரேன்!”

அப்போது கதவு தட்டப்பட்டது. அவள் தன் மாராப்பை இழுத்து மூடிக் கொண்டாள். சர்வர் பாலும் பில்லும் கொண்டுவந்து வைத்தான். கோபி பில்லுக்குச் சரியான பணமும் டிப்ஸும் சேர்த்து வைக்க, சர்வர், “தேங்க் யூ, ஸார்!” சொல்லிவிட்டு வெளியேறினான்.

அவள் பால் கப்பை எடுத்துச் சப்பிக்கொண்டே, அவனைப் பார்த்துக் கண்ணடித்து, பார்வையைத் தாழ்த்தித் தன் முலைகளைக் காண்பித்தாள். அவனுக்குக் குப்பென்று வியர்த்தது. அவளாகவே அவனுடைய ஒரு கையை எடுத்துத் தன் முதுகுக்குப் பின்னால் போட்டுக்கொண்டு, மேஜைக்குக் கீழாக, அவன் பூலைப் பேன்ட்டோடு சேர்த்துக் கொத்தாகப் பிடித்தாள். உடனே அவனுக்கு ஜட்டியைக் கிழித்துவிடுவது போல் விரைத்துக் கொண்டது. தைரியம் வந்து, முதுகுக்குப் பின்னால் அவள் எடுத்துப் போட்ட கையை நீட்டி, மறுபக்க முலையைப் பிடித்தான். அது கைகொள்ளாத கனபரிமாணத்தில் இருந்தது. அவள், “ஸ்ஷ்” என்று கண்செருகி, அவன் பூலை அமுக்கி அமுக்கிப் பிடித்தாள். அவன் சரிந்து உட்கார்ந்து, தன் புடைப்பை அவள் கைக்குள் எக்கி உந்தினான்.

அவள் கிசுகிசுத்தாள், “தியேட்டருக்குள்ள போலாமா? கொஞ்சம் ஃப்ரீயா இருக்கலாம்.”

4

தியேட்டருக்குள். பழக்கூடை சிக்கிய வண்டாகி இருந்தான் அவன். ஆம், அவள் தன் இரு முலைகளையும் விடுவித்து அவன் கைகொள்ளாமல் கொடுத்திருந்தாள். பருத்த பனம்பழ முலைகள். பேரீச்சம்பழக் காம்புகள். அமுக்கிப் பிடித்துப் பிசைந்துபிசைந்தும் திருப்தி வராமல், வளைந்து கவ்வி வாய்கொள்ளாமல் சவைத்தான்.

திரையில், நீச்சல் குளத்திலிருந்து, காலே-அரைக்கால் மஞ்சள் கால்ச்சட்டையில், தன் கூதி முக்கோணப் புடைப்புத் தெரிய, கும்மென்று எழுந்து வந்தாள் சினிமாநடிகை சிலுக்கு. அது ஒரு பழைய படம். தியேட்டரும் பழைய தியேட்டர்.

“நீங்க சிலுக்கு மாதிரியே இருக்கீங்க, தெரியுமா?”

“ம், அப்டியா? சிலுக்குன்னா உனுக்குப் புடிக்குமா?”

“ரொம்பப் பிடிக்கும்.”

“ம்.. உம் பேரு இன்னா?”

“கோபி.”

“எம் பேரு இன்னா தெரியுமா? ‘சிலுக்கு’தான்.”

“நிஜம்மாவா? பட்டப் பேரா?”

“நிஜப் பேருதான். எங்க நயினாவுக்கு சிலுக்குன்னா உசுராம்.”

“அப்படியா? ஆனா சிலுக்குக்கு இதுக ரெண்டும் இம்மாம் பெருசு இல்லை தெரியுமா?” என்று சொல்லிக்கொண்டே அவளது இரண்டு முலைகளையும் ஏந்தி எடைபோட்டுக் காண்பித்தான்.

அவளுக்கு அது பிடித்திருந்தது. அவன் முகத்தைத் திருப்பி உதட்டில் ஒரு முத்தம் வைத்தாள். அவனுடைய பேன்ட் ஜிப்பைக் கீழே தள்ளினாள். விரல்களை உள்ளே விட்டு ஜட்டிக்குள் விரைத்துக் கிடந்த பூலைப் பற்றி இழுத்தாள். வரவில்லை.

அவன் நிமிர்ந்து சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். முன்வரிசைகளில் பத்திருபது பெண்கள். பின்னால் இரண்டு வரிசை தள்ளி, ஒரு வழுக்கை மண்டையும் ஒரு பெண்ணும் இருந்தார்கள். இவர்கள் போலவே அங்கங்கே ஒவ்வொன்றாக நான்கைந்து ஜோடிகள், அவ்வளவே. கோபி பெல்ட்டைத் தளர்த்தி, ஜட்டியைக் கீழிறக்கி, விண்ணென்று எகிறிச் சீறிய தன் சுண்ணியை விடுதலை செய்தான். அதைப் பிடித்த அவள், இருட்டுக்குள் தடவி, அதன் நீளவாளம் பார்த்தாள். தான் அதுவரை பார்த்த, ஓத்த எந்தப் பூலையும் விட முரடு எனத் தோன்றியது.

இப்போது, அவள் திரும்பிச் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தாள். எவரும் அவர்களைக் கவனிக்கிறாற் போல இல்லை. பின்னால் இரண்டு வரிசை தள்ளி உட்கார்ந்து இருந்த ஜோடியில் அந்த வழுக்கைத் தலையைக் காணவில்லை. அந்தப் பெண் நெளிவது போலவும் தெரிந்தது. திரையிலிருந்து விழுந்த ஒரு பளிச் வெளிச்சத்தில் அவள் தன் கீழுதட்டைக் கடித்துக்கொண்டு இடுப்பைத் தூக்குவது தெளிந்தது.

“பின்னால ஒரு ஜோடி இருக்குல்ல, அத்தெப் பாரு!” என்று கிசுகிசுத்தாள்

கோபி பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான். “அந்த வழுக்கைத்தலை போயிட்டாரு போல இருக்கே?” என்று அவனும் கிசுகிசுத்தான்.

“ஆமா, பூட்டாரு அவ காலுக்கு நடுவுல. அறியாத்த வயசுப் பொண்ணு; கெய்வன் தேன் எடுக்குறான். அவ சொகத்துல கெடந்து நெளியுறா, பாரு!”

அப்புறம்தான் அந்தப் பெண் நெளிவதை அவன் கவனித்தான். “ஆமாவா?”

“ஆமாமா. வாய்வேலைன்னா அது ஒரு தனிச் சொகம்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே குனிந்து அவன் பூளைக் கவ்வித் தன் வாய்க்குள் ஏற்றிக்கொண்டாள்.

அவளுடைய வாயின் இளஞ்சூடும் எச்சில் ஈரமும் அவனுக்குத் தாங்க முடியாத இன்பமாய் இருந்தது. வாய்கொள்ளாப் பூலைத் தன் வாய்நீர் வடியவடிய ஊம்புவது அவளுக்கும் பிடித்திருந்தது. தோதாக அவன் ஒருக்களித்துச் சரிந்து உட்கார்ந்தான். விழுக் விழுக் என்று விழுங்கி இழுத்து ஊம்பும் ஈரவாய்ச் சுகத்தில் தன் இன்ப முகம் கோணுவதை அந்தப் பின்வரிசைப் பெண்ணாலும் பார்க்க முடியுமோ? தலை திருப்பி, அவளைப் பார்த்தான்.

அந்நேரம், அதுவரை சரிந்துகிடந்த அவள் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள். வழுக்கைத் தலையும் வாயைத் துடைத்துக்கொண்டே எழுந்து அவள் பக்கத்தில் அமர்ந்தார்.

தன்னை ஊம்பிக் கொண்டிருந்த சிலுக்கின் காதில் அவன், “அந்த வழுக்கைத்தலை எழுந்திட்டார். நீங்க சொன்னது சரிதான் போல,” என்றான்.

அவள் தலைநிமிர்த்திப் பின்பக்கம் பார்த்துவிட்டு, “கெய்வன் சப்புக்கொட்டுறான் பாரு! எளங்கூதி இல்லியா, நுங்குபோல இருந்திருக்கும்,” என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் அவன் பூல் மேல் கவிழ்ந்து ஊம்பத் தொடங்கினாள். ‘இளங்கூதி நுங்குபோல’ என்று அவள் சொன்னது, அவன் கற்பனையை வெகுவாகத் தூண்டியதில், அவனுக்குத் தாங்கவில்லை. அருகிருந்த அவளது பூக் கூடையிலிருந்து பிச்சிப்பூ மணம் வேறு அவனைக் கிறங்கடித்தது. அவளின் தலையை இறுகப் பற்றினான். அதே நேரம், அவள் அவன் பூல்நுனிக் குமிழை உதடுகளால் வளைத்து இறுக்கி, அதன் அடிநாள நரம்பைத் தன் நுனிநாவால் நுணுநுணுவென்று வருடிச் சூம்ப, அவன் புடுக்கில் எரிமலை பொங்கி வெடித்தது. தீக்குழம்புத் தாரைகள் சீறிச்சீறிப் பாய்ந்தன. வீறி விழ விழ, விந்துச் சுடுவெள்ளம் சிந்திவிடாமல் அவள் விழுங்கிவிழுங்கிக் குடித்தாள். கடைசித் துளியையும் கறந்த பிறகு, ஈன்றுபோட்ட கன்றுக்குட்டியைத் தாய்ப்பசு போல, அவள் அவன் பூலை நக்கியே சுத்தமாக்கினாள். தலைநிமிர்ந்த போது, ‘இடைவேளை’ ஒளிர்ந்தது.

பாதியில் வெளியேறினார்கள். முன்னால் அந்தப் பின்வரிசைப் பெண்ணும் வழுக்கைத் தலையும் போய்க்கொண்டு இருந்தார்கள். அவள், நீலக் கட்டம்போட்ட சட்டையும் கருநீலக் குட்டைப் பாவாடையுமாக ஏதோ பள்ளிச் சீருடை போல ஒரு கோலத்தில் இருந்தாள்.

“ஸ்கூல்ல படிக்கிற பொண்ணோ? முலை கூடச் சரியா வளரலை!” என்று சந்தேகமாய்ச் கிசுகிசுத்தான் கோபி.

“சுண்டக்கா அளவுக்கு மொல இருந்தாப் போதும் கண்டக்கா அளவுப் பூலு கூடப் போகும்.” என்று கமுக்கமாய்ச் சிரித்தாள் சிலுக்கு.

“அப்படின்னா?”

“அவ கூதியெ எப்பவோ ஆழம் பார்த்திருப்பான் இந்த ஆளு. இஸ்கூலு வாத்தியாரு மாதிரித் தெரியுது. எத்தினி பொண்ணுங்களெக் கன்னி கழிச்சானோ கம்னாட்டி!” என்றாள் மிகச் சாதாரணமாக.

கோபிக்குக் கால் பின்னி இடறியது. தடுமாறி விழ இருந்தவனை அவள் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டாள். தெரு வழியே போய்க்கொண்டிருந்த ஒரு விடலை திரும்பிப் பார்த்தான். கோபி தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொண்டு, பெருமூச்சு விட்டான். நம்ப முடியாதவன் போலத் தலை அசைத்தான். சிலுக்கை புது ஏக்கத்தோடு பார்த்தான்.

அவளுக்கும், அவனது கனநீளத்தின் மொழமொழா உணர்வு கையிலும் வாயிலும் நமநமத்தது. கூதி கிளர்ந்து அரித்தது. “எங்கினாச்சும் போலாம். உனுக்குத் தெரிஞ்ச இடம் எதுனா இருந்தாச் சொல்லு,” என்றாள்.

“எனக்கா? ஒரு இடமும் தெரியாதே.”

“நீ தனியா இருக்கியா? குடும்பத்துலயா?”

“தனியாத்தேன். ஆனா ஓனர் குடும்பம் பக்கத்துலேயே இருக்கு.”

“அது சரிப்படாது. இங்கெ ஒரு ஐயிரு வூடு இருக்கு போலாமா?”

“ஐயர் வீடா?”

“அது சும்மாதான் கிடக்கு. ஒரு ஐயிரு இப்படிக் காசு பார்க்குறாரு. ஒரு தபாக்கு 100 ரூபா கேப்பாரு, வெச்சிருக்கியா? எனுக்கு ஒண்ணும் வாணாம்.”

தன் பையில் இருந்த பணத்தை மனதாலேயே கணக்குப் பார்த்தான். “பணம் இருக்கு, ஆனா…..?”

“ஒரு பேஜாரும் வராது. வா!”

5

அவள் ரயில்வே லைனை ஒட்டித் தெற்காக நடந்தாள். அவன் கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டுப் பின்தொடர்ந்தான். கோடம்பாக்கம், மாம்பலம் ஸ்டேஷன்களுக்குச் சரிபாதி இடைவெளித் தொலைவில் ஒரு வீட்டுக்குள் நுழைந்தார்கள். உள்முற்றம் வைத்துக் கட்டப்பட்ட அந்தக் காலத்து வீடு அது. வெற்றுமார்பில் பூணூல் தெரிய ஒரு கிழவர் வெளிப்பட்டு, இருவரையும் அடையாளம் காண முயல்வதுபோல் கூர்ந்து பார்த்தார்.

“இடது பக்கம் கடைசி ரூம்,” என்றார் பிறகு கனமான குரலில்.

“நூறு குடு!” என்றாள் அவள் கோபியிடம்.

“முந்நூறு ஆகி வர்ஷங்ஙள் ஆயி,” என்றார் கிழவர்.

அவன் முந்நூறு கொடுத்தான். கிழவர் நுழைவாசல் திண்ணையில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டார். அவள் வழிகாட்ட, அறைக்குள் நுழைந்தான் கோபி. குழல் விளக்கில், காவி பார்டர் கட்டிய சிமெண்ட் தரையும், நீலம் கலந்த சுண்ணாம்புச் சுவர்களும், சுவரில் ஓர் அழகான அம்மன் படமும், மரக் குறுக்குச் சட்டங்கள் பொருத்திப் போட்ட கூரையுமாய் பழங்காலத்து வீடாக இருந்தது அது. நல்ல வேளை ஒரு ஃபேன் இருந்து அது ஓடவும் செய்தது.

மூலையில் சுருட்டிச் சாய்த்து வைத்திருந்த ஒரு பிளாஸ்டிக் நீலப் பாயை எடுத்து விரித்தாள். வேறு விரிப்போ தலையணையோ ஒன்றும் இல்லை. தன் சேலையை அவிழ்த்து நான்காக மடித்துப் பாய்மேல் இட்டாள். உள்ப்பாவாடை பிளவுஸிலேயே, முன்னே விம்மிய முலைகளும் பின்னே துருத்திய குண்டிப் பெருக்கமுமாய், அவளது எடுப்பான வடிவம் அவனைக் கிறங்கடித்தது. அவன் அவளைப் பின்னாலிருந்து கட்டிப் பிடித்தான். அவனது எழுச்சி அவள் புட்டத்தில் முட்டிப் பொறுமை இழந்தது.

அவள் அவனைச் செல்லமாக விடுவித்து, அவன் ஆடைகளை அவளே களைந்தாள். விரைத்து வெளிப்பட்ட பூல், தானே புழுத்திக் கொண்டு, கொப்பூழ் மட்டத்துக்கு எகிறி ஆடியது. “ஆளுதான் ஒல்லியாக் கீறே, பூலு சூப்பராக் கீது!” என்று அந்த அழகான பூலைப் பிடித்து அதன் மகுடத்தில் முத்தி, ஆசை அடங்காமல், அதைத் தன் வாய்க்குள்ளாக்கி இரண்டு மூன்று ஊம்பல் ஊம்பினாள். உணர்ச்சி தாங்காமல் அவன் அவள் தலையைப் பிடித்தான்.

“அதுதான் தியேட்டர்லயே வாயில ஓத்து வடிச்சியே? இப்ப இன்னா? அப்பைல இருந்து என் கூதி ஜொள்ளு வுடுது. அத்தெக் கவனி!” என்றாள்.

கூடவே, பிளவுஸ், பிரா சிறையிலிருந்து தன் முலைகளை விடுவித்தாள். கழுத்தெலும்பு தொடங்கி இரண்டு இளநீர்க் காய்கள். கட்டைவிரல் பருமனுக்குக் காம்புகள். புழுத்தி நின்ற அவன் பூல் ஒருபக்கம் துள்ள, பூரித்து நின்ற அவள் முலைகளைக் கண்டு அவன் வாய்நீர் ஒருபாடு சுரந்தது.

திறந்த மார்போடு அவள் அந்த விரிப்பில் அமர்ந்து, அவனைக் கீழே இழுத்தாள். மடியில் அவனை மலர்த்திக் கிடத்தி, தன் முலைக் கூம்பு ஒன்றை அவன் வாயில் திணித்தாள். இன்னொரு முலைத் திமிலில் அவன் கை ஒன்றை எடுத்துச் சேர்த்தாள். அந்தக் கிடப்பில், அவன் இதயம் விம்மி, கண்களின் ஓரம் துளிர்த்தன. அது கண்டு அவள் திடுக்கிட்டாள். “ஏன், என்னாச்சு?”

“எங்க அம்மா ஞாபகம் வந்திறுச்சு.”

அவள் குனிந்து அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டாள். “அம்மா இப்ப எங்கே இருக்கா?”

“தெரியாது. எங்களை விட்டுட்டு எங்கேயோ போயிட்டா.”

அவளுக்கும் கண்ணீர் திரண்டது. தனக்குப் பன்னிரண்டு வயது இருக்கும்போது தன்னையும் நயினாவையும் விட்டுவிட்டு ஒரு குப்பைவண்டிக் காரனோடு ஓடிப்போன தன் அம்மாவை நினைத்தாள். கூதித் தினவுதான் என்ன பாடு படுத்துகிறது? தானும் தன் புருஷனைத் தள்ளிவைத்து, இப்படி ஒரு சின்ன வயசுப் பையனை வளைத்துக் கொண்டுவந்து ஓல்வாங்கத் துடிப்பதும் அதனால்தானே? கண்ணீரோடு அவனை முத்தமிட்டாள். அவன் தலையைத் தன் முலையோடு சேர்த்து இறுக அணைத்தாள். பிறகு சொன்னாள்: “அதுதான் நான் வந்திட்டேன்ல? இனி அம்மா, பொண்டாட்டி எல்லாமே நான்தான், சரியா?”

அவன் அவள் முலையில் முட்டிமுட்டிப் பால்குடித்தான். பிள்ளை பெற்றுப் பல வருடங்கள் ஆகிப் போயின. ஆனாலும் அவள் முலைகளில் பால் ஊறி அவன் வாய்க்குள் பாய்வது போல் ஓர் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பு. அவள் அவன் தலையைக் கோதிக் கொடுத்தாள். ஒரு முலையில் பால்குடித்துக்கொண்டே அவன் இன்னொரு முலையைக் கைபோட்டு அமுக்கினான்; கசக்கினான். அப்படி அவன் செய்யச் செய்ய அவளுக்குத் தாய்மை உணர்ச்சி மாறித் தார உணர்ச்சி தலையெடுத்தது. ஒரு கை கீழே நழுவி அவன் சுண்ணியைப் பிடித்தது.

“இது இப்படி நட்டுக்குத்தி நிக்குதே, இன்னா பண்றது?”

“என்ன வேணும்னாலும் பண்ணலாம்.”

“எங் கூதிக்கு இது வேணும். குடுப்பியா?”

“எடுத்துக்கோங்க!”

“தொண்டிக்குள்ள வுட்டு ஜோரா குத்தணும், குத்துவியா?”

“குத்துறேன்.”

“அப்ப வா! உம் பூலு பூந்து வெள்ளாடப் போற மோடக் காமிக்கிறேன்.”

அவள் அவனை எழுந்திருக்கச் செய்து, தன் உள்ப்பாவாடையை அவிழ்த்து முழு அம்மணமானாள். அவளது உப்பிப் பரந்த கூதியில் ஒரு காடு என மயிர் மண்டிக் கிடந்தது. அவன் கைநீட்டித் தன் விரல்களால் அந்த மயிர் மினுமினுப்பைக் கோதி அளைந்தான். அவள் சிரித்துக்கொண்டே அவன் கையைத் தட்டிவிட்டு, அவளது பூக் கூடையிலிருந்து இரண்டு கண்ணிகளை எடுத்தாள். இரண்டையும் இரண்டு மாலைகள் போல முடிந்தாள். ஒரு மாலையை அவனிடம் கொடுத்து இன்னொன்றைத் தான் ஏந்தி நின்று, சுவரில் தொங்கிய படத்தைக் காண்பித்து, “இந்த அம்மன் முன்னால என்னெ உன் பெண்டாட்டின்னு ஏத்துக்கோ! அப்பத்தான் நான் உன் கூடப் படுப்பேன்,” என்றாள்.

அவனுக்குத் திக்கென்றது. ‘என்னடா இது சோதனை?’ என்று யோசித்த அவன், ‘ஆனா இதெல்லாம் சும்மா ஒரு ஸென்டிமென்ட்தானே? ஒரு சதியோ அல்லது கட்டுப்பாடோ இல்லையே’ என்று தெளிவடைந்தான். ஒரு புன்சிரிப்போடு, அவளுக்கு மாலையிட்டு அவள் இட்ட மாலையையும் ஏற்றுக் கொண்டான்.

அவள் அந்தப் பாய் சேலைப் படுக்கையின் மேல் தன் உள்பாவாடையையும் விரித்து, படுத்து மல்லாந்தாள். அதுவரை, படங்களில் அல்லாமல், ஆளான ஒரு பெண்ணை நிஜத்தில் அவன் நிர்வாணமாகப் பார்த்தது இல்லை. அந்த வடிவழகுப் பெட்டகம் தான் கொண்ட சதை வளச் செழிப்பை அவன் முன் காட்சிக்கு விரித்த போது, அதோடு அவன் தொலைந்தான் என்று சொல்லி, இதோடு கதையை முடித்துக் கொள்ள வேண்டியதே நியாயம். ஆனால் வாசக ருசிக்குத் தீனி போடுவதற்காகவோ அல்லது முதற்கூச்சம் போனால் முச்சூடும் போய்விடும் என்று காட்டுவதற்காகவோ இதை மேற்கொண்டு வளர்க்கிறேன்.

அவள் தொடைகளைத் தூக்கி மடக்கி விரித்து, தன் தொண்டியைக் காட்டினாள். அது அல்வாத் துண்டு வெட்டுண்டது போலப் பிளந்து, ‘வா வா, அன்பே அன்பே! வாசல் இங்கே இங்கே!’ என்று மினுமினுத்தது. அகல் வடிவில் பிளந்து சிவந்திருந்த அதன் கீழ்விளிம்பில், நுங்குநீர் போல ஒரு திரவம் ஒழுகிக் குண்டி வழியாக இறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

“உள்ளெ உட்டாய்ன்னா அப்படியே புழுக்குன்னு வழுக்கிக்கினு போவும். என் சாமான் சதசதன்னு ஊறி வடியிறதப் பாரு! வா, வந்து சொருவு மாமா! அடிக்கிற ஜோர்ல கிழியணும், ஆமா!” என்றாள்

அவளது ஆவேஷம் அவனைப் பயப்படுத்தியது. ஆனால் ஒரு பெண்ணின், அதுவும் இன்னொருவன் பெண்டாட்டியின் வெளிப்படையான ‘ஓலுக்கு வா அழைப்பு’, அதிலும் வயதில் மூத்த அவள் அவனை “மாமா,” என்றது அவனை அப்படியே சுண்டி இழுத்தது. ‘பணியுமாம் என்றும் பெருமை’ என்று தன் பெரும்பூலைக் கையில் பிடித்து, அவள் பெண்மையின் முன்னால் மண்டியிட்டான். ஆனால் அது வேலைக்கு ஆகவில்லை. பெண்ணானவள் கால்களை மடக்கித் தூக்கினால், ஆணானவன் கவிழ்ந்து கால்நீட்டிப் படுக்க வேண்டும் என்னும் அடிப்படை இலக்கணம் அவனுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. இதுபோல் தரையில் போட்டு ஓப்பதை அவன் ‘பலான’ படங்களிலும் பார்த்ததில்லை. தொடையோடு தொடை முட்டித் தடைபட, பூலும் துளை தெரியாமல் தவித்தது.

“புதுசா? இதுக்கு முன்னாடி ஒருத்தியவும் ஓத்தது இல்லியா?” என்று தனக்கிருந்த அவசரத்தில் அவள் கேட்டுவிட்டாள்.

அவனுக்குக் கண்ணீர் முட்டியது. “ம்” என்று உண்மையை ஒத்துக்கொண்டான்.

சட்டென்று அவளுக்கு இதயம் இளகி என்னவோபோல் ஆகிவிட்டது. எழுந்து உட்கார்ந்து அவன் முகத்தை ஏந்தி முத்தம் வைத்தாள். பிறகு அவனைக் கீழே தள்ளி, மேலே படர்ந்தாள். “அப்படீன்னா, நான்தான் உனுக்கு மொதல் ஆளா?”

“ம்”

“நா ராஜா! நா தேவுடா!” என்று சொல்லிக்கொண்டே அவன் முகம் முழுக்க முத்தமழை பொழிந்தாள்.

பிறகு அவன் இடுப்புக்கு இருவசமும் குத்துக்கால் இட்டு உட்கார்ந்து கொண்டு, அவளே அவன் பூலைப் பிடித்துத் தன் கூதி வாசலில் பொருத்தி, தன் எடையைக் கீழிறக்கினாள். உழுவை மீன் சேற்றுக்குள் என்பது போல, விழுக்கென்று அது அவள் கூதிக்குள் ஏறிச் செருகிக் கொண்டது.

வாழ்நாளில் முதன்முதலாக, ஒரு கூதியின் சூடும் சொதசொதப்பும் அனுபவித்துக் காண்கிறான் அவன். முதன்முதலாக, அடியாழம் வரைக்கும் செருகிய இரும்புக் கடப்பாரையை விழுங்கித் திணறித் திளைக்கிறது அவள் யோனியும். தியேட்டருக்குள் அந்தப் பூலின் கனபரிமாணத்தை தடவிப் பார்த்த அப்போதே கனலத் தொடங்கிவிட்ட அவள் கூதியின் அக்னிக் குகை, இப்போது இடிவாங்கிக் கடிதீர இம்சிக்கிறது. பையனும் இழுத்த இழுப்புக்கெல்லாம் வந்து செமையாக மாட்டிக்கொண்டான். ஒரு அடிமை போலக் கீழே கிடக்கிறான். அவள் அவன் கைகளை எடுத்துத் தன் முலைகளோடு சேர்த்து, அவன் வாயைத் தன் வாய்கோர்த்து உறிஞ்சி, கொலுவு போல நட்டுக்குத்தி நிற்கிற அவன் பூலின் ஆகிருதியில் ஏறி இறங்கி அடித்து ஆடித் தேங்காய் உரிக்கிறாள். அதுவும் அரிச்சுவடி அறியாத அவனைக் கீழடக்கி, புதுப்பாடம் படிப்பிக்கும் ஒரு வாத்திச்சி போல அவனுக்குப் புண்டைசுகம் புகட்டுகிறாள்.

நீளமான பூல் அது ஆழ ஆழமாகப் பாய்வதில் அவளுக்கும் சுகமான சுகம். மேலும், அந்த வாலிபப் பூலுக்கு ஓலடி கற்பித்து, ‘மதனப்பால்’ கழற்றப் போகும் முதல் கூதி தனதென்ற கொண்டாட்டம்.

துள்ளிக் குதித்த முலைகளை அதிகம் துள்ளவிடாமல் அள்ளிப் பிடித்தான் அவன். தோதாக அவளும் முன்னே சரிந்து முட்டிபோட்டு அடித்தாள்.

“இது இன்னா இஸ்டைலு தெரியுமா?”

“என்ன ஸ்டைல்?”

“கேரளா இஸ்டைலு. நாயரு பொம்பளைங்க இப்படித்தான் ஓப்பாளுங்க ஆங்.”

அப்படியா?” அவனும் அந்தக் கதைகள் எல்லாம் கேட்டவன்தான். ஆனால் இன்றைக்குத்தானே அனுபவித்துப் பார்க்கிறான்? ‘சேர நன் நாட்டிளம் பெண்களுடனே…’ என்றானே அந்த முண்டாசு மீசைக்காரன்… அனுபவிச்சு இருப்பானோ?

“பிடிச்சிருக்கா?”

“சூப்பரா இருக்கு.”

சிலுக்கின் குண்டி, ‘தபாங்குத் தக் தபாங்குத் தக்’ என்று அவன் தொடைகளில் மோதி அடிக்கையில், அவன் பூல்நுனிமத்து அவள் யோனியின் ஆழத்தில் ஓர் இடுக்குக்குள் போயிப் போயி வருவதை உணர்ந்தான். உள்ளுக்குள் ஒரு வாயிருந்து ஊம்பி விடுவது போல அது மிகச் சுகமாக இருந்தது.

“உள்ளார இன்னொரு ஓட்டை இருக்கோ?” என்றான் அறியாமை வியப்போடு.

“அதுதான்பா கர்ப்ப வாசல். உம் பூலு பூந்து இடிக்குற ஆழத்துல இப்பத் தண்ணிய வுட்டேன்னு வையி, ஒடனே புள்ளதான்.”

“ஆமாவா?”

“ஆமா, சுகரு. எனுக்கொரு புள்ள பெத்துக்கணும் போல இருக்கு. தருவியா நீனு?” என்ற போது உணர்ச்சி வசப்பட்டு அவள் குரல் குழறியது. அடிவயிறு நடுங்கியது. அந்தமட்டில், அவள் கூதிக்குள் மடைதிறந்துகொண்டது. அப்படியே கவிழ்ந்து அவன்மேல் படுத்தேவிட்டாள். அவளது ரதிரசம் பெருகி அவன் கொட்டை வழியாக வழிவதை உணர்ந்தான்.

“என்னாச்சு?”

அவள் அவன் வாயைக் கவ்வி முத்தமிட்டாள். மூச்சு வாங்கினாள். “எனுக்குக் கழன்றிடுச்சு.”

அவன் தன் குண்டியை எக்கிக் கீழிருந்து மேலாகக் குத்தினான். தனக்கு இன்னும் வரவில்லை; கைவிட்டுவிடாதே என்பதுபோல் இருந்தது அது. அவள் முகம் உயர்த்தி அவனைப் பார்த்தாள். முடி உளைந்து ஒன்றிரண்டு இழைகள் முகத்தோடு ஒட்டி இருக்க வாய்பிளந்து கிடந்தான். அவள் முலைகளை விடமாட்டேன் என்பது போல் இறுகப் பற்றி இருந்தான். அவன் பரிதவிப்பறிந்து அவள் புன்னகைத்தாள். ‘கில்லி’யாய்த் தாக்குப் பிடித்து இன்னும் நீடிக்கிற அவன் ஆண்மையின் வலிமையை வியந்தாள். அவன் மீது காதல் பொங்கியது. என்றாலும்…

“எனுக்குப் போதும். ஏய்ந்திடுவமா?” என்று அவனைப் பொய்யாகச் சீண்டினாள்.

அவன் கீழிருந்து மேலாகா வேகவேகமாக ஓத்துப் பதற்றப்பட்டான். “எனக்கு இன்னும் வேணும்.”

அவள் புன்னகையோடு அவனை முத்தமிட்டாள். “அப்டீன்னா, மேல ஏறி ஓக்குறீயா?”

“உம், சொல்லிக் கொடுங்க, செய்யுறேன்.”

“‘சொல்லிக் குடு!’ன்னு உரிமையாக் கேளு, மாமா! நான்தான் உனுக்குப் பொண்டாட்டி ஆயிட்டேன்ல?”

“சரி, சொல்லிக் குடு, பொண்டாட்டி!” என்றான் அவசரமாக.

அவள் குலுங்கிச் சிரித்து, அப்படியே புரண்டு மல்லாந்து, அவனைத் தன் மேல் ஏற்றிக் கிடத்தினாள். புண்டையும் சுண்ணியும் பிரியாத அந்நிலையில் அவள் மேல் அவன் கால் நீட்டிக் கிடந்தான்.

“அப்டிப் படுத்துக்கினே உருவி உருவிச் சொருவு!”

இரண்டு மூன்று தடவை உருவிச் செருகிப் பார்த்தான். பிடிகிட்டிவிட்டது. அவள் முலைகளைப் பிடித்துக்கொண்டு குண்டியைத் தூக்கி இறக்கினான். ‘சதக்’ என்று பாய்ந்தது. தூக்கித் தூக்கி இறக்கினான். சதக் சதக் என்று பாயந்தது. சரியாச் செய்யுறேனா என்று கேட்பதுபோல் அவள் முகத்தைப் பார்த்தான். அவள் கண்கள் செருகித் தலையாட்டி வெட்கப்பட்டாள். அவனுக்கு உற்சாகமாகிவிட்டது. அடிவேகத்தைக் கூட்டினான்.

அவள் கணக்குக்கு அது இரண்டாவது ஆட்டம். கால்களை மடக்கி ஊன்றி, கூதியைக் குவளைப் பூப் போல ஏந்தி, குண்டியைத் தூக்கித் தூக்கிக் குத்து வாங்கினாள். ஏற்கெனவே ஊறிச் சுரந்த கூதி. சளக் புளக் என்று சத்தம் பண்ணியது. அவன் தன் கொட்டைகள் அவள் குண்டியில் மோத, அடிச்சுண்ணி வரை அவள் தொண்டிக்குள் இறக்கி அடித்தான்.

அம்மன் சுவரோடு ஒட்டியிருந்து பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள்.

ஏழெட்டு நிமிஷம் போயிருக்கும். சிலுக்கின் கூதிக்குள் மீண்டும் இன்பத் ததும்பல்கள் பொங்கி மிதப்பித்து அவளை அந்தரத்தில் தூக்கின. அவள் முனகத் தொடங்கினாள்.

“நல்லா இருக்கு, மாமா, சூப்பரா ஓக்குறெ!”

சர்ட்டிஃபிகேட் வாங்கியதில் அவனுக்கு சந்தோஷம் புரண்டது. வேகத்தைக் கூட்டினான். விடாமல் அடித்துத் தகர்த்தான்.

அவளுக்குச் சுகம் கூடிக்கூடி வந்தது. குண்டியைத் தூக்கித்தூக்கி, அவன் குத்துகளுக்குத் தாளம் தப்பாமல் எதிர் ஓல் ஓத்தாள். “குத்து, மாமோவ், குத்து! இனிமே ஒரு பூலான்ட்டயும் நான் போவக் கூடாது, எங் கூதியெக் கிழிகிழின்னு கிழி!”

கால்களாலும் கைகளாலும் அவனைப் பின்னி இறுக்கினாள். “யம்மோவ்! எம்மா நேரமா ஓப்பே? தண்ணியக் கழட்டு! ஒம் பூலுக் கஞ்சில என் கூதி முங்கி மூச்சு முட்டணும், ஊத்தி ரொப்பு! ஆங்ஹ்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ராஹ்ஹாஹாஹ்ஆ! அம்போஓஒ!”

அவ்வளவுதான். அதற்குமேல் அவனாலும் முடியவில்லை. அவள் கூதிக்குள் ஆழமாக நங்கூரமிட்டான். அவள் தன் அடிவயிறு குழைந்தும் இறுகியும் அலைஅலையாய்ப் புரள, அவன் குண்டியைப் பற்றித் தனக்குள் இழுத்துப் புதைத்து இறுக்கிக் கொண்டாள். அவள் கூதியில், அதுவரை எவரும் போயறியா அடிஆழத்தில் புதைந்து நின்ற அவன் சுண்ணி மகுடத்தின் நுனிக்கண் சுரீர் என்றது. அம்புட்டுத்தான். குபுக் குபுக் என்று விந்துவெள்ளம் சீறிச்சீறி அடித்தது. எட்டுப்பத்துச் சீற்றங்களுக்குப் பின் அவன் தன் பூலை முன்னும் பின்னும் மெதுவாக அசைத்து ஓத்தான். அப்படி அசைத்துப் பாய்ச்சிய ஒவ்வொரு பாய்ச்சலுக்கும் ஒரு தாரை என, அப்புறமும் எட்டுப்பத்துத் தாரைகள் சீறி விழுந்து அவள் கூதிக் குழியை நிரப்பியது.

இன்பமான இன்பம். இருவருக்கும். அப்படியே அசைவற்றுக் கிடந்தார்கள். வியர்த்து வடிந்தது. இருவர் தேகங்களுக்கும் விடுதலை, காமப் பெருக்கின் காய்ச்சலுக்கும் ஆறுதல். இலேசாகி இருந்தார்கள்.

அவள்தான் முதலில் அணங்கினாள். அவன் தலையைக் கோதிக்கொண்டே கேட்டாள், “போதுமா?”

“ம்ம்ம், இன்னிக்குப் பொழுதுக்குப் போதும்.”

அவள் சிரித்தாள். அப்படியே அவன் முகத்தை ஏந்திக் கொஞ்சினாள்; குழவினாள். “இனி என்னிக்கும் நான் உனுக்குத்தான். காசுக்குப் போற ஆளு இல்ல நான். ஆசைக்கு ஆள்தேடி ஓல் வாங்குறவ. சூப்பரான பூலு. சொகமான ஓலு. இனி எப்ப வேணும்னாலும் வா. நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்ட்டேஷன்லதான் பூக் கட்டிக்கினு இருப்பேன். வந்து நின்னு கண்ணெக் காட்டு, வந்திட்றேன்.”

6

விடிந்து, மறுநாளே நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷனில் அவன் போய் நின்றான். அவள் சொன்ன அதே இடம். அவளைக் காணவில்லை. தென்கோடியில் இருந்த ஏணிப் படிக்கட்டு ஓரமாய் ஒதுங்கிக் காத்திருந்தான்.

“இன்னா, ஆயா, சாப்ட்டியா?” ஒரு பெண்குரல்.

“ஆங், ஆச்சு. நீ இன்னா இந்தப் பக்கமாருந்து வர்றே?”

“கோடம்பாக்கத்துல ஒரு கடைக்கிப் போயிருந்தேன்.”

“கொஞ்சங் குந்து. உன்கையில ஒண்ணு சொல்லணும்.”

“இன்னா சொல்லப் போறே, காலேஜ் வாத்தியாரு பத்தாயிரம் தருவாருன்னுதானே?”

“இருபத்தஞ்சு வாங்கித் தர்றேன். பொய்யில்ல, கோமுவெக் கேட்டுப் பாரு!”

“இன்னா ஆயா சொல்றே? வாத்யாரோட படுத்து கோமதி இருபத்தஞ்சாயிரம் ரூபா வாங்குனாள்னா?”

“இருபத்தஞ்சு இல்லடி. பத்துதான். அவ சீலு ஒடஞ்ச கேசு. ஒன்னெ மாதிரி ஃப்ரெஷ்ஷு இல்ல. இருபத்தஞ்சு. இன்னா சொல்றே?”

“ஏய், என்னெ நீ இன்னான்னு நெனச்சுக்கினுக்கீறே?”

“இன்னா இப்ப? ஒங்க அம்மா ஒரே நேரத்துல அஞ்சாறு பசங்கட்ட ஓல்வாங்கித்தானே உன்னெப் பெத்தா?”

“கூட்டிக் குடுக்குற தேவடியாக் கெய்வி, உன்னே….”

ஏதோ சண்டை நடக்கப் போகிறது என்று பதறி வெளிப்பட்டுப் படிக்கட்டின் முன்னால் வந்தான் கோபி. வழிப்படியில் ஒரு கிழவி உட்கார்ந்திருந்தது. தாவணி போட்ட ஒரு பெண் மேலேறிப் போய்க்கொண்டு இருந்ததாள். அவள் மேலேறிப் படிதிரும்பிய போதுதான் கவனித்தான், சப்பை முகமாய் ஜப்பான்காரி போல இருந்தாள். ‘ஒரே நேரத்துல அஞ்சாறு பசங்கட்ட ஓல்வாங்கி…’ என்று கிழவி சொன்னது குப்பென்று உடம்பில் பரவி சூடு கிளப்பியது.

“இந்தாபா, எதுனா வேணுமா? பொண்ணு கிண்ணு…”

“வேணாம், ஆயா. ஏதோ குரலு கேட்டுச்சேன்னு எட்டிப் பார்த்தேன்.”

அப்போது இன்னொரு பெண், “என்ன, ஆயா, தொழிலு எப்படிப் போகுது?” என்று கேட்டுக்கொண்டே வந்தாள். சின்னப் பெண்ணாக, மூக்கும் முழியுமாகக் களையாக இருந்தாள்.

“இன்னாத்தப் போவுது, கோமு, டல்லுதான். உன்னெ மாதிரி ஆளுங்கல்லாம் கண்ணாலம் கட்டிக்குனு போயிக்கினே இருந்தா, தொழிலுக்கு இன்னா பண்றது?”

“உன் வாத்தி பண்ற வேலைக்கு, பின்னே ஷோ காட்டவா முடியும்? மாம்பலம் ஸ்டேஷன்ல ரோஸ் சுடிதார்ல ஒண்ணு தனியா நிண்டுக்கிட்டு இருக்கு. போயி என்னென்னு பாரு! வரட்டுமா?”

அந்தப் பெண் வந்த வேகத்தில் போய்விட்டாள். ‘ஓ! வாத்தியாரோட படுத்த கோமதி இவள்தானா?’ என்று யோசித்து வியந்துகொண்டிருந்தான் கோபி.

“இந்தாப்பா! மாரு பிடிக்கணும் பாலு குடிக்கணும்னா, மாமி மாதிரி அம்மா மாதிரி ஆளுங்கக் கீது. பரிவாப் பாசமாப் பழகணும்னா, அண்ணி மாதிரி அக்கா தங்கச்சி மாதிரி ஆளுங்கக் கீது. சீல் ஒடையாத சின்னக் குட்டிதான் வேணும்னா, மவ மாதிரி பேத்தி மாதிரி ஆளுங்க கூடக் கீது. இன்னா சொல்றே?”

திகைத்துப் போனான். அந்தக் கிழவியின் விடாப்பிடித் தொழில் வேகத்தைப் பார்த்து ஆச்சரியப் பட்டான். ஆனால், “ஆயா, எனக்கு ஒண்ணுமே வேணாம். ஆளை விடு!” என்று சொல்லிவிட்டு அந்த இடத்தைவிட்டு நகரப் போனான்.

“அப்டீன்னா, டீ குடிக்கக் காசு குடு!”

சிரிப்புத்தான் வந்தது. பத்து ரூபாயை எடுத்துக் கிழவி கையில் கொடுத்துவிட்டு நிழலடி பார்த்து ஒதுங்கினான். அப்போது வந்து நின்ற ட்ரெயினின் பெண்கள் பெட்டியிலிருந்து பிஸ்தா கலர் புடவையில் தேவதை என இறங்கினாள் சிலுக்கு.

7

“சென்னைல ஒரு ஃப்ளாட் புக் பண்ணிப் பாதிப் பணம் கொடுத்திட்டேன், ஸார். இப்பப் போயி பெங்களூரு போகச் சொன்னீங்கன்னா…?”

“கோபி, நீங்க அங்கெ நிரந்தரமா இருக்கப் போறது இல்ல. உங்களோட பேஸ் சென்னைதான். இது ஒரு சின்ன டெப்யூட்டேஷன், அவ்ளோதான். வன் ஆர் டூ மன்த்ஸ்.”

“இன் தட் கேஸ், ஓ.கே., ஸார். ஐ கோ.”

“குட். குட் லக்.”

அன்று அலுவலகத்தில் மேனேஜரோடு உரையாடியது, கிண்டி ஸ்டேஷனில் அவன் சிலுக்குக்காகக் காத்திருந்த போது மீண்டும் நினைவில் ஓடியது. ‘மெட்ராஸ் பேஸ்னுதான் சொல்றானுக, அனுப்பிவிட்டுப் பழிவாங்காம இருந்தாச் சரி. போன மாசம் செக்ஸ் ஆக்டிவிட்டி கொஞ்சம் கூடிப் போனதுல பாதி நாளு லீவு போட வேண்டியதாப் போச்சு. ஆனா அதுனால, ஆஃபீஸ் வேலைங்க ஒண்ணும் பாதிக்கப் படலை. ம்… நல்லதையே நெனைப்போம்.’

“அப்படி என்ன யோசனை, நான் வந்தது கூடத் தெரியாம?”

“ஆங், வந்துட்டியா? ஒரு டீ குடிப்பமா?”

“குடிச்சிட்டாப் போச்சு. டீ மட்டும்தானா?”

அவன் சிரித்தான். ஸ்டேஷனுக்கு வெளியே வந்து ‘சங்கீதா’ ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்தார்கள். அவர்களுக்குள் தொடுப்பு ஏற்பட்டு ஒரு வருஷத்துக்கும் மேல் ஓடிவிட்டது. அந்த அய்யரு வீட்டுக்கு மட்டுமே பல ஆயிரங்கள் செலவழித்து இருப்பான். ஆனால் அவர்கள் அனுபவித்த இன்பம் பல கோடிகள் பெறும்.

இந்த ஒரு வருஷத்தில், அவர்கள் காதலர்களாகிப் போனார்கள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அவனுக்குத் தாய் உருவத்தின் மீது ஒரு ஏக்கம் இருப்பதை முதல் நாளிலேயே அவள் புரிந்துகொண்டாள். என்றாலும், பிறகு வந்த நாட்களில் அவனுக்குள் இருக்கும் அந்த ஏக்கம் தீர என்னென்ன செய்ய முடியுமோ அவ்வளவும் செய்தாள். ஒருநாள் அவள் பிராவைத் திறந்தவுடன் சாடிக் குதித்த முலைகளின் மேல், “அம்மா!” என்று ஆவலாய் விழுந்து சப்பினானா, மறுநாளில் இருந்து, “அம்மாட்ட பால்குடிக்க வர்றியாடா செல்லம்,’ என்று சொல்ல ஆரம்பித்தாள். அவனுக்கும் அது பிடித்திருந்தது. “அம்மா! அம்மா!” என்று முனகிக்கொண்டே முலை சப்புவதில் அதிகம் இன்பம் கண்டான். அப்படியே ஒருநாள், “அம்மாவைக் கட்டிப் பிடிச்சுப் படுத்துக்கிறயாடா, செல்லம்?” என்றாளா, அவனுக்கு உண்டான குஷிக்கு நிகரில்லை. அன்று அவள் மேல் அவன் பொழிந்த முத்தமழைக்கு அளவே இல்லை. ஓத்த ஓலிலும் ஒரு வெறி கூடித் தெரிந்தது. அப்படி, அவனைத் தூண்டிவிட்டுச் சுகம் ஈட்டுவது அவளுக்கு ஒரு வழக்கமாகி இருந்தது.

அவர்களுடைய காதல் நாளடைவில் பூக்காரிகள் எல்லாருக்கும் தெரிந்துபோயிற்று. அவர்களும் அதுபற்றிக் கவலைப் படவில்லை. எந்தக் காதலர்களையும் விட, எந்தக் கணவன் மனைவியையும் விட, எந்த வேசி ஸ்த்ரீலோலனையும் விட ஆசையும் கொண்டாட்டமுமாக இருந்தார்கள். ஆனால் நிலவுக்கும் களங்கம் உண்டு என்பது போல, அவர்கள் உறவிலும் வந்ததுற்றது ஒரு வில்லங்கம்……

அவன் பெருமூச்செறிந்தான்.

“என்ன கவலை, அப்படி?” என்றாள் சிலுக்கு.

“எனக்கு ஆஃபீஸ் வேலையாப் பெங்களூரு போக வேண்டி இருக்கு.” என்றான் டீ குடித்துக்கொண்டே.

“என்னிக்குப் போகணும்.”

“நாளைக்கே.”

“என்னிக்கு வருவே?”

“ரெண்டு மாசம் ஆகும். மிஞ்சிப் போனா மூணு மாசம்.”

“போகணும்னாப் போயித்தானே ஆவணும்?” அவள் அவன் கையைப் பிடித்தாள். “ரெண்டு மாசம்தானே, இருந்து பார்க்கிறேன். நீ இருந்திடுவியா?”

“வேறென்ன செய்ய?”

அந்த ஏ.சி. அறைக்குள் அந்நேரம் அவர்களைத் தவிர இன்னொரு ஜோடியும் ஒரு மூலையில் இருந்தது. சிலுக்கு கோபியின் தலையை இழுத்துத் தன் மார்மீது சாய்த்துக் கொண்டாள். “அய்யரு வீட்டுப்பக்கம் போக நேரம் இருக்கா?”

“இருந்தாத்தான் நேரே அங்கேயே வரச் சொல்லி இருப்பேன்ல? நாளைக்குள்ள முடிக்கவேண்டிய வேலை கொஞ்சம் பாக்கி இருக்கு.”

அவள் பெருமூச்செறிந்தாள்.

ஓட்டலைவிட்டு வெளியேறித் திரும்பி அவள் ஸ்டேஷன் படி ஏறிய போது, அவன் அங்கே நிறுத்தி இருந்த தன் பைக்கை எடுத்தான். பாதிப் படியில் நின்று அவள் ‘டா டா’ காட்டினாள். அவனும் பதிலுக்குக் கையசைத்தான்.

அன்றைக்கே இன்னொரு ஆளிடமும் விடைபெற வேண்டி இருந்தது. அவளை வடபழனியில் சந்திப்பதாகச் சொல்லி இருந்தான். அங்கே போகத் திரும்பினான்.

8

அன்றைய தினத்தை செமையாக ஓல்வாங்கிக் கொண்டாட வேண்டும் என்று திட்டமிட்டு இருந்தாள் சிலுக்கு. அன்றைக்கென கோபிக்கு அலுவலகத்தில் வேலை நீடித்துவிட்டது. மாலை ஆறு மணிக்கு மேல் அய்யர் வீட்டில் எவருக்கும் அனுமதி இல்லை. சரியாக ஒரு வருஷத்துக்கு முந்தி அதே தேதியில்தான் அவர்கள் சந்தித்துக் கொண்டது. கோடம்பாக்கம் தியேட்டரில், அய்யர் வீட்டில் என ஒருவரை ஒருவர் முதன்முதலாக அறிந்து, முழுமுழுதாக அம்மணம் கண்டு ஓத்துக் களித்த நாள் அது.

“சரி, ஒரு படமாவது பார்ப்போம்,” என்று எழும்பூர் ‘ஆல்பட்’ தியேட்டருக்குள் போனார்கள். படம் முடிந்து வெளியேறிய போது அன்றைய அனுபவம் அவளுக்கு திருப்திகரமாய் இல்லை. வழியில் ஒரு ஒயின் ஷாப் இருந்தது.

“ரெண்டு குவார்ட்டர் வாங்கேன்!”

அவனுக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. “நீ குடிப்பயா?”

“எவ குடிக்காம இருக்கா? ஆனா ஒன்னோட தொடுப்பு வந்ததுக்கு அப்புறந் தொடவே இல்லை.”

“அப்ப, இன்னிக்கு என்னத்துக்கு?”

“எனுக்குத் திருப்தியே இல்லை. வாங்கு மாமா!”

தெருவழியே போன ஒரு கிழவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

“சரி, ரெண்டு குவார்ட்டர் என்னத்துக்கு?”

“ஒண்ணு உனுக்கு.”

“ஐயே, நான் பீருக்கு மேல குடிச்சதே இல்ல.”

“அப்ப ஒரு குவார்ட்டரும் ஒரு பீரும் வாங்கு!.”

“எங்கெ வச்சுக் குடிக்கிறது?”

“அதுக்கெல்லாம் இடம் இருக்கு. வாங்கு.”

வாங்கிக் கொண்டான். பூந்தமல்லி ஹைரோடில் சங்கம் தியேட்டர் பஸ் ஸ்டாப்பில் இறங்கினார்கள். தியேட்டருக்கு நேர் எதிரே ஒரு பெரிய சேரி உண்டு. அவள் முன்னால் நடக்க அதற்குள் நுழைந்தார்கள்.

கோபிக்குத் திடுக் என்று இருந்தது. “இங்கேதானே உன் வீடு இருக்குன்னு சொன்னே?”

“ஆமா, அங்கேதான் போறோம். ஒண்ணும் ஆகாது வா!”

ஆனால் எது ஆகக் கூடாதோ அது ஆகப் போகிறது என்று அவர்கள் இருவருமே அறிந்திருக்கவில்லை.

9

நேரே போய், வலது பக்கமாகத் திரும்பி ஐந்தாறு வீடுகள் தாண்டி, இடது பக்கம் திரும்பி இரண்டு வீடுகள் தள்ளி ஒரு வீட்டின் கதவைத் தள்ளினாள். அது தானே திறந்துகொண்டது. உள்ளே ஸீரோ வாட் பல்ப் ஒன்று எரிந்துகொண்டு இருந்தது.

“உள்ள வா!”

குனிந்து நுழைந்தான். ஒற்றை அறை வீடு. ஸ்டவ், பண்ட பாத்திரங்கள் எல்லாம் ஒரு மூலையைப் பிடித்து இருந்தன. அதை ஒட்டி ஓர் ஆள் தலைவரை போர்த்திக்கொண்டு சுருண்டிருந்தது. குளிர்காலம் ஆகையால் அப்படி என்று நினைத்தான்.

“படுத்திருக்கிறது யாரு?”

“எம் மக. தூங்கிட்டாள்னா எய்ப்பவே முடியாது. கவலையெ வுடு.”

அங்கொரு கொசுவத்திச் சுருள் எரிந்துகொண்டு இருந்தது. அவன் மனமும் அதுபோல் புகையத் தொடங்கியது. ‘ஒரு வருஷமா இவளோடு பழகுகிறோம். இவள் மகளை ஒருதரம் கூடப் பார்த்தது இல்லையே!’ என்று யோசித்தான். ‘ஒரு வேளை, அந்தச் சிறுமி உசும்பிவிட்டால்…?’

“இருந்தாலும் மகளெ வெச்சுக்கிட்டு…”

“தோ பாரு! நீ நேரத்தோட வந்திருந்தாய்னா, இப்படி ஆகியிருக்குமா சொல்லு? அவளை வுடு. நீ தூரத்துல வாரசொல்லவே, ‘ம்மா, தோ உன் ஆளு வருது’ன்னு எடத்தைக் காலி பண்றவதான். அவளுக்கும் நம்ம லவ்வு தெரியும், ஆக்காங்.”

ஒரு பாயை எடுத்து விரித்தாள். தானும் உட்கார்ந்து அவனையும் இழுத்து உட்கார வைத்தாள். ஒர் எவர்சில்வர் டம்ளரை எடுத்து, பிராந்திப் பாட்டிலைத் திறந்து அதில் ஊற்றித் தண்ணீர் கலந்தாள். பீர் பாட்டிலைத் திறக்க அங்கே ஒரு ஆயுதமும் இல்லை. அவளே தன் பல்லால் கடித்து நெம்பித் திறந்து கொடுத்தாள்.

கோபி சிரித்தான். “எல்லாத்துலயும் ஒரு கையி மேலதான் நீ!”

அவளுக்குப் பெருமையா இருந்தது. டம்ளரில் இருந்ததை ஒரே மூச்சில் விழுங்கி முடித்துக் கீழே வைத்தாள். “உங் கையில வந்ததுக்குப் பொறவு நான் அப்டி இல்லை. உனுக்கு நா அடிமை ஆய்ட்டேன்.”

அவன் பீர் பாட்டிலைச் சப்பி ஒரு மிடறு விழுங்கினான். “நீ எங்க? நான்தான் உம் பின்னாலயே வந்து, உனக்கு அடிமை ஆகிட்டேன்.”

அவளுக்கு கிர்ர்ர் என்று ஏறியது. அது சரிதான், அந்த முதல்நாள் அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது. “அப்டி இன்னாத்தக் கண்டு என் பின்னாலயே வந்தே?” என்று சிரித்தாள். ஏறிவிட்ட போதையில் கொஞ்சம் உரக்கவே சிரித்துவிட்டாள்.

ஓரமாய்க் கிடந்து தூங்கிக்கொண்டு இருந்த மகள் அதில் விழித்துக்கொண்டாள். பார்த்தால், அம்மாவும் காதலனும். மகள் மீண்டும் தலைவரைக்கும் இழுத்துப் போர்த்திக்கொண்டாள், ஆனால் அந்தப் போர்வையில் ஒரு ஓட்டை இருந்தது. அதைக் கண்ணுக்கு நேரே வைத்து, இந்தப் பக்கமாகத் திரும்பிப் படுத்துக்கொண்டாள், காதலர்கள் இருவரும் அதைக் கவனிக்கவில்லை.

“உன்னெப் பார்த்த ஒடனே உன் பின்னாலேயே வரணும்னுதான் தோணுச்சு, அவ்வளோதான்.”

“ஏன்டா வந்தோம்னு தோணுதா இப்ப?”

“அடச் சீ! முந்தியே ஏன் வரலைன்னுதான் தோணுது.”

“ஆங், இப்ப இப்படித்தான் சொல்லுவே. பொண்டாட்டின்னு ஒருத்தி வந்துட்டாள்னா என்னெ மறந்துடுவே.”

அவன் உடனே பதில் பேசவில்லை. அவள் முகத்தையே பார்த்தான். அது போதை வியர்வையில் மினுமினுத்தது. பிறகு பேசினான். “ஒரு வருஷத்துக்கு முந்தி இதே நாள்ல அய்யர் வீட்டுல அம்மன் சாட்சியா உனக்கும் எனக்கும் கல்யாணம் ஆயிறுச்சு. ரைட்டா? உன்னையவே இன்னும் நான் அனுபவிச்சு முடியலை, இன்னொருத்தி என்னத்துக்கு? அப்புறமும் மொதமொதல்ல தொட்டுச் சொல்லிக்குடுத்த ஆளை எப்படி மறக்க முடியும்?”

அது அவள் நெஞ்சைத் தொட்டுவிட்டது. நெருங்கி உட்கார்ந்து, வழக்கமாக அவள் செய்வது போல, அவனை இழுத்துத் தன் மடியில் மல்லாத்திக் கிடத்தி அவன் தலையைத் தன் முலைகளோடு அணைத்துக் கொண்டாள். “ஆனா, பாரு, நீ ஒரு கண்ணாலம் பண்ணிக்கணும்; பிள்ளைங்களோட சந்தோஷமா இருக்கணும். அதுதான் என் ஆசை.”

“ஒண்ணும் வேணாம். எனக்கு நீயே போதும்.”

அவன் காதில் ஓதுவது போல் அவள் குரலைத் தணித்துச் சொன்னாள், “பதினேழு பதினெட்டு வயசுல ஒரு சின்னப் பொண்ணாக் கண்ணாலம் கட்டுனாய்னு வையி, அவ தொண்டி இறுக்கமா இருக்கும்; உம் பூலக் கவ்விப் பிடிக்கும். ஓக்குறதுக்கு ரொம்ப ரொம்ப சொகமா இருக்கும்.”

“ஒரு புண்டையும் வேணாம்.” அவன் அவள் பிளவுஸை மேலேற்றி விட்டு, முலைகளில் ஒன்றைக் கவ்வினான். “உன் ‘இது’ல இருக்குற சூடும் சொதசொதப்பும் ஒருத்திக்கும் வராது. உன் ‘இது’தான் எனக்கு ரொம்பரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு.”

அதை அவன் சொல்லிக் கேட்கவேண்டும் என்றுதான் அவனைத் தூண்டிவிட்டாளோ என்னவோ? அவளுக்குப் புளகாங்கிதமாக இருந்தது. அவன் பெலட்டை விடுவித்து, பேன்டின் ஜிப்பைத் திறந்து ஜட்டியைக் கீழிறக்கினாள். அவனுடை பூல் எகிறிச் சாடிக் கூரையைக் குறிவைத்து ஆடியது.

போர்வையின் ஓட்டை வழியாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த மகள் திடுக்கிட்டுப் போனாள். எத்தனையோ பூல்களைப் பார்த்திருக்கிறாள். ரயில்வே லைனில் திறந்து போட்டுக்கொண்டுதானே மூத்திரம் அடிக்கிறான்கள்? எத்தன பேர் குடித்துவிட்டுப் பூல் தெரிய விழுந்து கிடக்கிறான்கள்? முழுக்க விரைத்து நின்ற சில பூல்களையும் பார்த்திருக்கிறாள். ஆளில்லாத நடைபாலத்தில், கையில் எடுத்துக் குலுக்கிக்கொண்டு இருந்த ஒரு குருட்டுப் பிச்சைக்காரனின் பூல்; ஒதுங்கப் போன கல்லறைத் தோட்டத்தில், ஒரு அரவாணி வாயில், ஒரே நேரத்தில் மாறிமாறி ஏறிக்கொண்டிருந்த இரண்டு கல்லூரிப் பையன்களின் பூல்கள். ஆனால் எதுவுமே இம்மாம் பெரிதாய் இருந்ததில்லை.

சிலுக்கு, கோபியை முட்டுக்கால் போடச் செய்து, அவன் விரைப்பைத் தன் வாய்க்குள் நுழைத்து எடுத்துக்கொண்டாள். அவன் அவள் மகள் படுத்திருந்த திசையில் திரும்பிப் பார்த்தான். முகத்தை மூடிக்கொண்டு அவள் அப்படியேதான் சுருண்டு கிடந்தாள். தைரியம் வந்தவனாக சிலுக்கின் தலையைப் பிடித்துக்கொண்டு அவள் வாயிலேயே ஓக்கத் தொடங்கினான். அவள் அவன் கொட்டைகளை ஏந்தி மெல்லமாப் பிசைந்து கொண்டே அவன் பூலை உதடுகளாலும் நாக்காலும் இறுகச் சப்பி ஈடு கொடுத்தாள்.

போர்வைகுள் கிடந்த அவள் மகளுக்குக் குப்பென்று வியர்த்துவிட்டது. ஊம்புவது நக்குவது எல்லாம் கெட்டவார்த்தை, அசிங்கம் என்றுதான் அவளுக்குத் தெரியும். கல்லறைத் தோட்டத்தில் அந்த இரண்டு அண்ணாக்களும் அந்தப் பொட்டையை அவமானப் படுத்துகிறார்கள் என்றுதான் எண்ணி இருந்தாள். ஆனால் இந்த அண்ணாவை தன் சொந்த அம்மாவே இப்படி ஆசைஆசையாக ஊம்புகிறாளே!

அவள் பார்த்துக்கொண்டு இருக்க, அம்மா அந்த அண்ணாவைக் கீழே தள்ளிவிட்டுத் தன் ஆடைகளை உரிந்து முழு அம்மணமானாள். அம்மாவின் முலைகளை அவ்வப்போது பார்த்து இருக்கிறாள். ஆனால் அவள் கூதியை இப்போதுதான் பார்க்கிறாள். ‘இது இன்னா இம்மா அகலத்துக்கு உப்பிக்கினுக் கீது!’ என்று ஆச்சரியப் பட்டாள். தன்னை அறியாமலே தன் சின்னக் கூதியைத் தடவிப் பார்த்துக் கொண்டாள். அது கசிவுகண்டு இருந்தது. விடவில் விரல்பட்ட இடம் சுகமாக இருந்தது.

அந்த அண்ணாவின் பூல் கொடிக்கம்பம் போல கூரையைப் பார்த்து நின்று ஆடியது. அம்மா கக்கூசில் குந்துவது போல் அவன் இடுப்பின் இருவசமும் காலவைத்துக் குந்தி, அவன் பூளைப் பிடித்துத் தன் கூதிக்குள் விட்டுக்கொண்டாள். பிறகு அவன் மேல் கவிழ்ந்து கிடந்து குண்டியைத் தூக்கித்தூக்கி அடித்தாள்.

“உனுக்கு ஓட்டை தெரியாதசொல்ல உன்னெ மொதமொதல்ல இப்பபடித்தானே ஓத்தேன்.” அவள் பழைய ஞாபகங்களைக் கிளறினாள்.

“ஆமா, ஆனா அன்னிக்கு நிதானத்துல இருந்தே. இன்னிக்கு போதையில எஞ் சுண்ணியெ முறிச்சிடுவ போல இருக்கே. நீ கீழ வா! நான் ஏறி அடிக்கிறேன்.”

அவள் சிரித்துக்கொண்டே புரண்டு போதையால் தடுமாறி விழுந்தாள். அவளை நிமிர்த்தி நேராக மல்லாத்திக் கிடத்தி, அவள் தொடைகளை விரித்துத் தொண்டியில் தன் பூலைப் பொருத்தி ஒரு உந்து உந்தினான். அது சதக்கென்று உள்ளே இறங்கியது. அவள் முலைகளைப் பிடித்து அமுக்கிக்கொண்டும் வாய்வைத்துச் சப்பிக்கொண்டும் தன் குண்டியை உயர்த்தி ஓங்கி ஓங்கிக் குத்தினான். அது சளக் புளக் என்று சத்தத்தைக் கிளப்பிக்கொண்டு பாய்ந்து பாய்ந்து ஓத்தது.

‘ஆஹா! அந்தப் பூலு மட்டும் நம்ம கூதில பாய்ஞ்சு ஓத்தா…..! ஆனா அம்மாம் பெருசு நம்ம தம்மத்தூண்டு ஓட்டைல எப்படிப் போவும்?’ இப்படிக் கற்பனை பண்ணிப் பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டு தன் விடவில் விரல்போட்டுக் கிடந்தாள் மகள்.

ஐந்து நிமிஷம் கூட அடித்திருக்க மாட்டான். அவனுக்குக் கழன்றுகொண்டது. “ஓவ்,” என்று அடித்தொண்டையில் சப்தம் எழுப்பி, சிலுக்கின் கூதிக்குள் புளிச் புளிச் என்று விந்துநீர் துப்பி விழுந்தான்.

“இன்னா, அதுக்குள்ளார முடிச்சுக்கினே? எனுக்குத் திருப்தியே வர்லியே?”

“அது வந்து, இன்னிக்கு ஆஃபீஸ்ல ஒரே வேலையாப் போச்சா. டயர்டா இருக்கு. அதான்.”

“இன்னா இது புதுசா? ஒருநாளும் இப்படிச் சொன்னதில்லியே நீனு? சரி, வுடு! வாய்ல குடு! சப்பி நிமுத்துறேன். மறுபடியும் ஓக்கலாம்”

“பக்கத்துல எதுனா கடை இருக்கா?”

“இன்னாத்துக்கு?”

“ஒரே டென்ஷன். சிகரெட்டு பிடிக்கணும்.”

“சிகரெட்டுப் பிடிச்சாச் சரியாயிடுமா?”

“ஆகிடும்னு நெனைக்கிறேன்.”

“இப்படி பேக் ஸைடுல நேராப் போ! காம்பவுண்டு சொவரு வரும். அதுல ஒரு ஓட்டை இருக்கும். நொழஞ்சு அந்தாண்டை போனா, சேத்துப்பட்டு ரயில்வே ஸ்டேஷன். அதுல கடை அடைச்சிருந்ததுன்னு வையி, ஸ்டேஷனுக்கு அந்தாண்டை தெருவுல ஒரு டீக் கடை இருக்கும். நைட் ஸ்டால். அதுல கிடைக்கும். ரயில்வே லைனைக் கவனமா கிராஸ் பண்ணு. திரும்பிவந்து ரெண்டு தபா ஓக்கணும், ஓக்கேவா?” Find Reply SexStories Offline Posting Freak

Posts: 1,231 Threads: 775 Joined: Dec 2014 Reputation: 0

3 17-08-2015, 01:13 PM (This post was last modified: 17-08-2015, 01:16 PM by SexStories.)

“ஓ.கே.”

காம்பவுண்டுச் சுவர் ஓட்டையைத் தாண்டுவதற்கு முன் அந்த வரிசையில் கடைசியாக இருந்த வீட்டுக்குள் இருந்து யாரோ பேசிக்கொள்வது போல் சத்தம் கேட்டது. ஒரு பெண்குரலில், ‘சுண்ணி’, ‘புண்டை’ போன்ற வார்த்தைகள் வந்து காதில் விழுந்தன.

கோபி சற்றுத் தயங்கினான். தெருவில் ஆள் நடமாட்டம் இல்லை. இரவு மணி ‘ஒன்று’ காட்டியது. அந்தக் குடிசைக்கும் கம்பவுண்டுச் சுவருக்கும் இடையில் இரண்டு அடி அகலத்துக்கு இடைவெளி இருந்தது. குடிசைக்குள் இருந்து வெளிச்சம் அந்தக் காம்பவுண்டுச் சுவரில் ஒரு சின்ன ஜன்னலை வரைந்திருந்தது.

அப்போதுதான் சிலுக்கு கூதியில் விந்து கழற்றித் தளர்ந்திருந்தான். நியாயமாகப் பார்த்தால், அவனுக்கு அதில் ஆர்வம் வரக் கூடாது. ஆனால் விதி யாரை விட்டது? ஆண்மை கலந்த அந்தப் பெண்குரல் எங்கேயோ கேட்டறிந்த ஒரு குரலாக இருந்தது, ஆனால் யாருடைய குரல் என்றுதான் அறிவுக்கு எட்டவில்லை. தன் செல்ஃபோனில் டார்ச் லைட் இட்டு, அந்த இரண்டடி இடைவெளிக்குள் பாய்ச்சினான். சுத்தமாகவே தெரிந்தது. லைட்டை அணைத்துவிட்டு ஜன்னலை நெருங்கினான்.

பாப் ஹேர் வைத்த அந்தப் பெண்ணின் தலை அங்கிட்டும் இங்கிட்டுமாக ஆடிக்கொண்டு இருந்தது. உள்ளே ஒரு கட்டில் கிடந்தது. அவள் அந்தக் கட்டிலைப் பிடித்துக்கொண்டு குனிந்திருந்தாள். முழு அம்மணமாக இருந்தாள். அவள் குண்டிக்குப் பின் நின்று ஒருவன் தன் இடுப்பை முன்னும்பின்னும் அசைத்துக்கொண்டு இருந்தான்.

“இனிமே உன் சேக்காளிகளோட ஊர் சுத்துறதை விட்டுப்புட்டு நேரத்தோட வீட்டுக்கு வா! முழுசா வளர்ந்த ஒரு ஆம்பளைப் புள்ளெ வீட்டோட இருக்கு, சொகப் பட்டுறலாம்னு உன்னெ நம்பித்தானே ஒங்க அப்பாருக்கு ரெண்டாந் தாரமாக் கழுத்தை நீட்டுனேன்.”

“அதில்ல சின்னம்மா, ஊரு அடங்கட்டுமேன்னுதான் சுணங்குனேன்.”

“கதவெ அடைச்சுக்கிட்டா யாருக்குத் தெரியப் போகுது? அதோட, தாய்-மகன் உறவுல்லா நமக்கு, யாருக்குச் சந்தேகம் வரும்?

“சரிதான்… ஆனா….”

“என்ன, மொனங்குறே? உருவு! மல்லாந்து படுத்துக்கிறேன், முன்னால சொருவிக்கிட்டு எம் மொகத்தைப் பார்த்துப் பேசு!”

மல்லாந்த போதுதான் தெரிந்தது, எந்நேரமும் சிலுக்குக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து பூக்கட்டுவாளே அந்த முப்பது வயதுக்காரி மங்கா அவள். அவளுக்கிருந்தது பாப் ஸடைல் கூந்தல் எல்லாம் இல்லை, கோவிலுக்கு மொட்டைபோட்டு வளர்ந்த முடி. ஆண்மை கலந்த அவள் குரலும் தெற்கத்தித் தமிழும் கோபிக்குப் பிடிக்கும். சிலுக்கு அளவுக்கு வடிவநேர்த்தி இல்லை என்றாலும் இப்போது நிர்வாணமாகக் கிடக்கிறாள். சிலுக்கை விடக் கொஞ்சம் வெளுப்பு. முலைகள் திமிரிக்கொண்டு இல்லை, ஆனால் மோசமில்லை. பெரியதாகவே இருந்தன. கூதி நீள முக்கோணமாக, உள்ளுதடுகள் செம்பருத்தி மொக்கு போலத் துருத்திக்கொண்டு இருந்தன.

“தாலிகட்டி வந்த மொதல் மாசமே ஒன்னெ வளைச்சுப் போட்டது என்னத்துக்கு? ஒங்க அப்பாருகிட்டக் கிடைக்காத சொகத்தை உங்கிட்ட புடிச்சுப்புடலாம்னுதானே? ஆனா நீ இப்புடிப் பாதி நாளு போக்குக் காட்டிக்கிட்டே திரியிறே. ஓம் மூலமா எனக்கு ஒரு புள்ள வேணும்ப்பு. அதுதாம்ப்பு என் ஆசை. வயித்துல லோடாகிற வரைக்குமாவது நேரத்தொட வீட்டுக்கு வாப்பு!”

“சரி, சின்னம்மா.”

“ங்கொப்பாருக்கு நைட் வாட்சுமேனா வேலை கிடைச்ச நாள்ல இருந்து, உன்னோட தினம்தினம் படுத்து அனுபவிக்கலாம்னு நாங் கனாக் கண்டுகிட்டு இருந்தா, நீ பாதி நாளு வீட்டுக்கு வர்றே, பாதி நாளு காணாமப் போயிடுறே. ஏம்ப்பு, என்னெப் புடிக்கலையா?”

“புடிச்சிருக்கு, சின்னம்மா.”

“அப்பறம் என்னப்பு, ஒரு அப்பனால முடியாததைப் புள்ளதானப்பூ செஞ்சு முடிக்கணும்?”

“ஆமா, சின்னம்மா.”

“ஒங்க அப்பாருக்கு நாலு குத்து நறுக்குன்னு குத்த முடியலை. புள்ள குடுக்குற வயசையும் தாண்டிட்டாரு. அப்ப, எனக்கு யாரு சொகம் கொடுக்குறது?”

“நாந்தான், சின்னம்மா.”

“யாருகிட்டப் புள்ள பெத்துக்கிறது?”

“எங்கிட்டதான், சின்னம்மா.”

“அப்ப இந்த வீட்டு ஆம்பளையா லட்சணமா ஒழுங்குமுறையா ஓத்து நம்ம குலத்துக்கு ஒரு வாரிசு உண்டாக்கு!”

“சரி, சின்னம்மா, உண்டாக்கிறலாம்.”

குண்டி கட்டில் விளிம்பிலும் பாதங்கள் தரையிலும் படிந்திருக்க மல்லாந்து கிடந்த அவளின் தொடைகளுக்கு இடையில் வந்து நின்றுகொண்டு, தன் அரையடி விரைப்பை அவள் புண்டைக்குள் சரக்கென்று புதைத்தான். பிறகு, அவள் முலைகளை அள்ளிப் பிடித்துக்கொண்டு உருவி உருவி ஓக்கத் தொடங்கினான்.

“யாரோ ஒருத்தன், ஊரு பேரு கூடத் தெரியாது, அந்த சிலுக்கு கையில வந்து சிக்கி இருக்கான். கிழிகிழின்னு கிழிக்கிறான்னு சொல்றா. வீட்டோட ஒரு இளவட்டத்தை வச்சுக்கிட்டு நான் ஒரு சிறுக்கி ஏங்கிப் போயிக் கெடக்கேன்.”

அந்த வார்த்தைகள் அவனை வேகங்கொள்ள வைத்தன போல் அவன் தன் இடுப்பை இழுத்துஇழுத்து வேகமாக இடிக்கத் தொடங்கினான். அவளுக்கு இன்பம் ஊற்றெடுக்கத் தொடங்கிவிட்டது போல், தலையைப் புரட்டிப்புரட்டி முனகத் தொடங்கி இருந்தாள்.

கோபி, சந்துக்குள் இருந்து வெளிப்பட்டான். அவனுடைய சுண்ணி அளவுக்கு அதிகமாய், வலிக்கிற அளவுக்கு, விரைத்துக்கொண்டு துடித்தது. காம்பவுண்டுச் சுவர் ஓட்டைக்குள் தலைவிட்டு அவன் மறுபக்கம் போகவில்லை; சிலுக்கின் ஓட்டைக்குள் பூலைவிட்டு மறுபடியும் ஓக்கலாம் என்று திரும்பிவிட்டான்.

11

சிலுக்கு அம்மணமாகப் பப்பரப்பா என்று காலை விரித்துக் கிடந்தாள். ஆனால் தூங்கிப்போய் இருந்தாள். அவள் கிடந்த கோலத்துக்கு, அப்படியே பூலைவிட்டு ஏற்றி இரண்டு இழுப்பு இழுத்துவிட்டுப் போகலாமா என்றிருந்தது. ஆனால் பொறுமையாய் அவளை உலுக்கி எழுப்ப முயன்றான், “சிலுக்கு! சிலுக்கு!”

பக்கத்திலிருந்து ஓர் இனிய குரல் ஒலித்தது. “எங்க அம்மா தூங்கிட்டாள்னா எழுப்பவே முடியாது.”

திடுக்கிட்டுத் திரும்பினான். அவளுக்கு மகளானவள் எழுந்து உட்கார்ந்து இருந்தாள்.

சிலுக்கோடு தொடுப்பு ஏற்பட்டதற்கு மறுநாள், நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷன் தென்கோடிப் படிக்கட்டில் அந்த ஆயாவோடு உரையாடிவிட்டு மேலேறிப் போன அதே ஜப்பான் மூஞ்சிக் காரி. அவள் போர்த்தி இருந்த போர்வை இப்போது இடுப்போடு சுருண்டு கிடந்தது. இடுப்புக்கு மேலே ஒரு துணியும் இல்லை. ஸீரோ வாட் பல்ப்பு வெளிச்சத்திலும் அவளது மஞ்சள் நிற மேனி மினுங்கியது. அஸ்க்கா சர்க்கரை வட்டுகள் போல் கச்சிதமாகச் செய்து கவிழ்த்தப்பட்டு நின்ற இரு முலைக் கூம்புகள். கருவண்டு போல் அதில் காம்புகள்.

அது ஒரு புதுவிதமான வசீகரம். கண்ணகற்ற விடாத ஒரு கவர்ச்சி. வாய்பிளந்து, அவளையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான். அவள் தன் இரு கைகளையும், வா என்பது போல் முன்னால் நீட்டினாள். ஒரு பாம்பையோ புலியையோ மிகஅருகில் கண்டவன் நகர்வதற்குச் சக்தியற்று உறைந்துபோவான் அல்லவா, அப்படி இருந்தது அவன் நிலைமை. அவள் எழுந்து நின்றாள். நிழல் அவள் காலடியில் விழுந்து கிடந்தது. இடுப்புக்குக் கீழேயும் ஆடைகள் இல்லை. ஒரு ஜப்பான் பொம்மையேதான். மொழுமொழுவென்று வெளுத்துத் திரண்டு நிற்கும் தொடைகளின் சங்கமத்தில் ஒரு கையகல முக்கோண மேடு, கரும்பட்டு போர்த்தி மினுமினுத்தது. ‘கீரைவிதை தூவினாற் போல’ எனும் கொக்கோக வர்ணனையின் அர்த்தம் அவனுக்குப் புரிந்தது.

எழுந்து நின்றவள் மீண்டும் கைநீட்டி அவனை அழைத்தாள். இப்போது அவள் பாம்போ புலியோ அல்ல, தேவதை. ஆம் தேவதை போலதான் இருந்தாள். அவன் ஓர் அடிமை போல் அப்படியே மண்டியிட்டு ஊர்ந்து, அவள் காலடியில் போய்ச் சேர்ந்தான். அது சுய கட்டுப்பாடு இன்றி நிகழ்ந்தது.

கோபியின் அலுவலகத்தில் பாதிக்குப் பாதி பெண்கள்தாம். தாராளமாகப் பழகக் கூடியவர்கள். ஒவ்வொருத்திக்கும் ஒவ்வொருவனுக்கும் ஒன்றோ இரண்டோ இன்னும் கூடுதலோ எதிர்பால் நட்புகள் உண்டு. ஆனால் கோபிக்கு மட்டும் ஒன்றுமே இல்லை. காரணம் அவனுடைய கூச்ச சுபாவம்தான். தாய் ஓடிவிட்டாள் என்று அறியவந்த சிறுவயதில் இருந்தே அந்தக் கூச்சம் அவனைத் தொற்றிக் கொண்டது. முதன்முதலில் சிலுக்கிடம்தான் அது விடுபட்டது. இப்போது அவள் மகளிடம். அதுவும் அவளது வீட்டுக்குள்ளேயே.

அவன் நிமிர்ந்து பார்த்தான். அவள் கூதியின் பிளவு ஒரு கோடென இறுகப் பொருந்திக் கிடந்தது. மேலே முனை கூம்பி நின்ற முலைகள். அவள் வாய் ஒரு புன்னகையால் இளகி இருந்தது. சிப்பிச் சிறுகண்கள் எடுத்துக்கொள் என்றன. நடுங்கும் கைகளால் அவளது முழங்கால்களின் குழிவைப் பொத்திப் பற்றினான். அப்படியே மேலூர நகர்த்தி அவளது குண்டிக் கோளங்களைப் பற்றினான். அடுத்து அவன் செய்ததை அவனும் திட்டமிடவில்லை அவளும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவள் கூதிமேட்டின் சரிவில், பிளவில், வாயழுந்த முத்தமிட்டான். அவள் உடம்பில் ஒரு நடுக்கம் மின்னலென வெட்டியது. அதை அவனும் உணர்ந்தான். அவன் வாயில் புளிப்புத் தட்டியது. ஏற்கெனவே தன் அம்மா ஓல்வாங்கியதைக் கண்டு கனிந்து கசிந்திருந்தாள் அவள். ஸ்ட்ராபரிப் பழத்தின் இனிய புளிப்பு. நாக்கை நீட்டி அந்தப் பிளவுக்குள் ஓட்டி ஓட்டி இழுத்தான். அவள் கால்கள் நடுங்கின. விழுந்துவிடாமல் இருக்க அவன் தலையைப் பிடித்துக்கொண்டாள்.

கீழே பாய், அதன் மேல் அந்தப் போர்வை. கட்டிய மலர்களில் ஒன்றும் உதிர்ந்துவிடக் கூடாதே என்று ஒரு ரோஜா மாலையைக் கிடத்துவது போல், அவளைக் கிடத்தினான். மல்லாந்து விரிந்து கிடந்தவளின் கால்களுக்கு இடையில், அடக்க முடியாதவனாய், தானும் கவிழ்ந்தான். அடுத்த அரைமணி நேரத்துக்கு அவன் வாய் அவள் யோனியை விட்டு விலகவே இல்லை. “எளங்கூதி நுங்குபோல” என்றொரு உவமை அவன் தலைக்குள் வந்து பேயாட்டம் ஆடியது. ஏற்கெனவே ஊறிப்போய் இருந்த அந்தப் புண்டை, இப்போது அவன் வாய்நீர் வடியலும் சேர்ந்துகொள்ள சதுப்புநிலம் போல் ஆகிவிட்டது.

முன்பின் அனுபவம் இல்லை. முதல் முறையாக என்று சொல்ல முடியாத படிக்கு நக்கினான் நக்கினான் அப்படி நக்கினான். அவள் இன்பம் தாங்காமல் பாம்புபோல் நெளிந்துகொண்டு கிடந்தாள். ஒரு கட்டத்தில், வில்லாக வளைந்து அடிவயிறும் அதற்கு உள்ளேயும் அலைஅலையாய் இன்பம் புரண்டு அதிர, “யம்மா! யம்மா!” என்று அரற்றி, தொடைகளால் அவன் முகத்தை நெரித்து, சூடான இளம்புளிப்பு ரதிநீரைச் சுனைபோல் சுரந்தாள். அதில் அவன் நாக்கு முங்கிக் குளித்து முக்தி கண்டது. ஒரு கட்டத்துக்கு மேல், முடியாமல், அவள் அவன் தலையில் கைவைத்துத் தள்ளினாள். “போதும், போதும், என்னால தாங்க முடியலை.”

அவசர அவசரமாக அவன் தன் சட்டை, பனியன், பேன்ட், ஜட்டி எல்லாம் உருவி எரிந்தான். அவள் மீது படர்ந்தான். அவள் அவனைத் தன் கைகளுக்குள், கால்களுக்குள் ஏற்றுவாங்கி இடம் தந்தாள். ஒரு வருஷ அனுபவம் அவனுக்கு இப்போது. துளை தேடவேண்டிய அவசியம் இல்லை. சுண்ணி தானாகவே அதன் இடம் கண்டுபிடித்துப் பொருந்தியது. அழுத்தினான், ஆனால்…

சீல் உடையாத ஃப்ரெஷ் என்று அவளை அந்த ஆயா சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. அது ஒரு வருஷத்துக்கு முந்தி அல்லவா? இன்னுமா இவள் அப்படியே இருக்கிறாள்? கன்னி கழியாத பெண்களிடம் காட்ட வேண்டிய பொறுமை, பக்குவம் பற்றிப் புத்தகங்களில் படித்தவை எல்லாம் ஞாபகத்துக்கு வந்தன. ஓல்களுக்கு இடையில் சிலுக்கோடு பேசித் தெளிந்த சந்தேக நிவர்த்திகளும் நினைவில் எழுந்தன. மெல்ல அழுத்திப் பார்த்தான்; போகவில்லை.

“ஓட்டை ரொம்பச் சின்னதா இருக்கே?”

“உங்க ‘அது’தான் ரொம்பப் பெருசா இருக்கு. கொஞ்சம் எந்திரிங்க, சொல்றேன்.”

அவன் எழுந்து முட்டிக்கால்களில் நின்றான். சுவரில் அம்மன் படத்துக்குக் கீழிருந்த பிறைக் குழியிலிருந்து அவள் ஓர் அகல்விளக்கை எடுத்தாள். அதிலிருந்த எண்ணெய்யை எடுத்து, முழநீளத்துக்கு நீட்டிக்கொண்டு நின்ற அவன் சுண்ணியில் தடவி உருவிவிட்டாள். அது நெழுநெழு என்றிருந்தது.

“என்ன எண்ணெய்?”

“விளக்கெண்ணெய். வழுக்கிக்கிட்டுப் போகும்.”

“இதெல்லாம் உனக்கு யாரு சொல்லித் தந்தது?”

“கோமுன்னு ஒரு ஃப்ரெண்ட்டு இருக்கா. அவதான்.”

அவள் தன் கூதியிலும் விரல்விட்டுக் கொஞ்சம் விளக்கெண்ணெய்யைத் தடவிக் கொண்டாள். கடைசியாக மிஞ்சி இருந்ததை அவன் பூல்நுனி மத்தில் சலம்ப அபிஷேகித்தாள்.

“இப்ப வாங்க!”

அவள் மல்லாந்து மறுபடியும் கால்களைத் தூக்கி விரித்தாள். அவள் புண்டை முத்துச்சிப்பி போலப் பாதி விரிந்தும் விரியாமலும் மினுமினுத்தது.

அவன் சிலுக்கு படுத்துக்கிடந்த திசையில் பார்த்தான். தான் கைவிட்ட பாட்டிலில் அரை பாட்டில் பீர் அப்படியே குடிக்கப்படாமல் இருந்தது. அதைத் தாவி எடுத்துக் குடித்து முடித்தான். சிலுக்கு கைவிட்ட டம்ளரிலும் பாதி அளவுக்கு பிராந்தி இருந்தது. அதையும் எடுத்து விழுங்கினான். அநியாயத்துக்குக் கசந்தது.

“இப்ப ஏன் குடிக்கிறீங்க?” அவள் பொய்யாகக் கண்டித்தாள்.

“ஒரு தைரியத்துக்குத்தான்.”

அவள் சிரித்தாள். “சரி, வாங்க!”

வெறும் வயிறு. பிராந்தியை வேறு குடித்ததில் ஜிவ்வென்று போதை ஏறியது. அவன் குந்தி, அவள் கால்களை எடுத்துத் தன் தோள்களில் இட்டுக்கொண்டு முன்னே சரிந்தான். அவள் கூதி தூக்கிக்கொண்டு கிண்ணம் போல் திறந்தது. கால்நீட்டிப் படுத்தான். தோள்களில் ஏறிய அவள் கால்கள் இன்னும் பின்னால் வளைந்தன. கூதி நேர்மேலாக உயர்ந்து தன் வாயைப் பிளந்து காட்டியது. அந்நேரத்துக்கு அதுவழியாக என்ன ட்ரெயின் இருந்ததோ தெரியவில்லை. தொடர் சத்தம் உரத்துத் தடதடத்தது. ஒரே குத்து. அதற்குப் பெயர் ‘டிஸ்கோ’ குத்து. சிலுக்குதான் சொல்லிக் கொடுத்திருந்தாள். அதை நடைமுறைப் படுத்தினான்..

அந்தச் சிறுபெண், “அம்மா!” என்று அலறிவிட்டாள். அந்த ட்ரெயின் சத்தம் மட்டும் இல்லை யென்றால், அம்மா என்ன அந்த சேரியே விழித்திருக்கும். அவன் தன் வாயால் அவள் வாயைப் பொத்தி சத்தத்தை அமுக்கினான். ஆனாலும் அவள் துடிதுடித்தாள். கைகளால் அவனை அடித்தாள்; பிராண்டினாள். கால்கள்தாம் வகையாகச் சிக்கிக் கொண்டனவே? அவன் அவள் போராட்டத்தைச் சட்டை செய்யாமல் உருவி உருவிச் செருகினான். அது கூட, ஒருநாள் பேச்சு வாக்கில், சிலுக்கு சொல்லிக் கொடுத்ததுதான். “சீல் ஒடைக்கிறசொல்ல, அய்யோ சாமி வுடுன்னாலும் வுடக் கூடாது. வலி போயி அவளுக்கு சொகம் வர்ற வரைக்கும் விடாம ஓக்கணும்.”

ஐந்தாறு நிமிஷ ஓலுக்கு அப்புறம் அவள் அவனைப் பிராண்டுவதை நிறுத்தி, அமைதியாகக் கிடந்து அடி வாங்கினாள். அவன் அவளை முத்தம் இட்டுக்கொண்டே விடாமல் ஓத்தான். போதையில் அவனுக்கு அவள் துன்பங்கள் ஒரு பொருட்டாகப் படவில்லை. பிறகும் ஓர் ஐந்தாறு நிமிஷம் கழிந்தபோது அவளுக்கும் இன்பம் உண்டானது. தன் கைகளால் அவனை அணைத்துக் குண்டியை எம்பிக் கொடுத்தாள். இளகிவிட்டாள் என்று உணர்ந்ததும் அவள் கால்களைத் தோள்களில் இருந்து இறக்கிவிட்டான். அவள் அதே கால்களால் அவன் இடுப்பைப் பின்னிக் கொண்டு இன்பத்தால் முனகத் தொடங்கினாள். இன்ப ஈர்ப்பில் அவளே அவன் வாயைக் கவ்விச் சுவைத்தாள். ஓல்வாங்குகிற பெண் சேட்டை செய்யும் போது ஓக்கிற ஆணுக்கு இன்பம் இரட்டிப்பாகிறது. அவனுக்கு அது கரைகடந்தது. தன் அடியின் வேகத்தைக் கூட்டிப் புயல் போல் இயங்கினான். மடைதிறந்துகொண்டது. அவள் அவனை எழுந்திருக்க விடாமல் பின்னிக்கொண்டு கிடந்தாள். சுரோணிதப் பெருக்கில் சுக்கிலத்தின் சூடு கலந்து சங்கமித்தது..

மூச்சு நிதானத்துக்கு வந்தபோது கேட்டான். “உம் பேரு என்ன?”

அவள் சிரித்தாள். “சீனி. சீனியம்மா. எம் மூஞ்சி சப்பையா இருக்குறதால, ‘சீனா’ன்னு கூப்பிடுவாங்க.”

12

இரண்டு நாள் கழித்து சிலுக்கைச் சந்தித்தபோது, “இன்னா, சிகரெட் வாங்கப் போறேன்னு அப்படியே ஓடிப் போயிட்டியா?” என்று கேட்டாள்.

“நான் திரும்பி வந்தப்போ நீ மட்டை ஆகிட்டே. நான் என்ன பண்றது?”

“ரொம்ப நாளுக்கு அப்பால குடிச்சேன்ல, போதை தூக்கிடுச்சு,” என்று சிரித்தாள். “பாக்கியெ இன்னிக்கு வசூலிச்சிட்டாப் போச்சு. ஐயிரு வூட்டுக்குப் போலாம்ல?”

“போலாம்.”

அய்யர் வீட்டில், அவள் இழுத்த இழுப்புக்கு எல்லாம் இசைந்து அவள் திருப்திப்படும் அளவுக்கும் அதற்கு மேலும் ஈடுகொடுத்தான். ஜோலி முடிந்து அவன் ஜட்டி போடுகையில், அவனைத் தடுத்து நிறுத்தி, அவள் அவன் பூல் முழுக்க இச் இச் இச் என்று முத்தமழை பொழிந்தாள். “சூப்பரா அடிச்சு ஆடுனாம் பையன். இன்னா தம்மு! இன்னா ஸ்பீடு!” முடிவாக அதில் ஒரு முத்தம் முத்தி அவளே அவனுக்கு ஜட்டி போட்டு விட்டாள். “கடவுளு எனுக்கே எனுக்குன்னு உம் பூலைப் படைச்சு அனுப்ச்சிருக்கான், இன்னா சொல்றே?”

அவன் புன்னகைத்தான். பாவம் அவள்! அந்தப் பூல் அவள் மகளையும் பதம் பார்த்துவிட்டது என்று அறிய நேர்ந்தால்?

கன்னிகழிந்து சரியாக ஒருவாரம் கழித்து, சீனாவும் கோபியைச் சந்தித்தாள். கிண்டி ரயில்வே ஸ்டேஷனில் அவனைத் தற்செயலாகத்தான் பார்த்தாள். தயங்கினாள். ஆனால் அவன் அவளுக்கு கண்ஜாடை காட்டிவிட்டு, ஸ்டேஷனின் வடகோடியில் இடப்பட்டிருந்த பெஞ்ச்சுகள் ஒன்றில் போய் அமர்ந்தான். அவ்வளவாகக் கூட்டம் இல்லை. அவள் வந்து அவனோடு சேர்ந்துகொண்டாள்.

“என்ன, எப்படி இருக்கே?”

“நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன். நீங்கதான் என்னை மறந்திட்டீங்க.”

அவன் அவளது சின்னக் கையை எடுத்துத் தன் பெரிய கைக்களுக்குள் பொதிந்து கொண்டான். “மறக்கலை, சீனி. ஆனா, ஏதோ தப்புப் பண்ணிட்டமோன்னு தோணுது. பீர் குடிச்சது, மங்கா வீட்டுல அதைப் பார்த்தது எல்லாமாச் சேர்ந்து எம் புத்தியைக் கெடுத்திடுச்சு.”

“மங்கா விட்டுல எதைப் பார்த்தீங்க?”

அவன் அன்று தான் கண்ட காட்சியை விவரித்தான்.

“ஓ! கோமு சொன்னா. நாந்தான் நம்பலை. அப்ப அது உண்மைதானா?”

“கோமு யாரு? உன் ஃப்ரெண்டுன்னு சொன்னியே, அவளா?”

“அவதான். மங்கா புருஷனுக்கு மக. மங்காவைப் பண்ணுனான்னு சொல்றீங்கள்ல அந்தக் குமாரோட தங்கச்சி.”

“அவ அந்த வீட்டுல இப்ப இல்லியா?”

“புருஷன் வீட்டுல இருக்கா. கண்ணாலம் ஆயிடுச்சு.”

“ஓ! இந்த காலேஜ் வாத்தியாரு… கோமு…?”

“அதுவுந் தெரியுமா? ரொம்பத்தான் தெரிஞ்சு வச்சிருக்கீங்க போல!”

“இல்ல, அன்னிக்கு நீயும் அந்த ஆயாவும் பேசிக்கிட்டு இருந்ததைக் கேட்டேன்..,” என்று ஒரு வருஷத்துக்கு முந்தி நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷனில் தான் ஒட்டுக்கேட்ட சம்பவத்தை விவரித்தான்.

“கோமு பாவம்ங்க. இப்ப அவளைக் கண்ணாலம் பண்ணியிருக்கில்லே அந்த அண்ணாவை இவ காதல் பண்ணுனா. அந்த அண்ணாவுக்கு ஒரு ஆக்சிடென்ட் ஆயிப் போச்சு. அதுக்கு வைத்தியச் செலவுக்குதான் ஆயா கையில பணம் கேட்டா. ஆயா வாத்தியார்ட்ட கொண்டு வுட்டிடுச்சு.”

“பாவம் இல்ல? ஆனா இந்த விஷயம் அவ புருஷனுக்குத் தெரிய வந்தா….?”

“தெரியுமே. அந்த அண்ணா ரொம்ப நல்ல மனுஷன். ஒடனே அவளைப் பொண்ணுகேட்டு வந்து கண்ணாலம் பண்ணிக்கிச்சு.”

“நிஜம்மாவா? க்ரேட்! ஆமா, அந்தப் ப்ரொஃபஸர் ராஸ்க்கல் ஏன் சின்னப் பொண்ணுங்களுக்கு அலையுறான்?”

“ப்ரொஃபஸர்ன்னா?”

“அதுதான் அந்தக் காலேஜ் வாத்தி.”

சீனா சுற்றுமுற்றும் பார்த்தாள். அவர்களை யாரும் கவனிக்கிறா மாதிரி தெரியவில்லை. தணிவான குரலில் சொன்னாள்: “அந்த வாத்தியாரு பண்ண மாட்டாராம். கொஞ்ச நேரம் மார்ல சப்புவாராம். கீழே வாய்போட்டு நக்குவாராம். அப்புறம் வீட்டுல ஒரு வேலைக்காரன் இருக்கானாம். சின்ன வயசுதானாம். அவனைக் கூப்பிட்டுப் பண்ணச் சொல்லுவாராம். விதவிதமாப் பண்ணச் சொல்லிப் பார்த்து பார்த்து ரசிப்பாராம். கோமுதான் சொன்னா.”

“நிஜம்மாவா? நம்பவே முடியலையே! உலகத்துல என்னவெல்லாம் நடக்குது!” அவன் ஆச்சரியப் பட்டான். அதேவேளை அவன் பூல் விரைத்துக்கொண்டது.

“அப்படி இருக்கசொல்ல, நாம இன்னா தப்புப் பண்ணிட்டம்னு ஃபீலிங் வுடுறீங்க?”

அவள் அந்தக் கதையைக் கொண்டுவந்து முடித்த நேர்த்தியைக் கண்டு அவனுக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. தன் கைகளுக்குள் இருந்த அவள் கையை அழுத்தித் தன் பிரியத்தைக் காண்பித்தான்.

“அப்ப தப்பு இல்லீங்கிறீயா?” அவன் குரல் கரகரத்தது.

“மங்கா, குமாரைப் பண்ணலாம்; நீங்க என்னெப் பண்ணக் கூடாதா?”

புன்னகைத்தான். “அப்ப உனக்கும் எம் மேல ஆசைதான், இல்லே?”

“ஆசை இல்லாமலா நானாக் குடுத்துக் கிழிச்சுக்னேன்? நீங்க மறந்தாலும் நான் மறக்க மாட்டேன்பா. மொதமொதல்ல தொட்டுத் தொளைபோட்ட ஆளை எப்படி மறக்க முடியும்?” அவள் குரல் நெகிழ்ந்தது.

அவனுக்கு அவளை வாரி அணைக்க வேண்டும் போல் இருந்தது. ஆனால் பொது இடமாகப் போய்விட்டது. “ஒரு இடம் இருக்கு, சீனி, போலாமா?”

“எங்கே?”

“என் வீட்டுக்குத்தான்.”

“அங்கே வேற யாரும் இல்லியா?”

“ஓனர் இருந்தாங்க. கல்கத்தாவுல அவங்க மகளுக்குப் பிரசவம்னு போயிருக்காங்க. வர மூணு மாசம் ஆகும்.”

“அக்கம் பக்கத்துல?”

“யாரும் கண்டுக்க மாட்டாங்க. பயப்படாம வா?”

அந்த வீடு ஒரு தெரு முனையில் தனியாக இருந்தது. அந்தத் தெரு நெடுகத் தனித்தனி வீடுகள்தாம். தெருமுனையில் இருந்ததினால் யாரும் கவனிக்காமல் சட்டென்று உள்ளே நுழைந்துவிட முடிந்தது.

வீட்டுக்குள் குளிர்ச்சியாக இருந்தது. அகலமான ஒரு கட்டில், மெத்தையிட்டுக் கிடந்தது. அவள் உரிமையோடு அதில் போய் விழுந்து மல்லாந்தாள். தாவணி விலகி முலைக் கூம்புகள் கூரையைப் பார்த்தன. பாவாடை விலகி முழங்காலுக்கு மேல் கிடந்தது.

அவன் அவளை ஒட்டிப் பக்கத்தில் ஏறிப் படுத்து அவள் உதடுகளைக் கவ்வினான். அவள் கண்களைச் செருகினாள். அவன் கை அவள் மேனியில் ஊர்ந்து நகர்ந்தது. அது தன் ஆடைகளை அவழ்க்க அவள் இணங்கி இடம் கொடுத்தாள்.

அம்மணமான அவள் மெழுகில் செய்த பொம்மைபோல் கிடந்தாள். அவள் முலைகள் ஒவ்வொன்றையும் கிட்டத்தட்ட முழுவதும் என்பது போல் அவன் தன் வாய்க்குள் எடுத்துச் சவைத்தான். ஊர்ந்து இறங்கி, அவள் தொடைகளுக்கு நடுவிலான மயிர்மினுக்கும் பளிங்கு மேட்டில், அதன் ரோஸ் நிறப் பிளவில், ஆசைஆசையாய் முத்தினான்.

அவனும் முழு அம்மணம் ஆன பொழுது, விர்ரென்று விரைத்துக்கொண்டு நின்ற அவன் பூல் அவளுக்கு, அந்த ட்யூப் லைட் வெளிச்சத்தில், மிக முரடாகத் தெரிந்தது.

“என்ன, அப்படிப் பார்க்கிறே?” அவன் புன்னகைத்தான்.

“இம்மாம் பெருசாக் கீதே, இதுவா என் ‘இது’க்குள்ளார பூந்திச்சு?”

“சுண்டக்கா அளவுக்கு மொல இருந்தாப் போதுமாம்; கண்டக்கால் அளவுப் பூலு கூடப் போகுமாம்,” என்று சிரித்தான் அவன்.

அவள் வெட்கத்தில் கைகளால் தன் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள். அவன் அவள் மேல் கவிந்தான். அவள் தன் கால்களை விரித்து அவனுக்கு இடம் கொடுத்தாள். அவன் பூல் அவள் கூதிக் கதவுகளில் போய் முட்டி நின்றது.

“என்ன, போகுதா பார்த்திடலாமா?” அவன் குரல் கிசுகிசுத்தான்.

“பார்த்திடலாம்.” முகத்தை மூடிய கைகளை எடுக்காமலே அவள் கிளுகிளுத்தாள்.

இரைக்கு ஏங்கித் திறக்கும் குருவிக்குஞ்சு வாய் போலவே சின்னதாகச் சிவப்பாக இருந்த அவள் யோனி வாசலில், உரித்த பெல்லாரி வெங்காயம் போல் முரடாக இருந்த தன் புழுத்தி மண்டையை வைத்துப் பொருத்தினான். முகத்தை மூடியிருந்த அவள் கைகளை விலக்கினான். ஆனால் அவள் கண்களை இறுக்கி மூடிக்கொண்டாள். வெட்கத்தால் அவள் முகம் சிவந்து கிடந்தது.

“கண்ணைத் திறந்தாத்தான் உள்ளே விடுவேன்.”

“மாட்டேன், வெக்கமாக் கீது.”

அவன் குனிந்து அவள் இரண்டு கண்களிலும் முத்தமிட்டான். பிறகு, வெண்ணைக்குள் கத்தியை என்பது போல, அவள் புண்டைக்குள் தன் சுண்ணியை இறக்கினான். அவள் கண்கள் தானே திறந்து படபடத்துக் கொண்டன. மூக்கு விடைக்க வாய்பிளந்து அவனை வெறித்துப் பார்த்தாள்.

“என்னடா, கண்ணு?”

“ரொம்பப் பெருசா இருக்குதுங்க.”

“உருவிடவா?’

“வாணாங்க. மொள்ளமாச் செய்யுங்க!” அவள் வெட்கப்பட்டாள்.

அவன் குண்டி ஏறி இறங்கியது. அவள் கூதி கவ்விப் பிடித்தது. அன்றைக்கு, போதையில் ஒன்றும் தெரியவில்லை. இன்றைக்கு…

படக்கென்று உருவி எடுத்துப் புரண்டெழுந்தான்.

“ஏன், என்னாச்சு?”

“கடைக்குப் போயி ஒரு நிரோத் வாங்கிட்டு வந்திட்றேன்.”

“இன்னாத்துக்கு?”

“ஏதாவது ஏடாகூடமா ஆயிட்டதுன்னா…?”

“ஆனா ஆவட்டும். இப்படிப் பாதில வுட்டுட்டுப் போகாதீங்க!”

“இல்ல, சீனி, அது…?”

“அய்யோ! வந்து பண்ணுங்க! அப்படியே ஆனாலும் சந்தோஷமாப் பெத்துக்குவேன். என் பின்னாலயே ஒருத்தன் சுத்திக்கினுக்கீறான், அவனைக் கட்டிக்கினு உங்களுக்குப் பெத்துக்கினாப் போச்சு.”

அவனைத் தன் மேல் இழுத்து அவளே அவன் பூலைப் பிடித்துத் தன் தொண்டியில் வைத்துக் கொடுத்தாள். பெண் இடம்கொடுத்தால், ஆண்பிள்ளைக்குப் பிறகென்ன கவலை? அடியாழம் வரைக்கும் இறக்கினான். நுனித்தோல் பின்னுக்கு வலிக்க, அவன் சுண்ணியின் மகுடம் அவளது கர்ப்ப வாசல் வளையத்துள் முண்டிக்கொண்டு நுழைவதை உணர்ந்தான். அது அவன் சுண்ணியைச் சுற்றி ஒரு மோதிரம் போல் இறுகப் பிடித்திருந்தது. மட்டுமல்ல, அவன் சுண்ணியின் முழு நீளத்தையும் அவள் யோனி, ஓர் உறையிட்டது போல, கவ்விப் பிடித்திருந்தது.

அவன் உருவிச் செருகி உருவிச் செருகி ஓத்தான். செமை இறுக்கமாய் இருந்தது “பதினேழு பதினெட்டு வயசுல ஒரு சின்னப் பொண்ணாக் கண்ணாலம் கட்டுனேனு வையி, அவ தொண்டி டைட்டா இருக்கும்; உம் பூலக் கவ்விப் பிடிக்கும். ஓக்குறதுக்கு ரொம்ப ரொம்ப சொகமா இருக்கும்.” என்று சிலுக்கு சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. அப்படி டைட்டா அவ பொண்ணு கூதியேவா வந்து மாட்டணும்? Find Reply SexStories Offline Posting Freak

Posts: 1,231 Threads: 775 Joined: Dec 2014 Reputation: 0

4 17-08-2015, 01:16 PM

அன்று இரண்டு முறை அவளை ஓத்து, அவள் சின்னக் கூதி வழிய வழிய விந்துநீர் நிரப்பி அனுப்பினான்.

அடுத்து ஒரு வாரம் அவன் ஆஃபீஸுக்கு லீவு போட்டான். ஒரு வாரமும் தினம் தினம் அவளைத் தன் வீட்டுக்குள் ஏற்றினான். தன் லேப்-டாப்பில் பலான படங்களைப் போட்டுக் காண்பித்தான். அப்படியெல்லாம் செய்துபார்க்க வேண்டும் என்று அவன் ஆசைப்பட்ட போது அவளும் ஆர்வக் கிளுகிளுப்போடு சம்மதித்தாள். போட்டுப் புரட்டி எடுத்தான். இரண்டும் இளங்கன்றுகள். துள்ளி விளையாடி, சுண்ணி-புண்டை விளையாட்டின் எல்லை கண்டு திளைத்தன. ஒரே வாரத்தில், இண்டு இடுக்காக இருந்த அவள் தொண்டிச் சிறுவழியை நெம்பி நிகுத்து ராஜபாட்டை ஆக்கிவிட்டான். இனி அவளைத் தாலிகட்டி வருகிறவன் பூல், பாவம், சுவர் தட்டுப்படாத குருடன் கை போல் துழாவித் தவிக்கும்.

13

வடபழனி முருகன் கோவிலுக்குள் சீனா காத்திருந்தாள். இந்த ஒரு மாத காலத்தில் அவர்களுக்குள் நல்ல புரிதலும் நெருக்கமும் வந்திருந்தது. அவளைக் கோவில் கூட்டத்தில் கொஞ்சம் தேடித்தான் பிடிக்க வேண்டும் என்று யோசித்தபடி கோபி தன் பைக்கைச் செலுத்தினான்.

நூறு அடி ரோடு வழியாகப் போனால் வடபழனிப் போலீஸ் ஸ்டேஷன் பக்கத்தில் வலதுபக்கமாகத் திரும்ப முடியுமா என்று தெளிவில்லை. அதனால் அச்சோக் பில்லர் தாண்டியதும் பவர்ஹவுஸ் ரோடில் விலகினான்.

பவர் ஹவுஸ் பக்கத்தில் சில ஆட்டோ டிரைவர்கள் ஒரு பெண்ணைத் தொந்தரவு பண்ணிக்கொண்டு இருந்தார்கள்.

“என் வண்டியில ஏறு பாப்பா. நான் கொண்டுபோயி இறக்கி வுடுறேன்”

“ஏன், நாங்க எறக்கிவுட மாடோமா? பாப்பா என் வண்டியில ஏறு.”

“ஏய், லூஸாடா நீ? யாரு வண்டில ஏறுனா இன்னா? பொறம்போக்கு. ஷேர் பண்ணிக்கலாம். புரிலை?”

அப்போது அந்த இடத்துக்கு வந்து சேர்ந்த கோபி அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தான். எங்கேயோ பார்த்த ஞாபகம். ஆட்டோ டிரைவர்களிடம் அவள் சிக்கித் தவிப்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. நெருங்கினான். “என்னம்மா, என்ன ப்ராப்ளம்?”

“தோடா, ஹீரோ வந்துட்டாரு. ஏன்பா கிராக்கியக் களைக்கிறே?”

“நான் ஒண்ணும் ஆட்டோக் கேக்கலைண்ணா.” அந்தப் பெண் பரிதாபமாக முறையிட்டாள். “இவங்களா மறிச்சு வம்பு பண்றாங்க.”

“இங்கே வா!” என்று கோபி அவளை ஒரு கையில் பிடித்துக்கொண்டு, இன்னொரு கையில் போன் எடுத்து டயல் செய்து, “போலீஸ்? இங்கே கோடம்பாக்கம் பவர்ஹவுஸ் பக்கத்துல ஈவ் டீஸிங், ஸார் …….. ஆட்டோ டிரைவருங்க ஸார். ……… ஆட்டோ நம்பருங்களா, இதோ…” என்று சொல்லிக்கொண்டே ஒரு ஆட்டோவின் பின்பக்கம் போனான்.

மறுகணம் அந்த இடத்தில் ஒரு ஆட்டோ கூட இல்லை. எல்லாம் பறந்து விட்டன.

“தாங்க்ஸ், அண்ணா!”

“எங்கேம்மா போகணும்?”

“கீழ்ப்பாக்கம் போகணும்.”

அவன் சிரித்தான். “நல்ல வேளை, துணைக்கு வரணுமான்னு கேட்க நெனைச்சேன்.”

அவளும் சிரித்துவிட்டாள். “நான் ஒண்ணும் மென்டல் ஹாஸ்பிட்டலுக்குப் போகலை. எங்க வீடு அங்கே இருக்கு.”

“சும்மா சொன்னேன். தனியாப் போயிடுவியா?”

“போயிடுவேன். பட் உங்களுக்கு நேரம் இருந்தா என்னோட வந்து ஒரு காஃபி சாப்பிடலாம்.”

“தேங்க்ஸ். இப்ப ஒரு முக்கியமான வேலையாப் போயிக்கிட்டு இருக்கேன். கோடம்பாக்கம் ஸ்டேஷன் வரை கொண்டுவந்து விட்டுடவா?”

“ஐ’ல் பி க்ரேட்ஃபுல்.”

கோடம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷனில் அவளை இறக்கி விட்டுவிட்டுச் சொன்னான். “பிரச்சனைன்னு தோணுச்சுன்னா, புத்திசாலித் தனமா ஹேண்டில் பண்ணக் கூடாதும்மா. சத்தம் போட்டுக் கத்தணும்.”

அவள் கண் நிறைந்து பளபளக்கத் தலையாட்டினாள்.

கோவிலுக்குள் சீனாவைத் தேடிக் கண்டுபிடிப்பதில் சிரமம் இருக்கவில்லை. கர்ப க்ருகத்துக்கு இடதுபக்கம் இருந்த மண்டபத்தை ஒட்டி அமர்ந்திருந்தாள். அருகில் இவனும் போய் அமர்ந்துகொண்டான்.

“என்ன, ஏதோ அவசரம்னீங்க?”

“எனக்கு ஆஃபீஸ் வேலையாப் பெங்களூரு போக வேண்டி இருக்கு.”

“என்னிக்குப் போகணும்.”

“நாளைக்கே.”

“என்னிக்கு வருவீங்க?”

“ரெண்டு மாசம் ஆகும். மிஞ்சிப் போனா மூணு மாசம்.”

“போகணும்னாப் போயித்தானே ஆவணும்?” அவள் பெருமூச்சு விட்டாள்.

அந்தக் கோவிலுக்குள், அந்நேரம், அவர்களை யாரும் கவனிப்பதாய்த் தெரியவில்லை. கோபி, சீனாவின் கையை எடுத்துத் தன் கைக்குள் வைத்துக் கொண்டான்.

பிரிகையில், கோடம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷன் வரை அவளைக் கொண்டுபோய் விடப் போனபோது, ஆட்டோ ட்ரைவர்களிடம் சிக்கிக்கொள்ள இருந்த அந்தப் பெண்ணைத் தான் காப்பாற்றிய கதையை அவளுக்குச் சொன்னான். அவள் தன் முலைகள் அழுந்த அவனைக் கட்டிப் பிடித்துத் தன் பிரியத்தைக் காட்டினாள்.

அவள் ஸ்டேஷன் படிக்கட்டில் ஏறுகையில், பாதிப் படியில் நின்று ‘டா டா’ காட்டினாள். அவனும் பதிலுக்குக் கையசைத்து விடைபெற்றான்.

14

மாம்பலம் ரயில்வே ஸ்டேஷன். அவமானமும் உள்ளக் கொதிப்பும் போட்டிபோட, பொறுமையின்றி நின்றுகொண்டு இருகிறான் கோபி. அப்போது அங்கே வந்துநிற்கிற ட்ரெயினில் இருந்து இறங்கி, வயிறு முன்வர வாத்துநடை நடந்து வருகிறாள் சீனா.

ஓரமாய் ஒரு பெஞ்சில் போய் அமர்கிறார்கள். அவள் வாய் திறப்பதற்கு முன் அவனே ஆரம்பிக்கிறான். அவன் குரலில் எரிச்சல் தொனிக்கிறது. “அதுதான் முதல்லயே நிரோத் போட்டுக்கலாம்னு சொன்னேன்ல? பெரிய இவளாட்டம் சமாளிச்சிடுவேன்னு சொன்னே. இப்போ இப்படி வந்து நிற்கிறே?”

அவள் அழவில்லை. குரலில் வருத்தமில்லை. “அம்மாவும் மங்காவும் சேர்ந்துக்கினு என்னை அந்தக் குமாருக்குக் கட்டிவெக்கப் பார்த்தாங்க. நான் முடியாதுன்னுட்டேன். இப்ப நானாப் பூ வித்துச் சம்பாதிக்கிறேன். எம் புள்ளயெப் பெத்து நானே வளர்த்துப்பேன்.”

“எவனோ உம் பின்னால சுத்திக்கிட்டு இருந்தான்னு சொன்னியே?” அவன் குரல் தணிந்திருக்கிறது. அதில் வேதனையும் சுயவெறுப்பும் தெரிகிறது.

“எல்லாருந்தான் சுத்துனான். ஆனா எனக்கு ஒருத்தனையும் பிடிக்கலை.”

கோபிக்குத் திக் என்கிறது. யோசிக்கிறான். சற்று நேரத்துக்கு முன் நுங்கம்பாக்கம் ஸ்டேஷனில் அவன் பட்ட அவமானம் ஒரு பொருட்டில்லை என்று தோன்றுகிறது. கண் கலங்கி வருகிறது.

“ரொம்பக் கஷ்டப் பட்டிருப்பியோ?” அவன் குரல் தழுதழுக்கிறது.

“ஆமா. ஆனா இன்னும் படவேண்டியது இருக்கு.” உலர்ந்த குரலில் பிசிர் இல்லாமல் பேசுகிறாள்.

அவள் தன்னைக் குற்றப்படுத்தவோ தன்னிடம் வழிவகை கேட்கவோ இல்லை என்பதை உணர்கிறான். அது அவனுக்கு ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. யோசிக்கிறான். தானாகவே தடவிப் பார்த்துக் கொள்கிறான். பையில் பர்ஸ் இருக்கிறது.

அப்போது அங்கு வந்து நிற்கிற ஒரு ட்ரெயினில் இருந்து கோமு இறங்கிக் குறுக்காகப் போகிறாள்.

“கோமு, இங்கே வாயேன்.” அவன்தான் குரலெடுத்துக் கூப்பிடுகிறான்.

கோமு திரும்பிப் பார்க்கிறாள். அவளுக்கு முதலில் அவன் யாரென்று புரியவில்லை. பிறகு சீனாவோடு சேர்த்துப் பார்க்கிறாள். புரிந்துவிடுகிறது.

“வாங்கண்ணே, எப்ப வந்தீங்க?”

“இன்னைக்குத்தாம்மா. நல்லா இருக்கியா? உன் வீட்டுக்காரரு நல்லா இருக்காரா?”

“எல்லாரும் நல்லாத்தேன் இருக்கோம்ணே. எப்படிண்ணே, நாம முன்னப்பின்னப் பார்த்தது பேசுனது கூட இல்லே?”

“உன்னை ஒரு தரம் பார்த்திருக்கேம்மா. உங்க வீட்டுக்காரரைத்தான் பார்த்தது இல்லை. ஒரு நாள் காமி.”

“வாங்கண்ணே, ஒரு நா வீட்டுக்கு வாங்க! ஆமா, எங்கேயோ காணாமப் போயிட்டீங்க; ஆளையே புடிக்க முடியலைன்னு சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாங்க?”

“வேலை விஷயமா பெங்களூருக்குப் போனேம்மா. அங்கேருந்து அப்படியே அமெரிக்காவுக்கு அனுப்பிச்சு வெச்சுட்டானுக. ஆறேழு மாசம் ஓடிப் போயிறுச்சு. அதுவும் நல்லதுக்குத்தான். இல்லைன்னா என்னை வேலையெ விட்டுத் தூக்கி இருப்பானுக. ஆனா, அதுக்குள்ள இங்கே என்னென்னமோ நடந்து போச்சு.”

“சீனா பாவம்ண்ணே. நல்ல பொண்ணு.”

“எனக்கு ஒரு உதவி செய்வியா, கோமு? உன் ஃபோன் நம்பரை எனக்குக் கொடு. என் நம்பரை நோட் பண்ணிக்கோ!”

“அதுகென்னண்ணே. இந்தாங்க என் போனு. நீங்களே பதிஞ்சு குடுத்திடுங்க!”

அவன் தன் எண்ணை அவள் ஃபோனிலும் அவள் எண்ணைத் தன் ஃபோனிலும் ஏற்றிக் கொள்கிறான். பிறகு சீனா வைத்திருந்த பூக்கூடையை எடுத்து கோமு கையில் கொடுக்கிறான். “சீனியெ நான் எங்க ஊருக்குக் கூட்டிட்டுப் போறேன். இப்ப வேணாம், ராத்திரிக்கு இவங்க அம்மாகிட்டச் சொல்லிடு.”

அதுவரைக்கும் உணர்ச்சியற்றவளாக உட்கார்ந்திருந்த சீனா குரலெடுத்து அழத் தொடங்குகிறாள். கோமு அவள் பக்கத்தில் போய் உட்கார்ந்துகொண்டு அவளை அணைத்துத் தேற்றுகிறாள். ஒரு கூட்டம் அவர்களை வேடிக்கை பார்க்கக் கூடுகிறது.

“இந்தா பாரு. அழுகையெ அமத்து. எல்லாரும் பார்க்குறாங்கள்ல?”

கோபி கூட்டத்தை விட்டு விலகி சற்றுத் தள்ளிப் போய் நிற்கிறான். கோமு சீனாவிடம் தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டே இருக்கிறாள். கூட்டம் குறைகிறது. கோபி அவர்களிடம் வருகிறான்.

சீனா சிரிக்க முயல்கிறாள், ஆனால் தெம்பில்லை. அவன் அங்கிருந்த எல்லாரும் பார்க்க அவளை அணைத்துக் கொள்கிறான். கோமு கண்கலங்கி நிற்கிறாள். அப்போது தெற்கே போகும் ஒரு ட்ரெயின் வருகிறது.

“வர்றோம், கோமு, வீட்டுக்குப் போயி கொஞ்சந் துணிமணிகளை எடுக்கணும். யாரையும் கவலைப்பட வேண்டாம்னு சொல்லு. இங்கெதான் எனக்கு வேலை. சீக்கிரமே வந்திறுவோம்.”

“போயிட்டு வாங்கண்ணே!” என்று சொல்லிவிட்டு, “சீனா!” என்று கூப்பிட்டு கோமு தன் தோழிக்கு, கைக் கட்டைவிரலை உயர்த்திக் காட்டுகிறாள்.

15

அப்பாவுக்கு அவ்வளவு சந்தோஷம் இல்லை. அப்பாவுக்கு உதவியாக இருந்த வேணியக்காதான் அவனை சமாதானப் படுத்துகிறாள். வேணி, கோபியின் பெரியப்பா மகள். கணவர் அவளை இங்கே விட்டுவிட்டு மும்பைக்குப் போய்விட்டார். அவளும், தனக்குத் துணை சித்தப்பா அவருக்குத் துணை தான் என்று இருந்து வருகிறாள்.

“என் வீட்டுக்காரருக்குத் தங்கச்சி ஒருத்தி இருக்கா. அவளை உனக்கு கெட்டி வச்சுட்டா, கோவிச்சுக்கிட்டுப் போன எம் புருஷன் திரும்பி வந்திடுவாருன்னு உங்க அப்பாவுக்கு நெனப்பு. அதுதான் விஷயம்.”

“ஆனா அந்தப் பொண்ணெ எனக்குப் பிடிச்சிருக்கணும்லே? அப்பறமும் இந்தப் பொண்ணு இருக்குற நெலைமையெப் பாருக்கா!”

“இதுல, நீ ஒரு நியாயமும் பேசாதே. நான் பார்த்துக்கிறேன்.”

மறுநாள் அப்பா கூப்பிட்டார். “இருக்குற சொத்துல உனக்கு ஒரு தம்பிடி கிடையாது. எனக்குப் பாத்யதை இல்லைன்னு எழுதிக் குடுத்திட்டு உன் நோக்கம் போல நடந்துக்க! சம்மதமா?”

என்ன பெரிய சொத்து? ஒரு ஓட்டு வீடு, நன்செய்யும் புன்செய்யுமா அஞ்சாறு ஏக்கர் நிலம். அவரே கட்டிக்கிட்டு ஆளட்டும். “சம்மதம்ப்பா.”

மறுநாளே பத்திரம் எழுதி அவன் கையெழுத்துப் பெறப்படுகிறது. அதே கையோடு இரண்டு நாட்கள் கழித்து வந்த முகூர்த்தத்தில் பெருமாள் கோவிலில் வைத்து என்று கோபி – சீனியம்மா கல்யாணம் நிச்சயிக்கப் படுகிறது.

கோபி சென்னைக்கு ஃபோன் போட்டு, கோமுவோடும் அவள் கணவரோடும் பேசுகிறான். சிலுக்கு இன்னும் கோபமாக இருக்கிறாள் என்றே சொல்கிறார்கள். அவர்களை, கடன் கிடன் வாங்கியாவது, அன்றைக்கே புறப்பட்டு மதுரைக்கு வந்துவிடச் சொல்கிறான். அவர்களோடு சீனாவும் பேசுகிறாள். அவள் குரலில் சந்தோஷம் துள்ளுகிறது.

16

சீனா அதிர்ஷ்டக்காரிதான். கோபி முன்பணம் கொடுத்த வீடு முடிந்து கைக்கு வந்திருக்கிறது. அந்த வீடு இருப்பது சூளைமேட்டில்தான். நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்குப் பக்கம். கோமு வீடும் அங்கேதான், ஆனால் கொஞ்சம் தள்ளித் திரேஸ்புரத்தை ஒட்டி இருக்கிறது. கல்யாணத்துக்கு வந்த நாளிலிருந்து கோமுவும் அவள் கணவரும்தான் அவர்களுக்கு நெருக்கம். புதுப்பெண் மாப்பிள்ளைக்கு முதல் விருந்தும் கோமு வீட்டில்தான்.

ரயில்வே ஸ்டேஷனை ஒட்டி வீடு இருப்பதால் எல்லாப் பூக்காரிகளும் கோபியின் புதுவீட்டுக்கு வந்து வாழ்த்திவிட்டுச் செல்கிறார்கள். சிலுக்கு மட்டும் வரவில்லை.

நாட்கள் ஓடுகின்றன. சீனாவுக்கு ஆண்குழந்தை பிறக்கிறது. அதுவரை பாராமுகம் கொண்டிருந்த சிலுக்கு, கோபி இல்லாத நேரம் பார்த்து வீட்டுக்கு வந்து குழந்தையைப் பார்த்துச் செல்கிறாள். சீனாவுக்கு அதில் அளவுகடந்த சந்தோஷம். அன்று இரவு கோபியிடம் அதை, அவன் கோபப் படுவானோ என்று நினைத்து, தயங்கித் தயங்கிச் சொல்கிறாள்.

அவன் சொல்கிறான், “கல்யாணத்துக்கு வந்தாக் கொடுக்கணும்னு ஒரு பட்டுச்சேலை எடுத்தேன். பெட்டிக்குள்ள இருக்கு பாரு. பிஸ்தா பச்சை. அடுத்து உங்கம்மா வர்றப்போ அதை எடுத்துக் கொடுத்திடு!”

சீனாவுக்கு ஆச்சரியமாகவும் சந்தோஷமாகவும் இருக்கிறது. ஆனால் அடுத்து வந்த போது சிலுக்கு அதை ஏற்றுக் கொள்ள மறுக்கிறாள்.

“ஏம்மா, உனக்கு அவர்மேல இருக்குற கோபம் இன்னும் போகலையா?”

“தோ பாரு! நீனு எம் மவ. உங் கொயந்தையெப் பார்க்க வர்றேன். அவ்ளோதான். வாணாம்னாச் சொல்லு, வரலை. கண்ட கம்னாட்டிங்களையும் பத்தி எங் கைல பேசாதே!”

“இன்னா நீனு? இன்னொருத்தனா இருந்தா என்னெக் கண்ணாலம் பண்ணியிருப்பானா? இல்ல, நீதான் இவுரெ வுட நல்ல மாப்பிள்ளையாப் பார்த்திருப்பியா? இப்பவும் உம் மேல ஆசையாத்தானேக் கீறாரு? ஏன் எரிஞ்சு வுழறே?”

“ஆமா, ஆசையாக் கீறாரு. வந்து எங் கூதியெ நக்கச் சொல்லு!”

“சரி வுடு! நீனே ஒரு நாளைக்கிப் புரிஞ்சுக்குவே.”

சிலுக்கு முறைத்துக்கொண்டு போய்விடுகிறாள். அப்புறம் அவள் அந்த வீட்டுக்கு வருவதே இல்லை. சீனாவுக்கு வருத்தமாகப் போய்விடுகிறது.

அதற்கு இரண்டு மாதம் கழித்து, மங்காவுக்குக் குழந்தை பிறக்கிறது. பெண்குழந்தை. “மகனுக்குப் பொறந்த மகள்,” என்று சொல்லிக்காட்டிச் சிரிக்கிறான் கோபி.

“நம்ம புள்ள மட்டும் இன்னாவாம், மகளுக்குப் பொறந்த மகன்,” என்கிறாள் சீனா.

“என்ன, உளர்றே?”

“அம்மா உங்களுக்குப் பொண்டாட்டி மாதிரி. அப்ப நான் உங்களுக்கு மவதானே?”

அவனுக்குக் கோபம் வருகிறது. ஆனால் அடக்கிக் கொள்கிறான். “நீயும் நானும் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கோம், சீனி.”

“மங்காவும் குமாரும் கூடப் பண்ணிக்கினு இருக்கலாம்ல?”

“என்னடி சொல்றே?”

“மங்கா கழுத்துல ரெண்டு தாலி இருக்கு. கொயந்தை வேணும்னு ஒரு கோயில்ல நேர்ந்து கட்டிக்கினதா மங்கா சொல்றா. ஆனா அது குமாரு கட்டுனதுதான்னு அல்லாரும் சொல்லிக்கிறாங்க.”

“சரி, விடு. நல்லது நடந்தா சந்தோஷப் படணும். அவ்ளோதான். நீ போயிக் குழந்தையைப் பார்த்திட்டு வந்திடு. எனக்கு ஆஃபீஸ்ல வேலை இருக்கு.”

சேத்துப்பட்டு அரசு மருத்துவ மனையில் போய்ப் பார்க்கிறாள். சிலுக்கும் அங்கே வந்திருக்கிறாள். சிலுக்குவைப் பார்த்ததும் அவளிடம் சீனாவின் குழந்தை தாவுகிறது. அங்கு வந்திருந்த எல்லாருக்கும் ஆச்சர்யம். சீனாவுக்கே ஆச்சர்யம். சிலுக்கின் கண்கள் கலங்குகின்றன. அவள் மார்பில் பால் சுரப்பது போல் ஓர் உணர்வு. அங்கேயே தன் பிளவுஸை மேலேற்றிவிட்டுத் தன் முலைக்காம்பை அந்தக் குழந்தையின் வாயில் திணிக்க வேண்டும் என்று ஒரு கிளர்ச்சி உண்டாகிறது. ஆனால் அதைச் செய்ய முடியாதே? குழந்தையைத் தன் மார்போடு அணைத்துக் கொள்கிறாள்.

மறுநாளே வீடு தேடி வருகிறாள் சிலுக்கு. சீனாவுக்கு சந்தோஷம். குழந்தையை அவளிடம் கொடுத்துவிட்டு சீனா குளிக்கப் போகிறாள். அவள் குளியலறைக்குள் போய் அடைத்துக்கொண்ட மறுகணம், சிலுக்கு தன் முலைகளை விடுவித்துத் தன் கருந்திராட்சைக் காம்பை பிள்ளையின் வாயில் வைக்கிறாள். அது ஆவலாகச் சப்புகிறது. அரைக்கண் செருகி அந்த சுகத்தை அனுபவிக்கிறாள்.

17

எழும்பூர் ஆல்பட் தியேட்டர் வாசலில் அவள்தான் முதலில் அவனைப் பார்க்கிறாள். அவன் பைக்கை மறிக்கிறாள்.

“அண்ணா! எப்படிண்ணா இருக்கீங்க?”

“அடடே, பவர்ஹவுஸ்! இங்கே என்ன?”

அவள் சிரிக்கிறாள். “மூவிக்கு வந்தேன்.”

“தனியாவா?”

“தோ, ஃப்ரெண்ட்ஸ்களோட.” அவள் காட்டிய திசையில் அவள் வயதொத்த மூன்று பெண்கள் நின்றுகொண்டு இருக்கிறார்கள். அவள் கையசைக்கிறாள். அவர்கள் வந்து ஒவ்வொருவராக அவனுக்குக் கை கொடுக்கிறார்கள்.

“டீ, பவர்ஹவுஸ் இன்சிடென்ட் ஒண்ணு சொன்னேன்ல, அந்த அண்ணா இவருதான்.”

அதில் கடைசியாகக் கை குலுக்கியவள் சொல்கிறாள்: “சூப்பர் ஐடியாக் கொடுதீங்க, ஸார். பிரச்சனைல ஒரு பொண்ணு தனியா மாட்டிக்கிட்டா புத்தி பூர்வமா டீல் பண்ணக் கூடாது; கத்தி ஊரைக் கூட்டணும்னு.”

“தேங்க்ஸ். எல்லார்க்கும் தெரிஞ்சு போச்சா?”

“ஏஞ்சல் எதையுமே ஒளிச்சு வைக்க மாட்டா.”

“ஓ! இவ பேரு ஏஞ்சலா? அன்னிக்கு அவசரத்துல பேரு கூடக் கேட்கலை.”

ஏஞ்சலினும் தோழிகளும் புன்னகைக்கிறார்கள்.

“ஐ யேம் புவனா.” அவன் கையைப் பிடித்திருக்கிறவள் சொல்கிறாள். “உவாட் ஆர் யூ?”

“ஸாஃப்ட்உவேர் எஞ்ஜினியர்.”

“நாட் பேட். ஆர் யூ ஸிங்கிள்?”

அவனோடு சேர்ந்து எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள்.

“ஏஞ்சலை சந்திச்ச அன்னிக்கு ஸிங்கிளாத்தான் இருந்தேன். இப்ப இல்ல.”

“ஓ!” என்று நாடகத் தனமாகப் பெருமூச்சுவிடுகிறாள் புவனா. மீண்டும் எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள். “அப்பச் சரிடீ, ஏஞ்சல், அண்ணாவை நீயே வச்சுக்கோ! நாளைக்குப் பார்ப்போம்.”

அந்த வழியே வந்த ஓர் ஆட்டோவைக் கைகாட்டி ஏறி, மூவரும் போய்விடுகிறார்கள். ஏஞ்சலின் அவன் பைக்கில் பின்னால் தொற்றுகிறாள். “வாங்கண்ணா ஒரு காஃபி சாப்பிடலாம்.”

அவள் உரிமை எடுத்துக்கொண்டது அவனுக்குப் பிடித்துப்போய் விடுகிறது. ஏ.சி. ஹால் இருக்கிற ஆனந்தபவன் முன்னால் போய் நிற்பாட்டுகிறான்.

காஃபி குடித்துக்கொண்டு இருக்கையில் ஒரு குழப்பத்தோடு நெற்றியைச் சொரிந்துகொண்டே அவன் அதைச் சொல்கிறான். “பவர்ஹவுஸ் இன்ஸிடென்ட்டுக்கு முந்தியே உன்னை எங்கேயோ பார்த்திருக்கேன்.”

“கோடம்பாக்கம் தியேட்டர்லயா?”

அவன் கையிலிருந்த காஃபிக் கப் நழுவி மேஜையில் விழுந்து கவிழ்கிறது. அவள் எழுந்து விலகிக் கொள்கிறாள். நல்ல வேளை, அவர்கள் உடைகளில் கறை படவில்லை.

இரண்டாவது காஃபி வந்து அவன் சாப்பிடத் தொடங்குகையில் அவள் சொல்கிறாள், “அந்த வழுக்கை மண்டை எங்க ஆடிட்டர். நான் அவர்ட்ட சி. ஏ. ட்ரெய்னிங் எடுத்திட்டு இருந்தேன்.”

“இப்பொ.”

“இப்பவும் அவர்ட்டதான். ஆனா, ஆடிட்டராயிட்டேன்.”

“அன்னிக்கு நான், நீ ஸ்கூல் கேர்ளோன்னு நினைச்சேன்.”

“அது… ‘அந்த வேலை’க்கு வசதியாக் குட்டப் பாவாடையில வந்திருந்தேன்.”

அவன் மேற்கொண்டு என்ன பேசுவது என்று குழம்புகிறான். அவள் அவ்வளவு வெளிப்படையாகப் பேசியது அவனை நிலைகுழையச் செய்திருக்கிறது. “அது ஏன், ஒரு வயசான ஆளோட…?”

“அதுதானே அண்ணா ஸேஃப்? ஹீ’ஸ் அ ப்யூர் கன்னிலிங்கிஸ்ட்.”

அவனுக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. “அப்பொ, நீ அவருக்கு…?”

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல. ஹீ லைக்ஸ் ஒன்லி கன்னிலிங்கஸ், நத்திங் எல்ஸ்.”

“அவரு கல்யாணம் பண்ணிக்கலையா?”

“பண்ணியிருக்கார். மேடமும் எங்க ஆஃபீஸ்லயே ஆடிட்டர்தான். அவங்க இவரை விடப் பெரிய கில்லாடி. ட்ரெய்னிங்கு வர்ற ஒரு பையனையும் விட்டுவைக்க மாட்டாங்க. அதனால இவரையும் கண்டுக்க மாட்டாங்க.”

“அவங்களுக்குக் குழந்தை?”

“என் வயசுல ஒரு பொண்ணு இருக்கா. யு. எஸ். ல படிக்கிறா. ஆனா அவ எங்க ஸாருக்குப் பொறந்தவ இல்லைன்னு சொல்றாங்க. யாருக்குப் பொறந்தவங்கிறது யாருக்கும் தெரியாது.”

“நல்ல சொசைட்டி!” அவன் சிரிக்கிறான். “அது சரி, ரிஸ்க் இல்லைன்னு அந்தப் பெரியவருக்கு இடம் கொடுக்கிறியே, நாளைப் பின்னே உனக்கு ஹஸ்பெண்டா வரப்போறவனுக்கு இது தெரிஞ்சா, அவன் ஈஸியாவா எடுத்துக்குவான்?”

“ஒரு அண்ணனுக்குரிய அத்தனை அக்கறையும் உங்களுக்கு இருக்குண்ணா.”

“என்ன, கிண்டலா?”

“இல்ல, ஐ’ம் ஸீரியஸ். உங்க அக்கறைக்காக, அண்ணா, ஐ லவ் யூ. ஆனா வரப் போறவனுக்கு எல்லாம் தெரியும்ண்ணா. அவன் எங்க ஆஃபீஸ்லதான் வேலை பார்க்கிறான். எங்கேஜ்மென்ட் எல்லாம் முடிஞ்சாச்சு. அடுத்த மாசம் கல்யாணம். அட்வான்ஸா உங்களை இன்வைட் பண்றேன்.”

“மை காட். நீ என்ன அடுத்தடுத்து என்னை அதிரடிக்கிறே?” நம்ப முடியாமல் தலையை அசைத்துக் கொள்கிறான். “உங்க ஆஃபீஸ்லனா அவன்… ஐ’ம் ஸாரி அவரு…?”

“மேடத்தோட கட்டிலுக்குப் போயிருக்கலாம். பட் ஐ டோண்ட் இன்வெஸ்ட்டிகேட்.”

“யூ ஆர் அன்பிலீவபிள். ஐ திங்க் உன் ஸ்டேட்டஸே வேறே.” அவன் தனக்குத்தானே தலையசைத்துக் கொள்கிறான்.

“ஸ்டேட்டஸ்லாம் ஒண்ணும் இல்லைண்ணா. நான் மிடில் கிளாஸ்தான். ஸ்டேட்டஸ்ன ஒடனே ஞாபகம் வருது. அந்தப் பூக்காரியை இப்பவும் சந்திக்கிறது உண்டா? அல்லது…?”

அவனுக்குப் புரையேறுகிறது. அவளை ஆச்சரியம் பொங்க ஆனால் சங்கடத்தோடு பார்க்கிறான்.

“ஐ’ம் ஸாரி அண்ணா! ஸ்போர்ட்டிவா எடுத்துக்குவீங்கன்னு நெனச்சுக் கேட்டுட்டேன்.”

அவன் யோசிக்கிறான். ஒரு பொண்ணே இவ்வளவு ஓப்பனா இருக்கா. நாம ஏன் மூடி மறைக்கணும்? “ஆமா, அவ பூக்காரின்னு எப்படிக் கண்டுபிடிச்சே?”

“அதான் பூக்கூடை வச்சிருந்தாளே?”

பிறகு அவர்களுக்கு இடையில் ஒரு புது உலகம் திறந்து கொள்கிறது. அவளிடம் ஒளிக்காமல் மறைக்காமல் தன் கதை முழுவதையும் சொல்கிறான். அவன் மனமும் லேசாகிறது.

“ரியலி யு ஆர் கிரேட்!” அவள் அவன் கையை எடுத்துத் தன் கைகளுக்குள் வைத்துக் கொள்கிறாள். “ஆனா இவ்வளவையும் என்ட்ட ஏன் சொன்னீங்கண்ணா?”

“சொன்னா நீ தாங்குவாய்னு தோணுச்சு. இப்ப எம் மனசும் லேசாயிடுச்சு.”

“தாங்க்ஸ் அண்ணா. அப்ப, இப்ப உங்களுக்கு சிலுக்கு, சீனா ரெண்டு பேராலயும் பிரயோஜனம் இல்லைன்னு ஆகிப் போச்சு, இல்லையா?”

“அப்படி இல்ல. போன வாரந்தான் ஒரு சைக்கியாட்ரிஸ்ட்டைப் பார்த்தோம். குழந்தை பெத்த ஷாக்குதான் அது. ஆறு மாசத்துல சரி பண்ணிடலாம்னு சொல்லி இருக்கார்.”

“நானும் ப்ரே பண்ணுறேன் அண்ணா. அண்ணி குணமாகி சீக்கிரமே உங்களை இன்பக் கடலில் மூழ்கடிப்பாங்க. ஆமா, இப்ப உங்களுக்கு ஏதாவது முக்கியமான வேலை இருக்கா?”

“இல்லையே, ஏன்?” அவனுக்கு ஏஞ்சலினிடம் ஒரு சகஜபாவம் வந்திருக்கிறது.

“பவர்ஹவுஸ் இன்ஸிடென்டெக் கேட்டுட்டு அம்மா உங்களெப் பார்க்கணும்னு ஆசைப் பட்டாங்க. பை காட்’ஸ் க்ரேஸ் இன்னிக்குக் கிடைச்சிட்டீங்க. பக்கத்துலதான் வீடு.”

“கீழ்ப்பாக்கம்”

அவள் சிரிக்கிறாள். அம்மாவுக்கு ஃபோன் பண்ணிப் பேசுகிறாள். அவனிடம் கொடுக்கிறாள். மறுமுனையில் அம்மா குரல்: “கட்டாயம் எங்க வீட்டுக்கு வந்திட்டுப் போகணும் தம்பி. எங்க பொண்ணெக் காப்பாத்தி இருக்கீங்க. உங்க முகத்தைப் பார்க்கணும். உங்களுக்கு நன்றி சொல்லணும். காத்துக்கிட்டு இருக்கேன்.”

அவனுக்கு ஏனோ கண் கலங்குகிறது.

“என்னாச்சு அண்ணா?”

“தெரியலைடா. வா போவோம். ஆமா, உங்க அப்பா என்னவா இருக்காரு?”

அவளுக்குக் கண் கலங்குகிறது. “ஹீ இஸ் நோ மோர். மூணு வருஷம் ஆகுது. ஹார்ட் அட்டாக்.”

“ஐ’ம் ஸாரி.” அவன் அவள் கையைப் பிடித்து அழுத்துகிறான்.

இருவரும் ஹோட்டலை விட்டு வெளியே வருகிறார்கள். ஆனால் அன்றைக்கு அவள் அம்மாவோடான அந்த சந்திப்பு நிகழ்கிறதில்லை. அவர்கள் வெளியே வந்த மறுகணம் அவனுக்கு ஒரு ஃபோன்கால் வருகிறது. பேசுகிறான். அவன் முகக்களை மாறுகிறது.

“ஏஞ்சல், உன் போன் நம்பர் சொல்லு!” என்கிறான். அவள் சொல்லச் சொல்லத் தன் போனில் தட்டி எடுத்து அவளுக்கு ஒரு ரிங் கொடுக்கிறான். “இதுதான் என் நம்பர். வீட்டுல ஏதோ பிரச்சனை. அம்மாகிட்ட இன்னொரு நாளைக்கு வர்றேன்னு சொல்லிடு” என்று சொல்லிவிட்டுப் பறந்துவிடுகிறான்.

18

வீட்டில் அப்படி ஒன்றும் அசம்பாவிதமாகத் தெரியவில்லை. கோமு இவனுடைய பிள்ளையை எடுத்துக் கொஞ்சிக்கொண்டு இருக்கிறாள். சீனா படுக்கை அறைக்குள் உம்மென்று உட்கார்ந்து இருக்கிறாள். அழுதிருக்கிறாள் என்பது முகஜாடையில் தெரிகிறது.

“என்ன விஷயம், சீனி?”

அவள் ஒன்றும் பேசாமல் கவிழ்ந்து கொள்கிறாள்.

“கோமு, இங்கே வா! என்ன பிரச்சனை?”

கோமு குழந்தையை உக்கரையில் இருத்திக்கொண்டு உள்ளே வருகிறாள். “அது வந்துண்ணே, நீங்க யாரோ ஒரு பொண்ணோட சினிமாவுக்குப் போயிட்டு அவளை பைக்ல ஏத்திக்கிட்டு எங்கேயோ போனீங்களாம். யாரோ பார்த்துட்டு எக்மோர்ல இருந்து இவ அம்மாவுக்கு போன் பண்ணிச் சொல்லிட்டாங்க. அவ இங்கே வந்து, இவளெப் பொம்பளையே இல்லை, புருஷனை வச்சுக்கத் தெரியலைன்னு திட்டிட்டுப் போயிட்டா. இவ உட்கார்ந்து அழுதுக்கிட்டு இருந்தா. அதுதான் நான் உங்களை வரச் சொன்னேன்.”

அவனுக்குக் கோபம் வருகிறது. கொஞ்ச நேரம் காச் பூச்சென்று கத்துகிறான். குழந்தை அவனையே பார்க்கிறது. அவள்களுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. ஏனென்றால் அவன் கத்தியது இங்லீஷில். பிறகு மூச்சு வாங்குகிறான். “கோமு கொஞ்சம் தண்ணி கொண்டு வா!”

கோமு கொண்டுவந்து கொடுத்த தண்ணீரைக் குடித்துவிட்டு அமைதியாகி, பிறகு நிதானமாகப் பேசுகிறான்: “சீனி, நான் பெங்களூருக்குப் போறதுக்கு முந்துன நாள் உன்னைத் தேடி வடபழனி முருகன் கோவிலுக்கு வந்துக்கிட்டு இருந்தப்போ பவர்ஹவுஸ் பக்கம் ஆட்டோக் காரனுகட்ட இருந்து ஒரு பொண்ணெக் காப்பாத்துனேன்னு சொன்னேன்ல, அதே பொண்ணு இன்னிக்கு ஆல்பட் தியேட்டர் பக்கதுல என் பைக்க மறிச்சா. அவளைப் பின்னால ஏத்திக்கிட்டு ஆனந்தபவன்ல போயி ஒரு காப்பி குடிச்சோம். அவ்வளவுதான். இதுதான் மேட்டரு.” என்கிறான். Find Reply SexStories Offline Posting Freak

Posts: 1,231 Threads: 775 Joined: Dec 2014 Reputation: 0

5 17-08-2015, 01:17 PM

சீனா கண் தளும்ப அவனை நிமிர்ந்து பார்க்கிறாள்.

“கவலைப் படாதே! அந்தப் பொண்ணுக்கு அடுத்த மாசம் கல்யாணம்.”

அவள் தாவி அவனை அணைத்துக் கொள்கிறாள். சிரிக்கிறாள்.

“ஆமா, இப்பச் சிரி. அப்படியே எவ கூடயாவது போகணும்னு தோணுன்னா உன் பர்மிஷனோடதான் போவேன், சீனி. புரிஞ்சிக்கோ!”

அவள் அவன் மார்பில் முகம் புதைத்துக் கொள்கிறாள். உடல் குலுங்குகிறது. கோமு இரக்கத்தோடும் பிரியத்தோடும் அவர்களைப் பார்க்கிறாள்.

அப்போது அவன் ஃபோன் ரிங்குகிறது. எடுத்து, “ஹலோ,” சொல்கிறான்.

“நாந்தான்ணா, ஏஞ்சல். ஒண்ணும் இல்லைலண்ணா? உங்க முகம் மாறுனதப் பார்த்தப்போ எனக்கு பயமாப் போச்சு. அம்மாட்ட வந்து சொன்னனா, அவங்க உடனே முழந்தாள் படியிட்டுப் ப்ரே பண்ணத் தொடங்கிட்டாங்க. என்னண்ணா பிரச்சனை?”

“நீதான் பிரச்சனை,” என்று சொல்லிவிட்டு அவன் கடகடவென்று சிரிக்கிறான். பிறகு “அம்மாகிட்டக் கொடு” என்கிறான். “அம்மா, ஒண்ணும் இல்லைம்மா. எனக்காகப் ப்ரே பண்ணுனதுக்கு தேங்க்ஸ் மா. ஏஞ்சல்கிட்டக் கொடுங்க. அவகிட்ட என்ன நடந்ததுன்னு சொல்றேன்.” என்கிறான்.

பிறகு நடந்த கதை அனைத்தையும் ஏஞ்சலினிடம் சொல்கிறான்.

அவள் சிரித்துவிட்டு, “அண்ணிட்ட ஃபோனைக் குடுங்கண்ணா” என்கிறாள்.

என்ன பேசினாள் என்று தெரியவில்லை. சீனா முகம் முழுநிலாப்போல் ஜொலிக்கிறது. கோமு இருக்கிறாள் என்று கூடச் சட்டை செய்யாமல் அவனைக் கட்டி அணைத்து இச் இச் இச் என்று இச்சுகிறாள்.

19

கோமுவுக்கு அன்றைய இரவுச் சாப்பாடு கோபி வீட்டிலேயே கழிகிறது. அவளும் சீனாவும் ஒருமித்து உற்சாகமாச் செய்து முடித்த சமையல் அது.

“உன் வீட்டுக்காரருக்கு கொஞ்சம் கட்டி எடுத்திட்டுப் போறயாம்மா?”

“அவரு என்னைக்கு அண்ணே ராத்திரிச் சாப்பாடு வீட்டுல சாப்பிட்டாரு? நைட் ட்ரிப்லதான் கொஞ்சம் காசு பார்க்க முடியுதுன்னு தினம் ராத்திரி வேலைதான்.”

கோமுவின் கணவர் ஷேர் ஆட்டோ ஓட்டுகிறவர். அவள் சொல்வதும் சரிதான், நைட் ட்ரிப்பில் வருமானம் அதிகம் கிடைக்க வாய்ப்புண்டுதான். அதற்காகத் தொடர்ந்து நைட் டூட்டியே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தால் தாம்பத்தியம் எப்படி?

“இம்புட்டு நாளாக் குழந்தை இல்லையே, ஏன்னு யோசிச்சீங்களா, கோமு? ஒரு டாக்டரை…..?”

சீனா, அவன் தொடையில் நைஸாக நுள்ளி, அது பற்றிப் பேச வேண்டாம் என்று உணர்த்துகிறாள். கோமு கூரையைப் பார்க்கிறாள். அப்புறம் சீனாவைப் பார்க்கிறாள். அப்புறம்..

“ஒரு நிமிஷம். ஒரு முக்கியமான ஃபோன் பண்ணணும் மறந்தே போச்சு. இதோ வர்றேன்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே ஃபோனை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே போகிறான். ‘அவர்களுக்கு ஏதோ பிரச்சனை அதைப்போயி என்னத்துக்குக் கேட்டுக்கிட்டு?’ என்று யோசிக்கிறான். ஃபோன் பேச வேண்டும் என்று சொன்னோமே யாரோடாவது பேசியாக வேண்டுமே என்று யோசித்தபோது ஏஞ்சலின் நினைவுக்கு வருகிறாள்.

மறுமுனையில், ஏஞ்சலின் ஃபோனை எடுக்கிறாள், “அண்ணா, சொல்லுங்கண்ணா!”

“ஏஞ்சல், உங்க வீட்டு அட்ரஸ் சொல்லு. நாளைக்கு லீவு போட்டுட்டு நானே வர்றேன், மதியச் சாப்பாட்டுக்கு,” என்கிறான் கோபி.

அட்ரஸ், லேண்ட் மார்க், வரும் வழியெல்லாம் சொல்லிவிட்டு, “தேங்க் யூ அண்ணா! காத்துக்கிட்டு இருப்போம், ஏமாத்திடாதீங்க,” என்கிறாள் சந்தோஷமாக.

அம்மாவிடம் செய்தி சொல்கிறாள். மறுநாள் லீவு சொல்லிவிடு என்று தன் வருங்காலக் கணவனுக்கும் சொல்லி வைக்கிறாள். அண்ணாங்கிறே அவரு பேரு கூடத் தெரியாதா என்று அவன் சொன்ன போதுதான், தான் இன்னும் அந்த அண்ணாவின் பெயரைக் கேட்கவில்லை என்பது அவளுக்கு உரைக்கிறது. அவன் ஃபோன் நம்பரை ‘அண்ணா’ என்னும் பெயரின் கீழ்தான் பதிந்திருக்கிறாள்.

இம் முனையில், வாசலைத் தாண்டி வந்து, சீனா கேட்கிறாள், “மழை வர்ற மாதிரி இருக்குங்க. கோமுவைக் கொண்டுபோயி அவ வீட்டுல விட்றீங்களா?”

வீட்டில்தான் ஒருவரும் இல்லையே இங்கேயே தங்கிவிட்டுக் காலையில் போகலாமே என்று சொல்ல வாயெடுக்கிறான், ஆனால் அது சரியில்லை என்று தோன்ற அடக்கிக் கொள்கிறான். “சரி, அவளை வரச் சொல்லு!”

கோமுவின் வீட்டுக்குப் போகிற வழியில் குளிர்காற்று வீசத் தொடங்கி இருக்கிறது. அவள் அவன் மீது சாய்ந்தாற் போல மிக நெருங்கி உட்கார்ந்து இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. வண்டியின் ஒவ்வொரு குலுங்கலுக்கும் அவள் முலை அவன் முதுகில் அழுந்தி அழுந்தி எழுகிறது. அவனுக்கும் இதென்னடா சோதனை என்றிருக்கிறது. இந்த உடம்பை வைத்துகொண்டு என்ன செய்வது? ‘வேண்டுமென்றே சாய்கிறாளோ?’ என்று யோசித்த போது அவன் ஜட்டியின் கொள்ளளவு கூடி அவனை இக்கட்டுக்குள் ஆக்குகிறது. நல்லவேளை அவள் வீடு அதிக தூரத்தில் இல்லை.

“உள்ள வந்து, ஒரு பாலோ காப்பியோ சாப்பிட்டுட்டுப் போங்கண்ணே.”

“இல்லம்மா, மழை வர்றா மாதிரி இருக்கு. இன்னொரு நாளைக்கு வர்றேன்.”

“சும்மா அனுப்புனேன்னு அவருக்குத் தெரிஞ்சாத் திட்டுவார்ண்ணே.”

“அது வந்து…”

“ப்ளீஸ்ண்ணே!”

அது ஒரு சின்ன வீடுதான். அவன் உட்கார்ந்திருக்கிற இடத்தில் இருந்து படுக்கையும் தெரிகிறது; குளியலறையும் தெரிகிறது; சமையற் கட்டும் தெரிகிறது. அவள் அடுப்பில் பாலைச் சுடவைத்துவிட்டு குளியலறைக்குள் நுழைந்து விளக்கிடுகிறாள். கல்யாணம் ஆன புதிதில் ஒருமுறை வந்துபோன வீடுதான். அன்றைக்கு ஒரே கூட்டம், ஒன்றும் கண்ணில் படவில்லை. இன்றைக்கு, தனியே வெறுக் வெறுக் என்று உட்கார்ந்து இருப்பதில் எல்லாம் கண்ணில் படுகின்றன.

குளியலறைக் கதவு முழுக்கச் சார்த்தப்படவில்லை. அவன் நெஞ்சு படக் படக் என்று அடித்துக் கொள்கிறது. உள்ளே அவள் ஆடை மாற்றிக்கொண்டு இருக்கிறாள். வேண்டுமென்றேதான் செய்கிறாளோ? சேலை, பிளவுஸோடு பிராவைக் கூடக் கழற்றிவிடுகிறாள். சிலுக்குடையது அளவுக்குப் பெரியதும் இல்லை; சீனாவுடையது அளவுக்குச் சிறியதும் இல்லை. மத்திம அளவில், தண்ணீர் நிரப்பிய பலூன் போலத் தளும்புகின்றன. உள்பாவாடை நாடாவையும் உருவித் தலைவழியே கழற்றுகிற போது அவள் குண்டியின் பூசணிப்பழக் கோளங்கள் பார்வைக்கு வருகின்றன. மீண்டும் தலைவழியாகவே அவள் நைட்டி அணிந்தவாக்கில் திரும்புகிற போது, முகம் மறைக்கப்பட்டு, கொஞ்சம் முலைகளும், கூதிமேடு மொத்தமும் தொடைகளும் துலங்கி மறைகின்றன.

அடுப்பிருந்த திசையில் ஏதோ அசம்பாவிதம் அறிச்சி தட்ட, எழுந்தோடி, ஸ்டவ்வைக் கெடுக்கிறான்.

“என்னாச்சு?” கழுத்தில் படுகிற சுடுமூச்சுக் குரலில் திடுக்கிட்டுத் திரும்புகையில் அவள் முன்பக்க மேடுகளோடு அவன் மோத நேர்கிறது.

“பால் பொங்கிடுச்சு.”

“வழிஞ்சிடுச்சா?”

“இல்ல.”

“சரி, காஃபியா? பாலா?”

“பாலே தா!”

அவள் புன்னகைக்கிறாள். அவன் போய் நாற்காலியில் உட்காருகிறான். உடம்பு தகிக்கிறது. ‘வழிஞ்சிடுச்சா?’, ‘பாலா?’ போன்ற இரட்டை அர்த்த வார்த்தைகள்! அவள் பாலை ஆற்றி எடுத்து ஒரு குவளையில் கொண்டுவந்து அவன் கையில் கொடுத்து விட்டு, ஒரு கப்பில் சீனியும் ஸ்பூனுமாய் அவன் முன்னே குனிந்து நிற்கிறாள். அவள் இட்டிருக்கிற நைட்டியின் கழுத்து இடைவெளியிலூடே கனிந்த அவள் முலைகள், தெளிவாக, காம்பு வரைக்கும் காட்சி தருகின்றன.

“இனிப்பு போதுமாண்ணே?”

“கொஞ்சம் போடு.”

அவள் சர்க்கரை இட்டுக் கலக்குகையில் அவள் முலைகள் குலுங்குகின்றன.

“போதுமாண்ணே?”

இப்போது போதுமா என்றது இனிப்பையா கனிகளின் குலுங்கலையா என்றொரு சந்தேகம்.

“இன்னும் கொஞ்சம்.”

இன்னும் கொஞ்சம் முலைக் குலுங்கல். பிறகு அவன் காலடியிலேயே தரையில் உட்கார்ந்து கொள்கிறாள். அதுவும் அந்த முலைகள் அவன் கண்களில் பட வசதியாகவே அமைகிறது.

“ஏன் குழந்தை இல்லைன்னு கேட்டீங்கள்லண்ணே? கல்யாணத்துக்கு முன்னால அவருக்கு ஒரு ஆக்சிடென்ட் ஆச்சு. அதுல அந்த இடத்துல அடிபட்டு எதோ ஆயிடுச்சு. அவர் விந்துல உயிர்ச்சத்தும் இல்லைங்கிறாங்க.”

அவனுக்கு அதிர்ச்சியாக இருக்கிறது. ஆக இது சீனாவுக்கும் தெரிந்திருக்கிறது. அதனால்தான் தன்னை அதுபற்றிப் பேசவிடாமல் தடுத்திருக்கிறாள். “மன்னிச்சுக்கம்மா. தெரியாமக் கேட்டுட்டேன்.”

“விடுங்கண்ணே. இதுல என்ன கொடுமைனா, எங்க சின்னம்மா சொல்ற யோசனைதான்.”

“என்னம்மா அது?”

“அவ எப்படிப் புள்ளப் பெத்துகிட்டாள்னு தெரியும்லண்ணே?”

“எதோ சொல்றாங்க, நம்புறாப்புலயா இருக்கு?”

“நீங்களே கண்ணால பார்த்திருக்கீங்கதானே, அப்புறம் என்ன?”

சீனா சொல்லி இருப்பா போல. சங்கடப் பட்டான். “சரி, அதுக்கென்ன?”

“என்னையும் அவ மாதிரி எங்க அண்ணன்கிட்டப் படுத்துப் பெத்துக்கச் சொல்றாண்ணே.”

“உண்மையாவா?”

“ஆமாண்ணே. அவளுக்கு அவன் யாரோ ஒருத்தி பெத்த புள்ள, ஆனா எனக்கு? என் கூடப் பொறந்த அண்ணன்ணே. உங்களெ மாதிரி அந்நியமா இருந்தாலும் பரவாயில்ல. ஆனா அவனோட எப்படிண்ணே?”

அவன் பேசாமல் இருக்கிறான்.

“என் வீட்டுக்காரரு நொந்து போயிட்டாருண்ணே. அவருதான் சொன்னாரு, சீனா வீட்டுக்காரரு அமைஞ்சா நல்லதுன்னு. வீட்டுல ஒரு புள்ள விளையாடணும்னு அவருக்கும் ரொம்ப ஆசைண்ணே.”

அவ்வளவு நேரடியாக ஒரு பெண்பிள்ளை களத்தில் இறங்கியது, அவன் ஆண்மைக்கு அறைகூவலாக இருக்கிறது. ஆனால் அவனுடைய கூச்ச இயல்பு அவனைப் பின்வாங்கச் செய்கிறது. தனக்கும் சீனாவுக்கும் இருக்கிற தாம்பத்தியப் பிரச்சனை பற்றி அறிந்திருப்பாளோ? “சீனா ஏதாவது சொன்னாளாம்மா?”

“எதைப் பத்திண்ணே?”

ஆஹா, அப்ப இவளாகத்தான் உரசிப் பார்க்கிறாளா? “அப்பச் சரிம்மா, நான் வர்றேன். நேரம் ஆயிடுச்சு. சீனா காத்துக்கிட்டு இருப்பா.”

சொல்லிவிட்டுச் சட்டென்று எழுந்து வெளியே போய், பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்து திரும்பிப் பார்க்காமல் போய்விடுகிறான்.

கோமு தன் வீட்டுக் கதவடைத்து, தனித்திருந்து அழுகிறாள்.

போக்குக் காட்டியதோடு சரி, அன்றைக்கு மழை வரவே இல்லை.

20

காலை பத்து மணிக்கெல்லாம் போய்ச் சேர்ந்துவிடுகிறார்கள். அது ஓரளவுக்குப் பணக்காரர்கள் வசிக்கிற பகுதி. தனி வீடு. ஏஞ்சலின்தான் கதவைத் திறக்கிறாள். அவனோடு சீனாவையும் குழந்தையையும் பார்த்ததில் அவளுக்கு அளவற்ற உற்சாகம். அவர்களை அணைத்துக் கொள்கிறாள். குழந்தை அவளிடம் தாவுகிறது. அவளுக்கு சந்தோஷம் பிடிபடவில்லை.

“பாருங்கண்ணா, உங்க பையன் என்கிட்ட ஒட்டிக்கிட்டான். இனிமே நம்மை யாரும் பிரிக்க முடியாது. நான் ஒரு மகளெப் பெத்து இவனுக்குக் கட்டி வச்சுடப் போறேன்.”

எல்லோரும் சிரிக்கிறார்கள்.

ஏஞ்சலின் சீனாவைப் பார்த்துச் சொல்கிறாள்: “அண்ணி, ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க நீங்க! ஐயோ, ஒரு டால் மாதிரியே இருக்கீங்க! அண்ணா, யு ஆர் ரியலி லக்கி.”

அவள் பூரித்துப் போகிறாள். அவனும் பிரியத்தோடு ஏஞ்சலினை நோக்குகிறான். “ஆமா, அம்மா எங்கே?”

“வாப்பா! வா தாயி! குடும்பத்தோட வந்ததுல ரொம்ப சந்தோஷம்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே உள்வீட்டுக்குள் இருந்து வருகிறாள் அம்மா.

அவன் சடாரென்று எழுந்து நிற்கிறான். அவன் உடம்பில் ஒரு நடுக்கம் வந்திருக்கிறது. அவசரமாகத் திரும்பி வாசலுக்கு வெளியே போய் நின்று கொள்கிறான்.

ஏஞ்சலின் முகம் இருள்கிறது. பிள்ளையை சீனாவிடம் கொடுத்துவிட்டு வாசலைத் தாண்டி அவனிடம் வருகிறாள்.

“என்னாச்சுண்ணா?”

அவன் அவளுக்குப் பதில் சொல்லவில்லை. “சீனி, வெளியே வா!”

சீனா எழுந்து நின்று குழம்புகிறாள். ஏஞ்சலின் அவன் கையைப் பிடிக்கிறாள். “என்னண்ணா பிரச்சனை?”

“உன் அம்மாதான் பிரச்சனை.”

“அண்ணா!” அவள் குரல் உயர்கிறது. அதில் கோபம் துளிர்க்கிறது.

“கத்தாதே, ஏஞ்சல்! அது உன் அம்மா இல்லை.”

“என்ன, உளர்றீங்க?”

அந்த நேரம் வீட்டுக்குள் ஓர் ஓலம் எழுகிறது. அம்மா தரையில் சரிகிறார்கள். அவனை விட்டுவிட்டு ஏஞ்சலின் அம்மாவிடம் ஓடுகிறாள்.

அம்மா அழுகிறாள், “கோபி… கோபி டேய்… என் செல்லம்…!”

ஏஞ்சலின் குழம்புகிறாள். “என்னம்மா நீங்க? கோபி அண்ணாவுக்கு என்ன, இப்போ?”

அம்மா புலம்புகிறாள், “அவன்தாம்மா இவன்.”

“யாரு? ஒவ்வொரு நாளும் நினைச்சுட்டு அழுவீங்களே அந்த அண்ணாவா?”

“ஆமாண்டி, அவன்தான் இவன்.”

ஒவ்வொரு நாளும் தன்னை நினைத்து அழுதிருக்கிறாள் என்கிற செய்தி கோபியைக் குழப்புகிறது. திரும்பிப் பார்க்கிறான். அம்மா தரையில் விழுந்து கிடந்து அழுவது அவனை சங்கடப் படுத்துகிறது. யார் வயிற்றிலோ பிறந்தவள் ஏஞ்சலின். அவள் பதறுகிறாள்! இவன் ஓடப் பார்க்கிறான்.

அப்போது அவன் சற்றும் எதிர்பாராத அது நடக்கிறது. ஏஞ்சலின் எழுந்து ஓடிவந்து அவன் கால்களைப் பிடித்துக் கெஞ்சுகிறாள். “போகாதீங்கண்ணா! அது உங்க அம்மாதான். நான் யாரோ. உங்க அம்மாவை விட்டுட்டுப் போகாதீங்கண்ணா!”

ஏஞ்சலினின் கதறல் அவனைக் கலக்கமுறச் செய்கிறது. பதறி, அவளை ஒரு குழந்தையை என வாரி எடுக்கிறான். அவளைத் தூக்கிக்கொண்டு உள்ளே வருகிறான். அம்மாவின் முன்னால் மண்டியிடுகிறான். “அம்மா, எந்திரி! உன்மேல இருக்கிற என் கோபத்துக்கு இந்தப் பொண்ணு என்ன செய்வா? எந்திரி! எனக்குத்தான் யாரும் இல்லைன்னு ஆயிறுச்சு. உனக்கு ஒரு அருமையான மக கிடைச்சிருக்கா பாரு!”

அம்மா எழுந்து உட்கார்ந்து, அவனையும் ஏஞ்சலினையும் இழுத்துத் தன் மார்பில் சாய்த்துக் கொள்கிறாள். மூவரும் அழுகிறார்கள். இவ்வளவு நேரமா ஒன்றும் புரியாமல் நின்றுகொண்டு இருந்த சீனாவுக்கும் கொஞ்சம் புரிகிறது; கண்கலங்குகிறாள். அவள் பெற்றெடுத்த அந்தப் பச்சைக் குழந்தைக்கு என்ன புரிந்ததோ, அதுவும் வீல் என்று குரலெடுத்து அழுகிறது.

“புள்ளைய என் கையில குடு தாயி!” மகனும் மகளும் மார்பில் கிடக்க, அம்மா பேரனுக்காகக் கையேந்துகிறாள். சீனா குழந்தையைக் கைமாற்றுகிறாள். அம்மா தன் பேரப் பிள்ளையை முத்தத்தால் குளிப்பாட்டுகிறாள். குழந்தை அழுகையை நிறுத்துகிறது. கலங்கிய கண்களோடு சீனா சிரிக்கிறாள். ஏஞ்சலின் புன்னகைக்கிறாள். கோபி பெருமூச்சு விடுகிறான்.

ஏஞ்சலின் எழுந்துகொள்கிறாள். “முடிக்க வேண்டிய சமையல் வேலை நிறையா இருக்கு. பெத்தபிள்ளை, பேரப்பிள்ளையோட அம்மா இருக்கட்டும். அண்ணி, நீங்க வாங்க! இனிமே இது உங்க வீடு. அதனால எல்லா வேலையையும் நீங்கதான் செய்யணும். முதல்ல உங்க நாத்தனாளாகிய எனக்கு ஒரு காஃபி போட்டுக் கொடுக்கிறீங்க!”

கோபிக்குச் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. எழுந்துபோய் ஏஞ்சலினை அலாக்காகத் தூக்கித் தட்டாமாலை சுற்றுகிறான். எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள். “அம்மா, உனக்கு என்ன பிரச்சனையோ தெரியாது. ஊரைவிட்டு வந்தப்போ என்னையும் கையோட கூட்டிட்டு வந்திருக்கலாம்ல? இந்தச் சுட்டிப் பொண்ணெக் குட்டியா இருந்தப்பவே தூக்கிக் கொஞ்சி வளர்த்திருப்பேன்ல?”

அவனுக்குக் குரல் உடைகிறது. மறுபடியும் எல்லோர் கண்களிலும் கண்ணீர்.

“இப்ப என்னண்ணா? இறக்கிவிடாதே. அப்படியே வச்சுக்கிட்டுக் கொஞ்சு!”

மீண்டும் எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள். அவன் ஏஞ்சலினுக்கு ஒரு முத்தம் கொடுத்து இறக்கிவிடுகிறான். சீனா அந்தக் காட்சியைப் பிரியம் பொங்கப் பார்க்கிறாள்.

“நீ அப்போ ஏழாப்பு படிச்சிக்கிட்டு இருந்தே,” அம்மா சொல்கிறாள். “உம் படிப்புக் கெட்டுப் போயிறக் கூடாதுன்னு விட்டுட்டு வந்திட்டேன். அப்புறமும் நான் என்ன ஏஞ்சலின் அப்பா கூட சொகுசா இருக்கவா வந்தேன்? இந்த வீட்டுக்கு ஒரு வேலைக்காரியாத்தேன் வந்தேன்.”

“என்னம்மா சொல்றே?”

“ஏஞ்சலின் அப்பா நம்ம ஊர் சர்ச்சைக் கட்டி முடிக்க வந்திருந்தாருப்பா. அந்தச் சர்ச்சுக் கோபுரத்துல ஏறித் தற்கொலை பண்ணிக்கப் போனேன். இவரு காப்பாத்திட்டாரு. என் குழந்தையைப் பார்த்துக்க ஆள் இல்லை வாரயான்னாரு. வந்திட்டேன்.”

“தற்கொலை பண்ணிக்கிற அளவுக்கு அப்படி என்னம்மா?”

“உங்க அப்பா, உங்க பெரியப்பா பொண்டாட்டியை வச்சிக்கிட்டு இருந்தாருப்பா. அழுதேன் புரண்டேன், ஆனா தன்னை வளர்த்து ஆளாக்குன மதினியைக் கைவிட முடியாதுன்னுட்டாரு. சரி, நம்ம தலைவிதின்னு பொறுத்துக்கிட்டேன். வேணி ஆளானாள்னா, ஒதுங்கிடுவார்ன்னு இருந்தேன். ஆனா, கடலைக் காட்டுல துவரஞ்செடி மறைவுல ஒருநா என் கண்ணால கண்டேன், உங்க அப்பா வேணிகூடப் படுத்துப் பண்ணிக்கிட்டு இருக்காரு. சாகலாம் போல வந்திச்சு. அதான்.”

கோபி அம்மாவைக் கட்டிக்கொண்டு அழுகிறான். “உன்னைத் தப்பாப் புரிஞ்சிக்கிட்டேன். என்னை மன்னிச்சிடும்மா.”

“சொத்துல பாத்யதை இல்லைன்னு இவருகையில எழுதி வாங்கிக்னாங்க,” சீனா குறுக்கிட்டுக் சொல்கிறாள். “அது அந்த வேணிக்கோசரமாத்தான் இருக்கும்.”

“அப்படியாடா?” அம்மா கோபியைக் கேட்கிறாள். அவன் தலையாட்டுகிறான். “எடுத்தா எடுத்திட்டுப் போகட்டும். உன்னை உருப்படியாப் படிக்க வச்சார்ல?”

அது சரி என்றுதான் எல்லோருக்கும் தோன்றுகிறது. பிறகு ஒரு அமைதி கூடிவருகிறது. ஒருவருக்கொருவர் அந்யோன்யமும் கூடுகிறது.

அப்போது, ஏஞ்சலினுக்கு கணவராகப் போகிறவன் வந்து சேர்கிறான். அவன் கண்முன்னால் ஏஞ்சலின் கோபி மடியில் போய் உட்கார்ந்துகொண்டு, “பேரு தெரியாதான்னு கேட்டே இல்லே? ஆளே தெரிஞ்சு போச்சு. யாருன்னு சொல்லு!” என்கிறாள்.

“யாரு?”

“எங்க சொந்த அண்ணாதான். அம்மாக்கு ஒரு பையன் இருக்கார்னு சொல்லி இருக்கேன்ல? இவருதான்.”

“இஸ் இட்? மை குட்நெஸ்!” அவன் கோபிக்குக் கைகொடுத்துப் பிறகு தழுவிக் கொள்கிறான். “உதவிக்கு ஆளில்லையேன்னு நெனச்சேன். மச்சான் வந்திட்டார்ல? கல்யாண வேலையை இனி இவரு தலையில கட்டிடுவோம்.”

“சரியான ஜோடிப் பொருத்தம்!” கோபி சிரிக்கிறான். எல்லாரும் சேர்ந்து சிரிக்கிறார்கள்.

21

அன்றிலிருந்து கல்யாண வேலைகளில் மும்முரமாகிப் போகிறான் கோபி. அவனுக்கு ஏஞ்சலின் வீட்டிலேயே ஒரு அறை ஒதுக்கப்படுகிறது.

அம்மாவுக்கும் ஏஞ்சலினுக்கும் நிம்மதியாகவும் பெருமையாகவும் இருக்கிறது. அவர்கள் சீனாவோடு சேர்ந்து அவனுடைய வீட்டுக்கும் கூடப் போக வர இருக்கிறார்கள்.

கல்யாணத்துக்கு மூன்றுநாள் இருக்கையில் அவனுக்குச் சரியான அலைச்சல். அன்று பன்னிரண்டு மணிக்கு வீடு திரும்புகிறான். அம்மா கதவைத் திறக்கிறாள்.

“கையைக் கழுவிட்டு வாப்பா. சாப்பாடு எடுத்து வைக்கிறேன்.”

“சாப்ட்டுட்டேன்மா. குளிச்சிட்டுக் கொஞ்ச நேரம் தூங்குறேன். சீனா எங்கே?”

“வீட்டுக்குப் போயிட்டா. ஒரு டம்ளர் பால் எடுத்து வைக்கிறேன்.”

“சரிம்மா, வைச்சிட்டு நீங்க தூங்குங்க.” அவன் குளியலறைக்குள் நுழைகிறான்.

ஏஞ்சலின் தன் அறையில் உறக்கம் வராமல் புரண்டுகொண்டு கிடக்கிறாள்.

கோபி குளித்துவிட்டு வெளியேறி, டைனிங் டேபிளில் இருந்த பாலைப் பருகிவிட்டு, தன் அறைக்குள் நுழைந்து, ஒரு லுங்கி மாற்றக் கூட சோம்பலுற்று இடுப்பில் சுற்றிய துண்டோடே படுக்கையில் விழுகிறான். இமை கனத்து மூடப்போகும் வேளை, படுக்கை கனத்து உள்வாங்க அவன் பக்கத்தில் யாரோ வந்து படுக்கிறார்கள்.

“யாரு?”

“நாந்தாண்ணா. தூக்கமே வரமாட்டேங்கிது. அம்மாட்டப் போயிப் படுத்துக்குவேன். அணைச்சுக்குவாங்க. அப்படியே தூங்கிடுவேன். இன்னிக்கு உங்க கூடப் படுத்துக்கணும் போல இருக்கு.”

“நல்ல பொண்ணுடா நீ! சரி, தூங்கு!”

“அப்படியே அணைச்சுக்கோங்கண்ணா!”

“ஓகேயா?”

“என்னண்ணா, கீழ ஒன்னுமே போடலையா?”

“தனியாத்தானே, துண்டு போதும்னு பார்த்தேன். ஒரு நிமிஷம். ஜட்டி, லுங்கி கட்டிட்டு வந்திட்றேன்.”

“வேணாண்ணா, அப்படியே இருக்கட்டும்.”

“ஏய்! கையை ஏன் பின்னால கொண்டுவர்றே?”

“இல்லண்ணா, அது என்ன இடிக்குதுன்னு பார்த்தேன்.”

“ம்… தெரியாதாக்கும்?”

“தெரியும், ஆனா ரொம்பப் பெருசாத் தெரியுதே?”

“சீனாகிட்டக் கேட்க வேண்டியதுதானே?”

“சிலுக்கிட்டக் கேட்கக் கூடாதா?”

“இப்ப நீ அடிவாங்கப் போறே.”

“உங்க அப்பாவுக்குத் தப்பாமப் பொறந்திருக்கீங்கண்ணா!”

“எதை வச்சு சொல்றே?”

“அதுதான் அம்மாவும் மகளும்…”

“இப்ப தங்கச்சியும் கணக்குல சேர்ந்திடுமோன்னு தோணுது.”

“ஐயோ! வேணாம்ப்பா. நாளைக்கு என் புருஷன், என்னடி இம்புட்டு லூசாப் போச்சுங்கப் போறான்.”

“இப்படியே பேசி என்னை லூசாக்கிட்டுப் போயிடாதே. பேசாமத் தூங்கு!”

“அப்ப, இடுப்புல கைபோட்டு அணைச்சுக்கோங்க!”

“வேணாம். நிலவரம் சரியில்லை.”

“பரவாயில்லைண்ணா, முதலிரவுக்கு முன்னால சகோதர சங்கமம்னு வச்சிக்குவோம்.”

“ஏய், நிஜமாத்தான் சொல்றியா?”

“ஐயே! அலையுறதெப் பாரு.”

“ஸாரிடா, ஆறேழு மாசமாக் காய்ஞ்சு கிடக்கேன்ல அதான்.”

“ஸாரி எல்லாம் வேணாம். புரியுது. இபோதைக்கு ஓட்டி உரசிப் படுத்துக்கோங்க. அவ்வளவுதான்.”

பிறகு ஐந்தாறு நிமிஷத்துக்குப் பேச்சில்லை. சீரான மூச்சுச் சத்தம் கேட்கிறது.

“ஏஞ்சல்! தூங்கிட்டியா?”

பதில் இல்லை.

அவ்வளவு நேரமும் அந்த அறையின் வாசலை ஒட்டி நின்ற உருவம் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு அப்பால் நகர்கிறது.

கோபிக்கு சுத்தமாக உறக்கம் கெட்டுவிடுகிறது. அவன் எழுந்து செல் ஃபோன் வெளிச்சத்தில் லுங்கியைத் தேடி எடுத்துக் கட்டிக்கொண்டு அறைக்கு வெளியே வருகிறான். வாசலைத் திறந்து வராந்தாவுக்கு வருகிறான். இரவு குளிர்ந்திருக்கிறது. விரைத்த ஆண்மை விரைத்தபடியே நிற்கிறது. லுங்கிக்கு அடியில் கை போட்டு அதைத் தடவிக்கொண்டு பெருமூச்சு விடுகிறான்.

“என்னப்பா தூக்கம் வரலையா?”

திடுக்கிட்டுத் திரும்புகிறான். அம்மா. “அது வந்து… ஆமாம்மா, ஏன்னு தெரியலை.”

அவள் புன்னகைக்கிறாள், “அம்மாகிட்ட வந்து படுத்துக்கோ, தட்டிக் குடுத்துத் தூங்க வெக்கிறேன்.”

“இல்லம்மா”

‘வாப்பா! சின்னப் புள்ளயா இருந்தப்போ உன்னைப் பக்கத்துல போட்டுப் படுத்தது. எம்புட்டு வருஷம் ஆகுது!”

அவள் பின்னால் போகிறான்.

கட்டிலில், அவன் முதுகுப்புறமாகக் அவள் கிடந்து அணைத்துக் கொள்கிறாள். அவன் தன் முதுகில் அவளின் முலையழுத்தக் கனத்தை உணர்கிறான்.

“உடம்பு ஏம்ப்பா சூடா இருக்கு?”

“தெரியலம்மா. எப்பவும் அப்படித்தான்னு நினைக்கிறேன்.”

“ஏஞ்சலின் ஒரு விவரம் கெட்டவப்பா. சும்மா உன்னைச் சீண்டி விட்டுட்டா.”

“நாங்க பேசிக்கிட்டு இருந்ததைக் கேட்டீயாம்மா?”

“ஆமாம்ப்பா. என்னத்தையோ உன்கிட்டச் சொல்லணும்னு வந்தேன். அவ உன் கூடப் படுத்திருந்தாளா, பேச்சும் ஒரு மாதிரியா இருந்துச்சா, வெளியவே நிண்டுட்டேன்.”

“ஏடாகூடமா ஏதாவது…?”

“அதெல்லாம் இல்லப்பா. அப்படியே நடந்திருந்தாதான் என்ன செய்ய முடியும்?”

“என் மேல உனக்கு வெறுப்பு வந்திருக்கும்ல?”

“இல்லப்பா. அப்படி நடக்கணும்னுதான் அங்கணயே நிண்டனோ என்னமோ?”

“என்னம்மா சொல்றே?”

“சீனாவைக் கட்டிக்காம வந்திருந்தாய்னா உனக்கு ஏஞ்சலைக் கட்டி வெச்சிருப்பேன்டா.”

“அம்மா?”

“ரெண்டு பேரையும் எம் பக்கத்துலயே வெச்சுப் பார்த்துக்குவேன்ல?”

“அம்மா!” அவன் திரும்பிப் படுக்கிறான். அவள் அவன் நெஞ்சில் முகம்புதைத்து அழுகிறாள்.

“அவளைப் பிரியப் போறோம்னு கஷ்டமா இருக்காம்மா?”

“இருக்காதா பின்னே?”

“அதுதான் நான் வந்திட்டேன்ல? ஏம்மா, ஏஞ்சலின் அப்பா உன்னனப் பத்தி யோசிக்கவே இல்லையா? இவ புருஷன் உன்னக் காப்பாத்துவானோ இல்லையோ?”

“பத்துக் கடைல வாடகை வருது. அதுல மூணு என் பேர்ல இருக்கு. இந்த வீடும் என் பேர்லதான் இருக்கு. ஏஞ்சலின் படிச்சவ; பொழச்சுக்குவான்னு எனக்குத்தான் அதிகமா எழுதி வெச்சிருக்காரு.”

“நல்ல மனுஷன், இல்லேம்மா?”

“ஆமா. ஏஞ்சலினும் நல்ல பொண்ணுதான்.”

“ஆமாம்மா.”

“சிலுக்கு கூட நல்லவளாத்தான் தான் தெரியுறா.”

“அவ பேச்ச எடுக்காதேம்மா.”

“ஏம்ப்பா?”

“அவ சங்காத்தமே வேணாம்.”

“ஏன்?”

“அவ என்னை பப்ளிக்ல வெச்சு அவமானப் படுத்திட்டா, தெரியுமா?”

“உன் மேல அம்புட்டு வெறி. அத நீ அப்படித்தான் புரிஞ்சுக்கணும்.”

“அவ பேச்சை விடும்மா. எனக்குத் தூக்கம் வருது.”

அவன் திரும்பிப் படுத்துக் கொள்கிறான். அப்புறம் பேச்சில்லை. அவள் மல்லாந்து படுக்கிறாள். பெருமூச்சு விடுகிறாள். சிறிது நேரத்தில் அவனிடமிருந்து சீரான மூச்சுச் சத்தம் கேட்கிறது.

“கோபி! தூங்கிட்டியா?”

பதில் இல்லை. அவன் பக்கம் திரும்பி, அவனை அணைத்தமேனிக்கு அவளும் கண்மூடுகிறாள்.

22

மறுநாள் கோபி தன் வீட்டுக்குப் போனபோது, குழந்தையின் அழுகைக்குரல் கேட்கிறது.

“சீனி! சீனி! குழந்தை அழுறது பாரு!” என்று கத்திக்கொண்டே உள்வீட்டுக்குள் போகிறான். சீனாவைக் காணவில்லை. தொட்டிலில் அழுதுகொண்டு கிடக்கிறது குழந்தை.

“சீனா கோமு கூட வெளில போயிருக்கா,” என்றவாறு சிலுக்கு அடுப்படியில் இருந்து வருகிறாள். “இத்தக் கொஞ்சம் ஆத்தி பாட்டில்ல ஊத்திக் குடு.”

இவ்வளவு காலத்துக்கு அப்புறம் அவள் அவனோடு பேசுகிற முதல் வாக்கியம் அது. அவன் பேசாமல் அவள் கையிலிருந்த பால் பாத்திரத்தையும் ஃபீடிங் பாட்டிலையும் வாங்கிக் கொள்கிறான். அவள் குழந்தையைத் தொட்டிலில் இருந்து தூக்கி, அங்கேயே அவன் முன்னாலேயே உட்கார்ந்து, தன் முலைகளை விடுவித்து, ஒரு முலையில் பிள்ளையை அணைக்கிறாள். அழுகை நிற்கிறது. இன்னொரு முலையில் குழந்தையின் ஒரு கையை எடுத்துச் சேர்க்கிறாள். அது தன் குட்டிக் கையால் அந்த முலையை, அதன் காம்பை நெருடி விளையாடுகிறது. வேண்டுமென்றேதான் செய்கிறாளோ? கோபிக்கு பேன்ட்டுக்குள் விறைப்பெடுத்து முண்டுகிறது.

இந்த கதைகளை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை தெரிவிக்க [email protected] -க்கு மெயில் செய்யவும்.